Man van glas

Ik loop al weken rond met een vreemd gevoel in mijn lijf. Ken je dat gevoel? Je bent hopeloos verliefd, maar te verlegen om haar aan te spreken.
Voor haar ben ik van glas, want steeds als ze naar me kijkt, zie ik hoe ze door mij heen kijkt. Zij ziet mij echt niet staan. Ze swingt met haar heupen op de dansvloer en ik staar me blind op haar ronde billen die een eigen leven lijken te hebben. Zij straalt en ik voel me glansloos. In een ver verleden was zij mijn kleutermaatje op school, ze was niet mooi, maar wel ontzettend handig en knap. En ik duwde haar kar met buitenspelen op het schoolplein, omdat zij mij hielp met rondjes knippen tijdens het maken van werkjes. Onafscheidelijk waren we toen.

Wat is er in de tussenliggende jaren toch gebeurd dat ik haar uit het oog verloor? Van haar weet ik niet veel, maar zelf ben ik verhuisd om te studeren in de grote stad. Ik vond daar het uitgaansleven en vergat geregeld te studeren. Mooie en lekkere meiden vulden de meeste tijd die ik wakker was. Na een paar jaar begreep ik dat het beter was de studie te staken, het had weinig zin. In de tijd die er voor die studie stond zou ik het nooit meer redden.

Mijn tijd daar was voorbij en ik kon terug naar het dorp waar ik ooit mijn leven begonnen was. Een baan werd mij in de schoot geworpen, wat een geluk had ik, dacht ik toen.
Zoals velen van mijn leeftijdgenoten, vond ik na een poosje een aardige vrouw die haar leven met mij wilde delen. Burgerlijker kon het niet, toen ik ook nog een huis kocht en we samen twee kinderen kregen.

Enkele jaren ging dat heel goed, ik voelde me bij tijd en wijle ook heel gelukkig. Tot de dag dat ik haar briefje vond: ‘Je bent te lief, te saai en zo wil ik niet leven. Ik wens jou een gouden toekomst, maar dan wel zonder mij.’
Daar kon ik het mee doen, ik verdronk mijn verdriet alleen in een groot donker huis.

Nu ben ik nog net aan de goede kant van de dertig en weet dat er voor mij maar eentje de ware is, dat was ze al jaren, alleen heb ik het nooit zo willen zien.
Vandaag was mijn geluksdag met een beetje pech. Ik kocht bij de HEMA een nieuwe dweil, nadat ik had afgerekend liep ik naar de deur en zag haar lopen vlak voor mijn neus.
Ik vergat de glazen deur te openen en liep met mijn neus tegen de ruit. Dit is mij wel vaker overkomen, is ook een van de redenen waarom ik de HEMA haatte.

Terwijl ik worstel met de dweil en deur zie ik haar de straat oversteken, als ik eenmaal buiten ben roep ik zachtjes haar naam. Ze hoort me niet en dus ren ik de straat over en zie haar al bij de bushalte staan. Ik bid dat ik nu geen flater meer hoeft te slaan en loop rustig naar de halte, bedenkend hoe ik straks weer terug zal moeten om mijn auto op te halen.
Ik stotter voor de tweede keer haar naam, ze kijkt om en ziet me stuntelen met de dweil.
‘Ben jij niet Nick?’ vraagt ze lachend.
‘Euh, ja ik ben Nick en jij bent Claudia uit de Rozenstraat.’
Ik bid tot alle lieve heren dat ik hier verder zonder kleerscheuren uit kom.
Met de dweil tussen ons in praten we de busreis vol, als zij uitstapt twijfel ik heel even, maar ik hef mijn hoofd, recht mijn schouders en stap fier uit. Het is nu of nooit. Ik vraag haar gewoon: ‘Heb je zin om wat met mij te drinken?’
‘Ja, natuurlijk heb ik daar wel zin in.’
Ze geeft me een snelle kus en neemt me mee naar het café ‘De walrus’, waar de glazen zelden leeg staan. Dit is het begin van de mooiste jaren van mijn leven.