Manhattan aan de Leij

‘Wat nou skyline?’ zei Anton. ‘Rot toch op!’

Ik zat op één van de eerste herfstige dagen bij Café de Langeboom en was weer eens verwikkeld in een gesprek over Tilburg. Anton kom ik altijd tegen bij de Langeboom. Ik had hem al even niet gezien, omdat hij het te druk had om zijn nieuwe huis in een grote nieuwbouwwijk in het westen van de stad voor de zoveelste maal te verbouwen. ‘Ik zag hem echt. Hij bestaat!’ zei ik tegen hem.
‘New York, Rotterdam, dat zijn pas skylines. Rot toch op met je skyline.’ Hij keek me met zijn bekende verontwaardigde blik aan.

Ik had hem zojuist verteld van mijn nachtelijke autorit op het Noordoost-tangent, eerder die week, waarbij ik links van mij zowaar een skyline zag liggen van Tilburg. Een week later stond ik op de Pagode in de Efteling en toen ik richting de stad keek, zag ik haar weer. Ik zag de flats in Tilburg-Noord, het Interpolis-gebouw, St. Josefkerk, de Stadsheer, Westpoint, het Pieter Vreedeplein in aanbouw, de gebouwen op de Spoorlaan en enkele andere flatgebouwen die ik zo één, twee, drie niet thuis kon brengen. Vol trots vertelde ik Anton over mijn ervaringen.
Hij lachte me uit.

‘Jij bent weer zo’n typische yup die veel meer van Tilburg wil maken dan dat het is. Straks kom je nog met opmerkingen dat Tilburg het Manhattan aan de Leij is.’ Hij bulderde het uit.

‘Ik probeer het alleen maar van de positieve kant te bekijken,’zei ik. ‘Tilburg heeft alle potentie. Alleen willen sommige mensen het gewoon niet zien. Weet jij eigenlijk wel wat een skyline inhoudt? Wat de definitie van skyline is?’

‘Vertel het me maar eens Frankyboy’, zei hij uitdagend. Ik wist dat hij me niet serieus zou nemen.

‘Een skyline of een stedelijk silhouet is een reliëf dat een stad met over het algemeen hoge gebouwen of andere stedelijke structuren vormt binnen de horizon. Vooral hoge gebouwen zijn een belangrijk deel van de skyline. Een skyline is een vingerafdruk van een stad. Geen enkele is hetzelfde.’

Anton zei niets en nam nog eens een slokje van zijn Aldi-bier. Sinds zijn verhuizing van de binnenstad naar de nieuwbouwwijk neemt hij stiekem zelf zijn eigen blikjes mee de kroeg in. Het huis had hem meer gekost dan goed voor hem was. En dan wordt je gedwongen zelf meegenomen Aldi-bier te drinken.

Anton, de man met de dromen. De schrijver met duizenden ideeën voor boeken. Mijn grote voorbeeld. Mensen zoals hij zouden met hun ambitie een stad als Tilburg tot aan de hemel kunnen laten reiken.

Tot hij uit de binnenstad wegtrok. Zijn dromen vervaagden en zijn manuscripten raakten zoek bij de verhuizing.

‘Je hebt het wel echt naar je zin daar hè, in dat oude straatje van je. Hoe lang denk je daar nog te blijven? Heb je al een vriendin? Of plannen om samen te wonen? Ik ken jou, als dat gebeurt ben je daar zo weg.’

‘Geenszins,’ onderbrak ik hem. ‘Ik heb nog teveel dromen. Te veel ideeën, te veel ambitie en geen tijd.’

Hij zweeg weer en ik zag hoe zijn ogen afdwaalden naar buiten. Zijn schouders leken te kraken onder de last van zijn eigen hypotheek. Hij woonde vroeger tegenover het café. Daar, in dat huis hadden we het tijdens studentenfeesten uren over onze plannen om Tilburg het imago te geven wat het verdient. Het Manhattan aan de Leij. Cultuurstad. De zesde stad van het land.
Ik rekende mijn drankjes af en ging sigaretten halen. Toen ik terugkwam, zag ik dat Anton weg was. Het geld voor de fooi had hij meegenomen, waarschijnlijk om de fietsenstalling te betalen.

‘Dag Anton, ik zie je wel weer,’ fluisterde ik in mezelf toen ik de Nieuwlandstraat weer in liep. Het was koud buiten. Toch voelde ik me warm van binnen. Ik was pas 23.

‘Nu kan het nog,’ dacht ik.