Meesterlijk

Ik had het geluk dat ik goed leerde en keurig schreef. Slim was ik ook. Het is me wàt vaak gelukt om Jappie Kooistra’s dictee te verbeteren zonder dat meester Doornenbal het merkte. Laf rekende hij altijd dezelfde jongen op dezelfde fouten af. Nog zie ik die satanische grijns en die staalgrijze ogen die van Jappie – een bleek, verlegen jongetje – een hoopje gesmolten was maakten. Met vuurrode oren.
Lea was een kind met versleten kleren en een oud lichaam. Een kind zonder weerwoord behalve de hulpeloze glimlach die Doornenbal tot razernij dwong. Hij greep haar bij een oor, of duwde haar kin zover omhoog dat haar hoofd er haast afbrak, en schreeuwde haar toe, maakte haar belachelijk, trapte haar de grond in.
Altijd koos hij de zwakste slachtoffers. Ik denk niet dat zij daar iets positiefs van geleerd hebben.
Maar op een dag was hij zo dom om de klas als geheel aan te vallen. Hij was zijn zonnebril kwijt. Hij stond voor de klas met die wrede ogen en vroeg: “Wie heeft mijn zonnebril gestolen?”
Dat was een foutje. We zijn naar de Hema getogen en hebben daar voor een daalder een knaloranje zonnebril gekocht. Een van onze ouders had nog wel een doosje van een dure bril, een ander had een typemachine. Daarop hebben wij onze vrijbrief getypt:
“Dit cadeau wordt u aangeboden door de Dievenvakschool, klas 6.”
Doornenbal lachte hulpeloos, zijn ogen keken van ons weg. De rest van het jaar hebben we geen last meer van hem gehad. Voor vanavond hebben we afgesproken allemaal met een zonnebril op naar de reünie te komen, geleverd door Jappie, bedrijfsleider van de Hema. Lea heeft voor ons allemaal onze favoriete kinderbroek of -jurk nagemaakt. Zelf verschijnt zij in een geruit herenkostuum met donkerbruine das. Doornenbal zal het wel herkennen.