Laat me vooral duidelijk zijn. Het is erg, zeer erg.
“Felicie (96) toegetakeld door haar verpleegster” titelde de voorpagina van mijn krant. De foto, met daarbovenop nog een close-up van een arm vol blauwe plekken loog er niet om. Hier was iets ellendigs gebeurd. Ik heb het gecontroleerd, ook andere kranten vonden het nodig deze tragedie op de eerste pagina te blokletteren. Tweede blad: ”Geslagen en naar de keel gegrepen” Het zwaar dementerende vrouwtje vulde nogmaals de volle pagina, deze keer bijgestaan door haar dochter en kleindochter. Het was een enge geschiedenis, voor mijn krant belangrijk genoeg om de voorname tweede plaats van het dagblad op te eisen.

Laat me vooral nogmaals duidelijk zijn, ook ik vind het afschuwelijk maar, eigenaardig genoeg heb ik bij dergelijke gebeurtenissen ook aandacht voor de dader, in dit geval de verpleegster, oorzaak van al die ellende.
Die was, zo melde mijn krant….ONMIDDELLIJK ontslagen. Meer nog, de familie van het slachtoffer kan geen vrede nemen en zal een gerechtelijke procedure starten in verband met wat er op die bewuste Kerstavond gebeurt is.
Enige (goedkoop) argument van de verpleegster zou zijn dat de bewoonster nare dingen zou gezegd hebben die haar persoonlijk raakten. Daardoor waren de stoppen doorgeslagen met alle gevolgen van dien.

Ik zal wel zeer zwak staan in mijn verdediging voor de verpleegster die uiteraard niet met naam en toenaam in de krant vermeld staat. Misschien ben ik wel te vroeg aan mijn schrijven begonnen en ben ik nu bezig een grove fout te maken daar gieren van de media nu wel al actief zullen zijn met in het privéleven van de betrokkene te scharrelen en o wee, als ze ontdekken dat ze eventjes een half uurtje over tijd was bij het afhalen van haar kindje bij de opvang. Ik zeg maar wat.
Die verpleegster passeert vandaag op weg naar de bakker ook de krantenkiosk als ze al buiten durft te komen! Ook zij moet nu verder na die bewuste Kerstdag.

Zowel de directie als de familie van het slachtoffer geven haar geen enkele kans alhoewel ook zij, zo verklaart ze nu maar één wens heeft; de bewuste fase nog eens overdoen om dan haar kalmte toch te bewaren en het engelengeduld, nodig voor deze job te laten primeren. Helaas, er is geen tweede kans.

Dat de familie zwaar geschokt is dat begrijp ik. Dat de directie de verpleegster zonder pardon de laan uitstuurt daar heb ik al wat moeite mee. Dat er in het verleden nog fouten geweest zijn zou een bijkomende reden kunnen zijn voor hun beslissing. Nu, bij dit schrijven weet ik daar niets over maar indien het het eerste voorval zou zijn van een tot nu toe onberispelijke verpleegster, dan durf ik deze directie toch voorzichtig enige onbezonnenheid verwijten.

Maar, waar ik naartoe wil is die media. Dat monster dat zich verschuild achter de meldingsplicht, die “haar” werk doet, namelijk, mensen “berichten” over gebeurtenissen. Helpen ze daardoor het laatste greintje zelfvertrouwen van de “dader” om zeep? Het zal hen worst wezen. Zorgen ze er voor dat er daar ergens in de omtrek van dit rusthuis iemand overweegt of het zo nog wel verder kan? Niet direct hun zorg. Is er ook daar iemand die hulp en begeleiding nodig heeft? Nu even niet!

Eerst moet het circus, de mediamolen, draaiend gehouden worden en het verslag gebracht worden, zo reëel mogelijk, met bloed en een trieste foto, gekozen uit wel dertig andere, een droevig kijkend vrouwtje van 96 jaar. Dat er daardoor een tweede slachtoffer, mentaal misschien nog erger toegetakeld dan het eerste gecreëerd wordt is het laatste van hun zorgen.
Dat deze mensen meehelpen aan de verwoesting van een vrouw, een gezin, een relatie, daar denken ze nog niet eens aan. Eerst het verslag, de puinhoop is voor de dader.

