Meisje

Een meisje nog maar ook al zou ze volgens haar levensjaren al lang volwassen moeten zijn.
Toch is ze binnenin nog maar een meisje.
Zij heeft de emoties van een kind maar ook de veerkracht. Ze kan intens genieten en liefhebben.
Maar het leven is zo zwaar.
Kind van binnen en zo volwassen van buiten.
Soms lijkt het of ze blokkendoosjes spaart. Er staat een flinke stapel.
In elk van hen zit een verhaal van verdriet en pijn. Elk doosje is van karton gemaakt, daarin heeft ze briefjes verstopt om ze aan de dader te sturen.
Alle doosjes dragen een naam, de naam van de personen die haar beschadigd hebben.
Eentje staat er wel maar is leeg, omdat ze niet weet waarmee ze hem moet vullen.
Het is er wel maar zo diep verstopt dat ze geen briefje kan maken.
Met de doosjes bouwt ze een kasteel, waarin zij kan wonen. Daar kan ze zich verbergen, als de wereld haar te veel wordt.
De muren zijn opgebouwd uit pijn en gemetseld met woede. De torens uit kracht en weerstand.
Op het plein stroomt de fontein met tranen, met daaromheen potten met resten van vuur wat gedoofd was en alle deuren zijn gemaakt met frustratie.
Alleen de ramen lijken niet bij het gebouw te horen. Alle andere delen zijn donker maar uit de ramen straalt nog steeds licht.
In de ramen zit haar openheid en ondanks alles haar liefde voor (bijna) alles wat leeft.
Door de ramen kan ze naar buiten kijken als ze het binnen niet meer ziet.
Het meisje wil alleen maar een veilig plekje met rust en geborgenheid. Met de doosjes is dat lastig maar ja ze raakt ze ook niet meer kwijt.
Zij zal er mee moeten omgaan dat het is zoals het is. Dat de schade niet gerepareerd kan worden maar ze er mee moet leren leven. Dat zij hier niet de schuldige is ook al heeft ze fouten gemaakt, maar dat anderen de regels van het fatsoen overtraden. Ze was niet in staat zichzelf te beschermen.
En er was niemand om haar te beschermen.
Als een prinsesje eenzaam in haar kasteel met enkel dieren om mee te praten.
Ze verlangde zo naar die warmte en bescherming maar er was nadat oma overleed niet een mens dat haar begreep. Oma was zo belangrijk. Zij liet het prinsesje voelen dat ze speciaal voor haar was.
Tot op de dag van vandaag wordt oma gemist.
Er waren wel mensen om haar heen maar niemand kon de weg naar binnen vinden.
Soms kwamen er mensen langs die dit meisje lieten voelen dat ze speciaal was. Gaven haar aandacht en warmte. Alleen was het niet uit liefde dat ze haar zo behandelde maar uit eigenbelang.
Ze werd gestraft voor wie ze was en nog steeds is alleen met meer schade, al weet ze dat het gevaarlijk is om zichzelf te laten zien. De mensen die zagen hoe zacht en kwetsbaar ze was wisten ook dat ze zichzelf niet kon beschermen of verweren. Soms kon ze vluchten en moest ze zichzelf redden ook al betekende dat gevolgen voor een ander “onschuldig” mens.
Ze kon niet vertellen wat er gebeurde want ze werd niet geloofd. Elke keer als ze steun zocht bij de mensen die haar zouden moeten kunnen beschermen voelde ze zich ze afgewezen en had ze alleen nog maar meer verdriet. Mam deed het pijn en zij kon er niet mee om gaan en wat er in pap om ging was haar niet duidelijk, die werd alleen maar boos.
Mensen vroegen wel wat ze voor haar konden doen, maar wat kon ze hun niet vertellen.
Er was wel intentie om haar te helpen alleen konden ze niets met het meisje. Binnen hun mogelijkheden deden zij hun best.
Ze werd stiller en ging zich steeds meer terug trekken. Ontspoorde en deed wat ze leuk vond.
Toestemming of niet, gevaar of geen gevaar zij moest overleven.
Ze voelde zich van mens gedegradeerd tot gebruiksvoorwerp of ongewenst meubelstuk, zo iets wat in de weg staat maar je toch niet weg kan doen omdat het ergens toch waarde heeft.
Een goede vriendschap had zo veel verschil kunnen maken, alleen zat de enige vriendin te ver weg.
Het meisje zat in een vreemde omgeving waarin ze niet geaccepteerd werd.
Ze had al zo hard moeten vechten om in haar oude omgeving geaccepteerd te worden en nu moest ze dat weer gaan doen. Als ze dan een keer iets had wat op vriendschap leek dan kwam zus langs en werd het meisje weer in de steek gelaten.
Ze zocht zo hard naar iemand die haar kon begrijpen, haar kon beschermen dat ze steeds weer in de verkeerde handen liep.
Ze had niet meer dan zichzelf en daar moest ze het mee doen.
Er zijn wel mensen geweest die oprecht geprobeerd hebben haar te helpen. Dan ging het ook goed met het meisje. Maar ze wilde zo ontzettend graag gewoon bij haar eigen familie kunnen horen, geliefd zijn en gekoesterd worden. Dat verlangen is er nog, met het verschil dat ze de hoop er op heeft opgegeven en dankbaar is voor elk stukje wat ze krijgt.
Ze heeft zelf al kinderen die geliefd zijn. Zo veel dat het zeer doet.
Uit liefde heeft ze een kindje af moeten staan om voor zijn toekomst en veiligheid te zorgen.
De ander lijkt op haar. Een klein meisje maar net zo sterk als mam.
Haar kleine prinsessenkind kan ze koesteren, verzorgen en de aandacht en warmte geven die ze verdient, die ze nodig heeft. Al kost het soms zo veel van haar zelf.
Haar kleine prinsenkind wordt elke dag gemist alleen kan zij hem niet bieden wat hij nodig heeft.
Nu heeft hij veel mama’s die met liefde voor hem zorgen, ook al doet het haar pijn.
Haar kindjes moeten kunnen leven op een normale manier en niet in een gevangenis zoals zij.
Ondanks dat ze haar kasteel zelf gebouwd heeft uit alle blokken is het ook haar gevangenis.
Ze is gestraft voor wie ze is en heeft levenslang.

©madena