Waarschijnlijk heb je ze wel eens gezien.
Die mensen die gemeden worden omdat men ze raar of gek vindt.
Waar anderen geen contact mee durven te maken omdat ze in zichzelf gekeerd zijn of anders doen.
Ik vraag me af of er ooit iemand er bij nadenkt hoe iemand zo geworden is. We worden allemaal onbedorven geboren, een groot deel in goede gezondheid, sommige met een zichtbare handicap en anderen met een onzichtbare handicap.
De “gekke of rare” mensen hebben vaak een dergelijke onzichtbare handicap die ontstaan is
door een afwijking in de hersenen of de afwijkingen van andere mensen.
Als mens heb ik belangstelling voor die mensen die anders zijn.
Ik ga al jaren met ze om en ben een van hun.
Als je de tijd neemt om ze voorzichtig te benaderen en langzaam binnen hun vaak dikke muren leert kijken, dan zie je vaak de mooiste
mensen met de meest vreselijke achtergronden.
Als ik naar hun luister dan vraag ik me af wie er gek is.
Het mens met de schade die als raar gezien wordt of de mens die als normaal aangemerkt wordt maar zo veel schade bij een ander toegebracht heeft.
Ik hoor verhalen van mensen die zo ernstig gepest zijn dat ze vele jaren later nog vechten tegen hun minderwaardigheidscomplex.
Dat complex wordt niet minder in de loop der jaren maar juist erger.
Door hun complex worden ze uitgestoten bij de “normale” mens omdat ze gevoeliger en dus anders zijn.
Er is bijna niemand die contact met ze legt. Het wordt in de loop der jaren steeds lastiger om contact te krijgen maar wie echt wil omdat ze de persoon willen leren kennen komt binnen.
Ik ken mensen die seksueel misbruikt zijn als kind of jong volwassene.
Dat geeft een stempel op je leven die niet uit te wissen is.
Er wordt mij verteld hoe sommige mishandeld of verwaarloosd zijn als kind.
In de belangrijkste fases van je leven leer je wat goed en wat slecht is.
Wat mensen wel en niet mogen doen.
Deze lessen hebben zij gemist.
Vele van hen worden speelballen van anderen.
Als je niet beter weet dan dat je regelmatig seksueel gebruikt of in elkaar geslagen wordt dan laat je het gebeuren.
Je hebt nooit geleerd nee te zeggen, nooit geleerd voor jezelf op te komen en
niet geleerd hoe je jezelf moet verdedigen.
Er zijn types die naar dat soort mensen op zoek zijn en ze gebruiken en vervolgens weer weg gooien.
Als een aansteker die leeg is.
Die rare of gekke mensen zijn te vaak weg gegooid door anderen.
Geknakt door het leven.
Toch zijn dit hele sterke mensen. Ze vechten door op de manierendie ze nog hebben. Een leven kun je het niet noemen want het is overleven.
Ik ben geen schrijver maar een idealist. Een die hoopt dat de mensheid ooit zijn ogen open doet en durft te kijken naar anderen met een open blik.
Met begrip en meedogen.
Zodat ook de onzichtbare kwetsbare mens weer mag gaan leven.
12 reacties
Troy · 13 april 2006 op 14:14
Of zoals een bekende schrijver ooit zei: “madness is en extreme kind of sanity”. Iedereen is anders en wat de een als gekte ziet is voor de ander juist doodnormaal. Het onderscheid is soms moeilijk te maken, misschien bestaat er niet eens een onderscheid. Veel mensen zijn getraumatiseerd. Veel getraumatiseerde mensen dragen maskers om hun littekens te verbergen. Die maskers dragen ze om te voldoen aan hun perceptie van wat “normaal” is. Die perceptie ontlenen ze weer aan wat zij als “normaal gedrag” denken te herkennen bij anderen. Het zou mooi zijn als iedereen die maskers zou laten vallen. Woorden als “normaal” en “gekte” bestaan enkel om de hokjes die mensen zo nodig denken te hebben in stand te kunnen houden. Wie anderen buitensluit omdat ze hen als “gek” zien, is alleen maar bang voor de zogenaamde gekte in zichzelf. We zijn gek en we zijn normaal, maar bovenal zijn we mens.
Mooie column, geeft veel stof tot nadenken.
Bakema_NL · 13 april 2006 op 14:26
Hulde voor deze column. Er staat geen verkeerd woord in. Je hoeft inderdaad maar wat “anders” te zijn in je gedraging om meteen gemeden te worden of te verworden tot mikpunt van het zogenaamde populaire, normaal geachte, volk.
Ma3anne · 13 april 2006 op 17:03
Ik vind ‘normaal’ en ‘gek’ altijd moeilijke begrippen. Jammer, dat je, wat je wilt zeggen, aan deze begrippen hebt opgehangen. Dat had sterker gekund.
Je boodschap komt desondanks duidelijk over. Mooie, integere schrijfstijl.
KawaSutra · 13 april 2006 op 22:04
[quote]Ik vraag me af of er ooit iemand er bij nadenkt hoe iemand zo geworden is.[/quote]
Ja, idd. Ik probeer het wel in ieder geval maar velen doen geen moeite. Veel te druk met, zoals Troy het zo goed omschrijft, zich nestelen in het zgn. juiste hokje.
WritersBlocq · 13 april 2006 op 22:48
[quote]Ik ben geen schrijver maar een idealist.[/quote]
Voor mij ben je een ideale schrijver, want je maakt dingen los, geeft stof tot nadenken, leeft je in de ‘normale’ en ‘gekke’ mens in, en komt beschouwend op mij over. Beschouwend met een absolute boodschap. Ik ben het niet met Ma3 eens (voor het eerst!) omdat ik vind dat je juist hetgeen je wilt zeggen aan de begrippen ‘gek’ en ‘normaal’ moet hangen. Ik zou geen andere/betere manier kunnen bedenken om het neer te zetten.
