Een meisje nog maar ook al zou ze volgens haar levensjaren al lang volwassen moeten zijn.
Toch is ze binnenin nog maar een meisje.
Zij heeft de emoties van een kind maar ook de veerkracht. Ze kan intens genieten en liefhebben.
Maar het leven is zo zwaar.
Kind van binnen en zo volwassen van buiten.
Soms lijkt het of ze blokkendoosjes spaart. Er staat een flinke stapel.
In elk van hen zit een verhaal van verdriet en pijn.
“Wanhopige azielzoeker zoekt nieuw thuis” luidde de advertentie.
Als laatste poging deze oproep. Al jaren zwerf ik rond op zoek naar mijn thuis.
In zo veel landen heb ik er naar gezocht. Ik ben bang dat het niet bestaat maar als het er is dan ben ik er naar op zoek.
In het land waar ik nu leef wordt ik al lang geestelijk en lichamelijk mishandeld.
Ze zit in de zon te staren in het niets.
Soms leeft ze even niet hier en leeft ze in haar beelden.
Het verleden heeft haar weer ingehaald en blijft terug komen om verwerkt te worden.
Wat ze ook doet het verleden laat haar niet los.
Om haar volledigheid te behalen zal ze er door heen moeten.
Waarschijnlijk heb je ze wel eens gezien.
Die mensen die gemeden worden omdat men ze raar of gek vindt.
Waar anderen geen contact mee durven te maken omdat ze in zichzelf gekeerd zijn of anders doen.
Ik vraag me af of er ooit iemand er bij nadenkt hoe iemand zo geworden is.