Nogmaals, het is en blijft een spijtige gebeurtenis maar naar mijn inziens zou een gesprek van de familie van het slachtoffer met de directie van het rusthuis en MET de verpleegster, weg van de media, met zin voor vergeving beter geweest zijn. Nu hebben wolven zich mogen vastbijten in een story zoals er wel elke dag eentje te vinden is. Dit heeft voor muren gezorgd, muren van onbegrip, haat en pijn. Morgen is er al een ander drama waarvan de mensen alles willen weten.

Nu wil ik even Van Morrison citeren uit een interview van hem die ik jaren geleden eens gelezen heb.

“Nieuws, wat is nieuws?” vroeg hij zich cynisch af, “ vandaag is het nog nieuws en morgen draait de visboer er een vis in.”

Kon de verpleegster er maar zo over denken.


Meralixe

Er is een smaak, gewoon, een manier van het door het leven gaan, die zo verschillend is van mens tot mens, dat we mogen besluiten dat het eigen gelijk niet bestaat en dat respect voor de andere mening belangrijker is...

5 reacties

LouisP · 7 januari 2012 op 09:49

Weet je wat ik zo leuk vind aan het reageren? Dat ik voor mezelf bedenk hoe ik een stuk zou schrijven. Het onderwerp wat je hebt geschreven raakt me. En ik voel, denk ik, wat jij voelt. En ik denk ook dat ik voel waarom jij hierover schrijft. Ik zou dit anders doen en dat en ik zou zeker die laatste zin weglaten want dan, denk ik, is het nóg sterker. Maar soms is het volgens mij beter, denk ik, om gewoon het stuk te lezen en te aanvaarden dat de auteur goeie redenen heeft om het juist zo op te schrijven. En me er bij neer te leggen.
Dus onderwerp vind ik zeer goed, de zaak van de andere kant bekijken, en je hebt het weer in je inmiddels bekende typische eigen stijl geschreven. Ik heb het hardop voorgelezen aan een specialiste, mijn specialiste, in de materie, bejaarden en de verzorgster. Dus hier in dit huis twee aanhangers van je stuk.

L.

arta · 7 januari 2012 op 11:43

Bij het lezen van een stuk wil ik, als lezer, mijn eigen mening vormen. Met een opening als deze: [quote]Laat me vooral duidelijk zijn. Het is erg, zeer erg.[/quote]
vaag je, m.i., het respect naar de lezer toe, met één zin weg.
Ik begrijp jouw gevoel denk ik wel, maar in deze vorm, geschreven alsof jij een vriend bent van de dader, in zoveel details, wat waarschijnlijk ook nog giswerk is, komt het op mij niet overtuigend over.

P.S.: Complete woorden in hoofdletters heeft een goedgeschreven tekst niet nodig. Ook dat behoor ik uit de tekst zelf op te maken. Nu staat het erg schreeuwerig.

Ferrara · 7 januari 2012 op 19:52

Als ex-medewerker in de gezondheidszorg lees ik je stuk met gemengde gevoelens. Dat de media een heksenjacht openen is moeilijk te bevatten. Hoor en wederhoor is hier blijkbaar niet aan de orde. Ik denk dat alle partijen rond tafel moeten. Oorzaak en gevolg moeten besproken worden.
Het lijkt alsof je dit trieste gebeuren niet met enige afstand kunt bekijken.

pally · 8 januari 2012 op 14:08

Ik vind je onderwerp en je visie daarop, heel interessant, Meralixe, maar het lijkt me dat je je te veel laat meeslepen en ook je lezer mee wilt slepen in jouw visie en al is die het met je eens in grote lijnen (ik ook). Hij wil de ruimte krijgen die mening zelf te vormen, anders gaat hij muiten en zich tegen wil en dank afzetten tegen iets waar hij het best mee eens is….
Volg je me nog? 🙁

groet van Pally

Mien · 8 januari 2012 op 19:49

Deze column is er een beetje snel uitgerateld.
Dat is jammer, want het bevat genoeg ingredienten om er een goede column van te maken.
Maar door het geratel raak je me als lezer al snel kwijt.
Kan natuurlijk ook met die krant te maken hebben natuurlijk … 😉

Mien

Geef een reactie

Avatar plaatshouder