Het is alweer te laat. Je moet er snel bij zijn als je wat wilt met die dame van nummer 38. Je hebt misschien drie weken de tijd, en daarna kun je het een half jaar vergeten. Het baasje heeft het maar makkelijk, dat tweepotige teefje van hem lijkt wel elke week loops te zijn. Die dame van 38 wil niet eens meer aan mijn plas snuffelen, wat ik voor haar speciaal heb achtergelaten op die boom voor haar huis. Een week geleden was dat wel anders, toen vond ze mij een hele bink. Helaas had ik toen de zorg van mijn baasje op me (hij houdt mij altijd angstvallig aan de riem, zodat ik dicht bij hem ben als hij beschermd moet worden), en kon ik dus niet op haar avances ingaan.
Nu is het alweer hondag, de dag in de week waarop baasje en teefje zo goed mogelijk proberen voor hond te spelen. Uiteraard ziet dat er belachelijk uit. De hele dag uitgestrekt op de bank liggen is een kunst, iets wat je langzaam op moet bouwen en niet zomaar in één keer klaar kan spelen. Heb je ooit weleens een puppy de hele dag zien luieren?
Daar hebben we het al. Het baasje heeft nog amper een uur op de bank gelegen, en staat nu alweer op. Uiteraard grijpt hij naar zijn rug om de kramp daarin weg te drukken. Dat lukt hem dus nooit, maar om de één of andere reden blijft hij het altijd maar weer proberen. Blessureleed onder de echte duurliggers is zelfs bij onze soort niet ongewoon.
Waarschijnlijk geeft baasje het zometeen op, en stelt dan aan teefje voor om een stuk te gaan lopen. Dat zal wel weer het vooroever worden. Het vooroever is een stuk gras aan het ‘ijsselmeer’, een soort giga drinkbak waarvan ik de eigenaar nooit hoop te ontmoeten. Veel van mijn soort komen op hondag daar samen om de ergenissen van de week te bespreken. Misschien is die dame van nummer 38 er ook wel.
Het baasje staat al op, en maakt aanstalten zijn jas aan te trekken. ‘Kom schat’ zegt hij tegen teefje, ‘zullen we even met ons wandelende kwijlfabriek naar het vooroever gaan?’. Het baasje heeft het weer niet volgehouden om de hele hondag lekker te luieren. Vandaag is hij loops.
1 reactie
KawaSutra · 18 september 2007 op 16:59
Ik weet niet hoe het komt maar ik moest direkt aan Mosje denken. 😀
Leuk verhaal maar ik denk dat het geschreven in de ik-vorm vanuit het teefje nog leuker was geweest. De ‘ik’ als puppy heeft eigenlijk alleen een rol als toeschouwer en dat was in het eerste deel wat onduidelijk. Dus de puppy mocht niet mee uit wandelen?