Ma

De zon komt op. Zomaar. Voor niks.
En daar zit ik dan met pa. Te kijken naar de opkomende zon, te nippen aan ’n wiskey.
We hoeven elkaar niets te zeggen. Gewoon samen kijken naar de zon. Dat wou ik met pa. En hij schijnbaar ook met mij. Misschien omdat ik het wou. Wie zal het zeggen. Ik kan het hem niet meer vragen. Pa is dood. Al ’n paar jaar.
Maar we kijken samen naar de opkomende zon. Uit de geluidsboxen komt de blues. Pa houdt niet van de blues. Ik vind dat de opgaande zon niet zonder blues en whiskey kan. Hij denkt waarschijnlijk dat de ondergaande zon meer bij de blues hoort, maar wat kan ´t hem schelen, op dit moment bij z´n zoon. Samen kijken naar de zon.
Een moment samen. Zonder ma, die er altijd bij hoort. Bij hem, bij z´n zoon, maar niet nu. Dit is iets van mannen, vader en zoon, onder elkaar. Dus toch de whisky, de blues of dat ma er niet bij is.