Grappig trouwens dat vanavond in een gesprek met een vriend van mij dit onderwerp door hem ter tafel werd gegooid. Heel even, heel kort, hadden wij het erover. Jij schetst de samenvatting, ik denk er door jouw column nog een keer over na, leuk is dat, dat ’toeval’.
Groetje, Pauline.
Mup · 14 april 2006 op 03:18
Je maakt idd dingen los. Ben het zelfs eens met Bakema, en dat gebeurd niet vaak 😉
Groet Mup.
pepe · 14 april 2006 op 08:49
Je bent wel een schrijver is mijn mening en een goeie ook.
Wat normaal is? Ik heb geen idee, maar volgens mij is het saai. Iedereen heeft zijn eigen eigenaardigheden en verhaal (verleden).
Is anders zijn, gek zijn?
Laat anderen maar denken/kletsen.
Van deze schrijver wil ik wel meer lezen. 😉
Raindog · 14 april 2006 op 10:43
Alles is gezegd, naar mijn idee op één ding na. Niet alleen wordt het onderscheid erg sterk in termen als ‘gek’ of ‘normaal’ uitgedrukt, ook vond ik dat er een zwaar accent op beschadigingen of trauma’s ligt als reden voor anders zijn. Hoewel dat jammer genoeg maar al te vaak klopt is dat natuurlijk niet altijd het geval. Ik ken mensen die niet altijd beantwoorden aan de ‘normale’ gang van de dingen, zo bezien misschien wel eens wat gek lijken vergeleken bij anderen maar dat doen met als enige reden het simpele feit dat zij gewoon zo zijn.
Voor het overige heeft Troy het heel mooi gezegd denk ik. Wie het nodig heeft om anderen buiten te sluiten omdat die zogezegd gek zijn, heeft zelf de beste papieren om zich zorgen te maken.
Onlangs verscheen hier een column over de sociale werkvoorziening. ‘Gekken en asbakkleiërs’, daar kwam het op neer. Nu wil het geval dat ik toevallig zelf in de sociale werkvoorziening werk. De column heb ik laten lopen en niet gereageerd. Dit terwijl ik wel duidelijk van mening ben dat het beeld in ieder geval niet klopt, dat uit eigen ervaring ook weet. Mijn reden om niet te reageren was wat Troy onder deze column aanvoert. Want mededogen is niet alleen voor ‘gekken’, het is ook voor ‘normale’ mensen.
Goed praatstuk, deze column. Maar niet allen zijn slachtoffers. En idealisme moet je ook mee oppassen want dat is ook maar een hokje waar anderen niet meer inpassen als je er zelf te prominent in plaats neemt.
Neuskleuter · 14 april 2006 op 12:22
@Troy
Citaat: “Veel getraumatiseerde mensen dragen maskers om hun littekens te verbergen. Die maskers dragen ze om te voldoen aan hun perceptie van wat “normaal” is. Die perceptie ontlenen ze weer aan wat zij als “normaal gedrag” denken te herkennen bij anderen. Het zou mooi zijn als iedereen die maskers zou laten vallen.”
Mensen die een masker dragen, doen dat m.i. inderdaad om zichzelf te beschermen. Maar datzelfde masker kan mensen ook helpen om zekerder van zichzelf te worden. Als ze zich door een masker anders voordoen, of zich anders (beter?) voelen, kan het meer zekerheid geven. Dus in dat geval hoeft een masker geen vorm van zelfverloochening te zijn, maar een middel om zichzelf beter te voelen en zichzelf verder te ontwikkelen.
In dat opzicht is het voor het welzijn prettig dat het mogelijk is om voor jezelf een masker te creëren. Het is jammer dat het nodig is, maar in de huidige maatschappij van leven of overleven kan zo’n masker iemand helpen.
emaessen · 14 april 2006 op 13:55
Het principe werkt ongeveer als volgt. Op de berg samenleving daalt de gevoelstemperatuur gestaag naarmate men de top nadert. In het dal rollen weliswaar stenen naar beneden enzo maar is sprake van enigerlei beschaving, in de goot wordt je doorgaans als voetveeg gebruikt voor iedereen die een keer afgewezen is door zijn secretaresse.
Verleden? wat is dat? had ik ouders? of een vaderland? hoezo? Die wil ik niet neuken!
And that’s all around my brain.
Nr 5
Troy · 14 april 2006 op 19:43
@Neuskleuter: Natuurlijk zijn die maskers soms nodig, maar wie dicht bij zichzelf blijft staan kan het ook nog wel eens ver schoppen. Tot op een bepaalde hoogte is een masker soms nodig, tot op een bepaalde hoogte spelen we allemaal constant verschillende rollen. Waar het om gaat is dat de rol niet overheerst, ik denk dat in iedere rol en met ieder masker altijd nog een stukje van jezelf kan doorschijnen. Zie het als een masker dat perfect naar iemands gezicht is gemodelleerd.
madena · 15 april 2006 op 13:03
Bedankt voor de complimenten.
Ik heb bewust voor de twee tegenstellingen gek en normaal gekozen omdat dit het punt voor mij duidelijk maakt.
Er is geen definitie voor wat gek is en wat normaal.
Maar wat is maatschappelijk verantwoord, opgelegd door ouders of omgeving en wat is afwijkend gedrag.
Ik ben een nuchtere idealist. Ik weet dat de maatschappij niet veranderd door wat ik schrijf maar in je eigen omgeving kan je wel degelijk invloed uitoefenen.
Madena