Zij (2)

Ze zit in de zon te staren in het niets.
Soms leeft ze even niet hier en leeft ze in haar beelden.
Het verleden heeft haar weer ingehaald en blijft terug komen om verwerkt te worden.
Wat ze ook doet het verleden laat haar niet los.
Om haar volledigheid te behalen zal ze er door heen moeten. Het boek op haar schoot is al in geen uren aan geraakt, zij leest haar eigen boek.
Haar verhaal wat in geen enkel boek zal voor komen. Het zou ongeloofwaardig zijn.
Zo veel geweld in een leven, zo veel schade aangericht.
Onbegrijpbaar.

Haar wereld is nu anders, ze is verdrietig om haar verloren kansen.
Ze is boos omdat de mens haar deze kansen heeft ontnomen.
Terwijl een kind juist alle kansen verdient.
In haar wereld is ze dat nog. Een kind in het lijf van een vrouw.
Het kind wat maar zo kort kind heeft mogen zijn.

Er rolt een traan over haar gezicht en als buitenstaander weet ik dat ik niets kan doen.
Haar wereld heeft haar opgeeist en als ze er klaar voor is dan komt ze terug.
In de harde werkelijkheid van een volwassen mens.
In de wereld zonder helden en duidelijk herkenbare slechterikken.
De slechte krijgen nu geen straf en de goeden worden niet beloond.

Haar ogen staan wazig. Op het verleden gericht.
Haar paden en vluchtwegen loopt ze keer op keer af.
Van elke stap die ze zet leert ze, maar elke stap doet pijn.
Zij heeft de kracht om er te komen en er weer te mogen zijn.
Het verleden is ooit verleden, verwekt om te kunnen zijn.
onverwoestbaar