Lof der Darwinisme

Wij allen zijn verkoren om als engelen geboren te worden. Slechts enkele kunnen deze bevoegdheid behouden en zullen wederom als engelen wederkeren. De grote menigte verandert van zacht blauw naar vuur rood, de kleur van de duivel. Voor diegene die zich in een hel wanen, voor diegene die zich niet de kennis van de zotheid vergaren, daar zal de engel in voort blijven leven. Het rationalisme van de vurigen is een hardnekkige vervelende zotheid. De rode schrijvers zijn de schrijvers van de Lof der Zotheid, de ratio van de duivel. Het ironische van de mens is dat het zich specialiseert in dingen waar ze geen weet van heeft. Van De Schepper een verzinsel maken is een zonde, een echte zonde, maar om daarna nog eens de spot te drijven met hun eigen creatuur gaat te ver, veel te ver. Het rode overheerst, niet in de liefde of oorlog, maar in de eigen creatie.
Biechten is onnozel. De woorden die de priester spreekt zijn woorden die de Schepper niet wil kennen. De woorden van de priester zijn rood, roder dan het verse bloed van een creatie der Schepper.
Wij allen zullen ooit wederkeren naar de plek van het ambacht, daar waar wij allen ooit blauw bloed hebben ontvangen, begoten door de beste smid.
Het blauwe bloed heeft mij vooralsnog een hel geleverd. Om me heen zie ik hoe de roden telkens weer voor de gek worden gehouden door het verzinsel van hun zelf. Het is mij onbekend waarom de roden een boek volgen, die ze zichzelf hebben geschonken. Het maakt me steeds meer blind, en dat is wellicht ook het beste. De tijd wanneer ik echt blind ben, zal ik het ze zeggen. Pas dan durf ik het. Het beeld van de zweep is veel erger dan het slaag zelf. Het beeld zal zich nooit wissen in je geheugen. Een geheugen heeft geen herstellende functie, enkel een functie als opslagplaats voor zotheden. Of ze me zullen geloven? Nee, waarschijnlijk niet, maar mijn gesproken woord is wel richting de maker. Mijn gesproken woord is rechtstreeks bestemd aan mijn moeder. Mijn dank is groot en mijn lof is zot.