Magdi Tawfiq

Graag wil ik jullie hier iets vertellen over mijn vriend Magdi Tawfiq. Ik leerde Magdi kennen tijdens een van mijn trips naar Caïro. Halverwege de jaren tachtig moest ik daar, vanwege mijn werk, regelmatig naar toe. Magdi was in dienst van een Egyptische luchtvaartmaatschappij. We hadden elkaar al eens vaker rond zien lopen op Caïro Airport, en op een gegeven moment sprak hij mij aan: “You look just like an Americain rockstar – U lijkt wel een Amerikaanse rockster.” “Hoezo?” vroeg ik hem, want ik moet bekennen, zijn opmerking streelde mijn ego. “Omdat ik u zo vaak op onze luchthaven zie rondlopen,” reageerde hij. Zo raakten we aan de praat. Het gesprek ging over van alles en nog wat. Wat we voor de kost deden, en wat we daarmee verdienden en zo nog meer van die zaken. Ik vroeg hem om zijn naam op een kaartje te schrijven. Dat kaartje heb ik nog steeds, tot op de dag van vandaag. “Blijf je nog lang in Caïro?“ informeerde hij. “Overmorgen vertrek ik weer naar Amsterdam,” antwoordde ik. “Als je wilt, kan ik je morgen iets van onze stad laten zien,” stelde hij voor. Dat vond ik een prima idee.

De volgende morgen kwam Magdi mij ophalen bij het Lido Hotel. Met een taxi reden we door de stad. Ik was voorheen niet veel verder gekomen dan de luchthaven en het Lido, en ik keek mijn ogen uit. Op een groot plein stond een massa mensen te wachten. Wachtend op de bus bleek, want toen die, afgeladen vol met passagiers in beeld kwam, renden al die mensen er naartoe, en probeerden met alle macht op, of in de bus te komen. De bus reed gewoon verder, bijna schuil gaand onder een krioelende mensenmassa. “Blij dat ik in deze taxi zit,” zei ik tegen Magdi. Hij lachte. We reden verder naar Gizeh, voor een bezoek aan de piramides, en de Sfinx. Zodra we goed en wel gearriveerd waren, stak er een zandstorm op, die ons zicht op de historische monumenten binnen enkele seconden volledig in stof deed opgaan. Dat was vette pech. Magdi stak zijn handen verontschuldigend omhoog, en stelde voor om nog even bij zijn ouders op visite te gaan. Die woonden in een van de woonkazernes, zoals er daar honderden rond Caïro staan. Ik werd hartelijk ontvangen door vader en moeder Tawfiq, en getrakteerd op zoete thee, zoeter dan zoet en zo mogelijk nog zoetere cake. Het voelde alsof ik in een warm bad stapte. Laat in de avond kwam ik pas weer terug op mijn kamer in het Lido hotel.

Korte tijd daarna vertrok ik bij het bedrijf, waarvoor ik zo vaak op reis moest, en was het gedaan met mijn bezoekjes aan Caïro. Maar ik had Magdi’s adres en we bleven elkaar schrijven. Op een dag viel er een kaart bij mij in de brievenbus; een uitnodiging voor een bruiloft. In een vetgedrukt, goudkleurig, Arabisch handschrift stond vermeld dat Magdi ging trouwen met zijn vriendin Aicha. Tenminste, zoveel begreep ik uit de vertaling die hij gemakshalve had toegevoegd. Hij vroeg of ik op zijn bruiloft aanwezig wou zijn!

Het werd een chique bedoening. Een stralend bruidspaar, met Magdi gekleed in een hagelwit kostuum en Aicha in een met pareltjes afgezette bruidsjurk. Het feest vond plaats op de binnenplaats van een hotel, rond een zwembad. Het leek wel een film. Na afloop van het feest verraste Magdi mij door te zeggen: “En we komen naar Nederland!”

Dat was een maand naderhand en we hadden afgesproken dat ik het prille bruidspaar zou ophalen van Schiphol. Ze waren dolenthousiast, toen ze mij weer zagen. Onderweg naar mijn woonplaats, stopten we bij een wegrestaurant om iets te eten. Magdi haalde een envelop tevoorschijn, en trots liet hij de foto’s van de bruiloft zien. Een heel pakket, grote glanzende afbeeldingen. Met op het eind van de serie nog enkele heuse staatsieportretten van het bruidspaar. Prachtig, echt! Een foto van een knap meisje sloot de reeks af. Op mijn vragende blik verontschuldigde Mahdi zich met: “That’s my girlfriend, eh, you know, it’s allowed.” Ik keek naar Aicha, en het bruidje lachte verlegen. Ik liet het verder rusten, en kwam er ook niet meer op terug.

Samen bezochten we in die tijd nog enkele typische Nederlandse attracties en gingen we een avond op stap, in mijn eigen stamcafé. Na een week ging het paar terug naar Egypte. Magdi en ik bleven elkaar schrijven, maar het werd steeds minder. Tot afgelopen zomer toen er weer een kaart binnenviel. Het leek wel een soort van rouwkaart. De tekst was ook nu in het Arabisch. In een begeleidend briefje beschreef Aicha hoe haar geliefde Magdi, na een kort ziekbed aan longkanker was overleden. Op zijn verzoek schreef Aicha mij, om mij te bedanken voor mijn vriendschap. Er zat een foto bijgesloten, van het stralende paar en mij, op hun bruiloft. Ik vouwde het briefje dicht. Er viel een traan op het papier.

Magdi, R.I.P. Je vriend Gerard.