Lucky-day

Een dagje weg met alledrie de kinderen is een uitzondering, daar zij allen een ander levensritme hebben. Tussen de jongste en oudste zit zo’n 8,5 jaar, de oudste werkt in de horeca, dus de weekenden voor ons, betekent slapen en eten voor haar.
Haar weekenden vallen op maan- en dinsdagen, dan zitten de anderen normaal gesproken op school, maar nu het herfstvakantie is kunnen we op een maandag weg. De keuze waarheen is niet moeilijk, naar twee vriendinnen van mij(ons).
‘Joepie, joepie’, roepen ze in koor als ik dit voorstel.
De ene vriendin heeft sinds twee weken een dochter, dus kunnen we mooi even op kraamvisite.
De andere wordt grote zus ‘Miertje’genoemd door onze kinderen. Zij is meer dan een gewone vriendin, ze kwam als 8-jarig buurmeisje bijna dagelijks over de vloer. Dat veranderde na onze verhuizing, maar het contact bleef intens. Ze is inmiddels (20 jaar later) zelf moeder geworden.

Na een reis van 130 km, gelijk aan 2 uur file rijden, ben ik wel aan koffie toe en de jongens aan een cola en benen strekken. Het is thuiskomen bij ‘Miertje’. We drinken gezellig aan de keukentafel koffie en eten er een tompouce bij. Haar 2-jarige zoontje zit lekker te smullen en kliederen. We lachen en kletsen bij.
De geplande kraamvisite gaat om vage redenen niet door, dus maken we er gewoon een leuke dag van met ‘Miertje’ en haar zoontje.
De kleine jongen vertelt: ‘Er wonen kabouters in de paddestoelen bij jou’. Oeps ja, dat is helemaal waar, dat heb ik hem de laatste keer wijsgemaakt, toen ze bij ons waren. Kleintjes vergeten dat soort dingen niet snel. Onze jongens lachen, zij weten immers wel beter, maar ooit geloofden zij ook in die verhalen die opa Lagune hen vertelde.

Een stevige wandeling naar de kinderboerderij vult de middag. Het is mooi weer voor een dag in oktober. We kijken bij de kippen en ‘Miertje’ doet een kalkoen na. Nou die taal spreekt ze goed, want ze krijgt direct antwoordt van de kalkoen aan de andere kant van het hek.
Een kaal gepikte kip wordt lijdend voorwerp als wij langskomen.
‘Moet je die zien, wat is nu de voorkant of achterkant?’
‘Die is te heet gewassen.’
We liggen dubbel van het lachen. Die kip ziet er uit als een kussen na een kussengevecht.
De geiten worden even geknuffeld en na twee uurtjes wandelen houden we het voor gezien. Nog een bakje koffie voor we aan de verlaatte terugreis beginnen. Allemaal mijn schuld, ik heb een hekel aan klokken, horloges en wekkers. Ik zie dat het nu al half vijf is en ik heb om 5 uur afgesproken in Utrecht. Zelfs al kon ik vliegen, dat gaat me niet lukken.

We bellen dat we wat later zullen zijn en vertrekken met enige spoed en dat is nooit goed.
Ik ben net de straat uit en vraag: ‘Hebben jullie de gordels om?’
‘Jaahhhhhaaa’, roepen ze.
Ik kijk voor me uit en op het kruispunt stikt het van de politieagenten. Ik denk nog, dat is mazzel, ze hebben hun gordels netjes om, mij kan niets gebeuren. Maar ik moet niet denken.
Een politieagente wijst dat ik naar de kant moet.
Ik zet de auto aan de kant en zij vraagt mij om ‘iets’ wat ik niet versta, ik vecht met de autoradio die een tikje te hard staat. Die werkt absoluut niet mee, omdat dochter datzelfde gevecht aan is gegaan. Onze handen vechten met elkaar om dat ene knopje. Het duurt dus even voor dat de radio echt geen geluid meer geeft. De agente stelt nogmaals de vraag: ‘Mag ik uw autopapieren en kentekenbewijs’.
Oeps, ik duik naar mijn tas, maar weet heel goed dat ik het daar niet zal vinden. De autopapieren zit in de jaszak van mijn wederhelft en die zit in Utrecht. Dochterlief ziet het aan mijn gezicht, ze kent me te goed en zij houdt met moeite haar lachen in.
Ik neem mijn tas op schoot en zoek me suf. Dan komt er achter mij een reddende engel in de vorm van een kingsize vrachtauto. Ik blokkeer het kruispunt en dus zegt de agente: ‘Rijdt u maar door anders blokkeert u de weg voor die vrachtauto, het is wel goed zo’.

Ik doe het raampje dicht en rijd weg, toch waait er een grote zucht van verlichting door de auto. Dat scheelt me mooi een bekeuring, die vast niet misselijk zal zijn.
‘This could be your lucky-day, mam. Je moet nu echt zo’n lot kopen.’
Het was gewoon een lucky-day, omdat we veel samen hebben gelachen, dat is me meer waard dan een miljoen euro’s.