Meet Francisco van Jole met twee maten?

Een columnist uit Goeree-Overflakkee, met de pseudoniem Abel den Denker, ontving kort geleden bedreigingen van een orthodox-christelijke ‘groep’ die zich ‘De Waarheidszeggers’ noemt. Betreffende columnist was volgens de schrijver(s) van de dreigbrieven te kritisch geweest over christenen. Toen Den Denker bij het politiebureau aangifte wou doen van de bedreigingen, kreeg hij bovendien te maken met een politieagent die zou hebben gezegd: “Als ik weet wie die columnist is, dan kill ik hem.” Televisiecolumnist Francisco van Jole stelde naar aanleiding hiervan de vraag waarom de Nederlandse media zo weinig aandacht hebben besteedt aan dit incident (waarbij hij dus voorbij gaat aan het feit dat het Algemeen Dagblad, het NRC Handelsblad, de Leeuwarder Courant, de Volkskrant en verscheidene Internetmedia melding deden van dit voorval). Van Joles antwoord was niet dat bedreigingen per brief of per e-mail vandaag de dag gangbaar zijn in Nederland; een bedreiging heeft vandaag de dag immers zo goed als geen nieuwswaarde meer.

Nee, volgens Van Jole komt het omdat ‘de media’ het niet zo zouden hebben op de islam en wel het christendom. Volgens hem waren Nederlandse kranten na de Deense Cartoon-rellen ‘er als de kippen bij om de cartoons te herplaatsen’. Welke Nederlandse kranten Van Jole bedoelt, is vooralsnog een raadsel, want enkel de Volkskrant heeft in Nederland een aantal van die cartoons herplaatst. Maar Van Jole gaat verder: “Als iets soortgelijks hier op een eiland gebeurt, dan zie je dat de Nederlandse media onmiddellijk helemaal niets doen.” Hoe erg een dreigbrief aan een columnist ook moge zijn, je kan het niet onder het mom van ‘iets soortgelijks’ gelijkstellen aan massale, wereldwijde protesten waar honderdduizenden de straat op gingen, tientallen doden vielen en tal van regeringen en internationale organisaties zich mengden in de kwestie.

Maar is Van Jole nu ook net zo consequent als hij van anderen verwacht? Zo maakt hij zich – terecht – zorgen om de opkomst van rechts-extremisme, maar in hoeverre maakt Van Jole zich druk om links-extremisme? Brandstichtingen, rellen, intimidatie, het zijn zaken die kenmerkend zijn voor zowel extreemrechts als extreemlinks, en beide groepen laten tegenwoordig nadrukkelijk van zich merken. Toch heeft extreemrechts geweld voor ‘de media’ veelal meer nieuwswaarde dan extreemlinks geweld. Zal Fransisco van Jole zich nu afvragen in De Leugen Regeert hoe het toch komt dat ‘de media’ wél veel aandacht besteden aan rechts-extremisten, maar in veel mindere mate aan links-extremisten? Omdat de laatste aflevering van De Leugen Regeert onlangs is geweest, zullen we waarschijnlijk geen antwoord krijgen op die vraag. Zou het antwoord op die vraag echter ontkennend zijn, dan draait het dus om Van Joles politieke principes. Het is dan niet het extremisme zelve, maar louter de achterliggende gedachte van bepaalde extremismes waar hij zich aan stoort.

Zou Van Jole verder ook hardop in een relaas over de islam durven te zeggen dat moslims geloven in een ‘verzonnen verhaal’, zoals hij wel durft te zeggen over christenen? Waarschijnlijk niet, en waarom zou hij? Hij beseft immers net als een ieder dat strenggelovige moslims anders reageren op zulke woorden dan strenggelovige christenen. Van Jole roept dan wel dat orthodoxe christenen de vrijheid van meningsuiting evengoed beknotten, maar hij weet als geen ander dat hij zich met zijn kritiek op christenen en het christendom beduidend minder zorgen hoeft te maken dan een Salmon Rushdie, een wijlen Theo van Gogh en een Ayaan Hirsi Ali. Zoals ook hij weet, moest Salmon Rushdie vluchten en onderduiken, werd Van Gogh vermoord, en moest Hirsi Ali uitwijken naar de Verenigde Staten. Maar Fransisco van Jole zit echter lekker thuis aan de rode wijn en kan nog altijd zelf zijn brood bij de bakker halen.

Het is evengoed geen toeval dat een Bertrand Russell met zijn Why I Am Not A Christian wereldfaam behaalde, geëerd werd in intellectuele kringen, zijn boeken als warme broodjes over de toonbank gingen (en gaan), hij het boek gewoon onder zijn eigen naam kon uitbrengen en bovenal pas op 98-jarige stierf aan influenza. Een Ibn Warraq moest naar aanleiding van de Rushdie-affaire zijn Why I Am Not A Muslim echter noodgedwongen onder een pseudoniem schrijven. Of kan Van Jole de heer Warraq verzekeren dat hij net zo veilig is als een Bertrand Russell van destijds? Het is nagenoeg ondenkbaar dat een dergelijk boek openlijk uitgestald wordt in de etalages van westerse boekenwinkels; ook Roberts Spencer’s boek over islam en de kruistochten kan niet openlijk in de boekenwinkels liggen, terwijl een boek die inhoudelijk het tegenovergestelde vertelt, dit wel kan.

Hoe het ook zij, Fransisco van Jole stelt dat ‘de media’ te stil zijn over buitensporige zaken rondom het christendom en de beknotting van de vrijheid van meningsuiting door orthodoxe christenen, maar toch beargumenteert hij die stelling door gebruik te maken van nieuwsberichten over deze kwestie(s) uit – jawel – diezelfde media. Feitelijk bekritiseert hij ‘de media’ door gebruik te maken van de middelen die ‘de media’ hem leveren. Dat is echter niet het enige, want hij krijgt zelf nota bene door diezelfde media de mogelijkheid om zijn zegje te doen – te weten bij de VARA – en hij wordt hier nog voor betaald ook.

Fransico van Jole is dan ook een man die zelf niet alleen onwaarheden vertelt, maar ook met twee maten meet en snoept uit dezelfde pot die hij zo hekelt. Bovendien weet hij de schijn te wekken dat hij lef heeft en mee kan tellen als een genuanceerde en waarheidlievende columnist. Maar schijn bedriegt en de leugen regeert.