“En, wat wil jij later worden?”. Ik keek juf Johanna strak aan en zei: “Ik wil ridder worden juf.”. Mijn kleuterjuf keek vertwijfeld terug naar het blonde jochie met het paddo-kapsel. “Ik weet niet zeker of er wel genoeg baan-perspectief is in de ridderbranche, misschien moet je iets anders verzinnen.” Dit gesprek, en ik overdrijf niet(want dat doe ik nooit als ik schrijf), brak mijn hart. Ik wilde ridder worden, ik zou als een moderne Ivanhoe de wereld rondreizen terwijl ik draken doodde en mooie vrouwen uit brandende kastelen bevrijdde terwijl hun jurk het begaf door de vlammen. Op dit moment was juf Johanna de enige draak die er was, voelde school als een brandend kasteel, en was de jurk van mijn juf het ook aan het begeven, iets wat helaas niet door de vlammen veroorzaakt werd. Nog een verschil met mijn dromen was, dat niemand mij kwam redden.

Ik wist het niet meer: mijn juf had mijn droom in stukken en scherven geslagen, maar deze scherven brachten alles behalve geluk.Vanaf toen, 1998, ben ik zoekende geweest. Net als iedere andere normale jongen heb ook ik geprobeerd om het Nederlands elftal te halen. Er zijn veel redenen op te noemen waarom dat niet is doorgegaan: het slechte scoutingsbeleid, vriendjespolitiek, matchfixing, en dan nog het feit dat ik niet zo goed kan voetballen. Het mocht niet zo zijn.

Volgens mijn juf kon ik geen ridder worden vanwege het baanperspectief. Flauw zeg. Dan word ik wel een moderne ridder, een moderne held, dacht ik. Mijn eerste poging om de held uit te hangen ging jammerlijk verloren. Ondanks dat ik het steeds weer opnieuw probeerde, steeds een betere versie maakte, en steeds weer harder schreeuwde, het mocht niet baten: ik zou nooit een goede pokemon trainer worden. Mijn pokeball werkte niet. Geen Joy voor mij, ik kreeg spontaan een Brock in mijn keel.

Maar wat mocht dan wel zo zijn? Wat zou ik de rest van mijn leven gaan doen? Vroeger, toen tv nog interessant was, hield ik ervan om eindeloos te zappen. Niet puur en alleen voor de goede televisie, maar ook om te zien voor hoeveel verschillende mensen er vermaak is. Zo kwam ik ooit langs een documentaire over de sneeuwschaap. Sneeuwschapen leven hoog in de bergen in Rusland, waar ze volgens de commentator moeten balanceren om te blijven leven. Ik vraag me af waarom de sneeuwschapen dan überhaupt boven zijn gaan wonen. De documentaire laat geen beelden zien van vallende en/of exploderende schapen, en ik haak dan ook snel af. Bij de televisie werken leek me vanaf dat moment ook niet zo boeiend meer.

Op diezelfde televisie zag ik tijdens de Olympische zomerspelen in Londen mijn ultieme droombaan voorbijkomen, de baan was alleen bezet door een dikke Argentijn. De Argentijn in kwestie heette Max Caldas. Max was de bondscoach van het Nederlandse dameshockeyelftal. Max is een moderne ridder. Ik vroeg me af of je gewoon een open sollicitatie naar de hockeybond zou kunnen sturen. Ik weet dan wel niet zoveel van hockey, maar ik wil me wel met ziel en zaligheid inzetten voor het teamgevoel.

Mijn brief is nooit beantwoord door de hockeybond. Misschien had ik niet moeten voorstellen om de conditietrainer te laten ontslaan en een persoonlijk fitnessprogramma samen te stellen. De extra verplichtingen voor Ellen Hoog zullen mij ook wel niet geholpen hebben. Hoe dan ook, het zal altijd een raadsel blijven. Feit is: ik moet maar weer op zoek naar een nieuwe baan met mijn eisen. Want uiteindelijk wil iedereen een held zijn.

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Yfs · 10 juni 2013 op 21:37

Hoewel ik de clou een beetje aan de zwakke kant vindt, heb ik deze column met plezier gelezen! Leuk!! :yes:

Nachtzuster · 10 juni 2013 op 22:57

Eens met Yfs, het is duidelijk dat je een lekkere pen hebt. Das een uitdrukking die ik hier ooit gelezen heb en nu eens kan gebruiken. Ben benieuwd naar je volgende column.

graingorbatski · 11 juni 2013 op 15:06

Je hebt nog alle tijd om een held te worden!

Sagita · 12 juni 2013 op 11:02

De clou: Uiteindelijk wil iedereen een held zijn! Komt niet uit de verf. Je begint leuk, maar na de eerste alinea zwabber je maar wat rond. Jammer!
groet Sa!

    Jappie123 · 12 juni 2013 op 11:55

    Ik denk dat het te maken heeft met mijn manier van schrijven, ik heb geen idee waarover ik het ga hebben als ik begin te schrijven, misschien dat de clou daardoor nooit m’n sterke punt is

Harrie · 17 juni 2013 op 16:23

Lekkere leegloopcolumn. Nu weer even opnieuw focussen. In de beperking toont zich de meester. Zo iets? Groetjes, Harrie.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder