Maanlicht

Ik werd middenin de nacht wakkker. Gestommel in de keuken. En daar stond mijn dochter, naakt,voor het raam in het maanlicht. Haar droge takken van armen om haar uitgemergelde lichaampje geweven. Diepe krassen over haar sproetenvelletje. Ze draaide zich om, haar enorme spookogen namen de helft van haar gezicht in beslag. Ze was in een plaats, waar ik haar al lang niet meer bereiken kon. Ik sloeg een deken, een jas, een trui over haar heen, maar ze sloeg alles van zich af, want ze was ‘zo heet, zo heet.’

Zachtjes leidde ik haar weer naar bed, maar ze sprak over duivels en zwarte magie die haar op de hielen zaten. ‘Mama, zie je die gele ogen niet, die me overal volgen? Ze vallen bij mij naar binnen, stelen mijn gedachten.’ Ze pakte mijn hand en leidde die naar een plekje onder haar linkerheup en fluisterde ‘Voel dan. Voel je die harde metalen plaat die ze geinstalleerd hebben? Zo weten ze altijd waar ik ben.’ Een mager sproeten voetje stak uit onder het laken dat ze over zich heen getrokken had. Ik nam het in mijn handen en streelde het en warmde het totdat ze eindelijk in slaap viel.

Ze kwam en ging, kwam en ging, in en uit ons leven fladderend, een papierdun insect, onherroepelijke op weg naar de kaarsvlam die haar zou verteren. Op een dag hield ik het niet meer uit en belde de politie om mijn dochter aan te geven. De politie kwam en ging. “Doe toch wat” schreeuwde ik, “gooi haar in de gevangenis,” maar ze keken me alleen bedroefd aan. “Mevrouw,de naalden waren leeg; we kunnen niks doen.” Mijn dochter lag uitgestrekt op de bank, een klein, vals glimlachje om haar mond. “Mama, je hebt nooit van mij gehouden.”

Er brak iets in mij. We hielden een familiebijeenkomst en ik zei tegen mijn andere dochter en zoons: “Jullie zus is dood.” Ze keken me aan met grote ogen gevuld met pijnlijk ongeloof. Alle gesprekken, al onze gedachten waren al zo lang gericht op dat ene kind, die ene dochter. De anderen waren zo braaf, zo aangepast, zo normaal, dat ik bijna vergat net zo veel van hen te houden. ” Het is over.” zei ik. ” Ik geef het op, ik geef haar op. Ik kan niet meer.”

Toen ze echt buiten stond in de vriezende kou, zonder de mantel van familie liefde, vluchtte mijn dochter in de armen van haar redders. Ze stoken haar 80 pond lijfje in een grote overal en verder wisten we niets. Maar ik sliep weer voor het eerst in lange tijd. Ik wist dat ze veilig was.

Vandaag kwam ze thuis, mijn dochter. Ze was weggelopen. Het programma was te streng, ze was verliefd op een medebewoner. Ze kon het nu wel redden. Kon ze eerst een poosje thuiskomen? Ik zette een bord eten voor haar neer en zei toen dat ze niet welkom was.