Zij

Ze straalde haar persoonlijkheid uit. Een dergelijke vrouw had ik nog nooit gezien.
Je zag puurheid, warmte, genegenheid, kracht en medogen in haar ogen.Ze was mooi om te zien.
Haar schoonheid werd versterkt door haar schoonheid van binnen.
Zo mooi en zo onbereikbaar. Soms zag je haar zoals ze was puur en onbedorven nog schoon van littekens.
Helaas verstopte zij zichzelf voor de wereld.

Alleen in haar eigen veilige omgeving met de mensen die ze kende en vertrouwde durfde zij zichzelf te laten zien. Want zij was kwetsbaar en beschadigd.
De schade zat zo diep dat de genezing een leven lang zal duren.
Een overlever in hart en ziel, geworden door de mens.
De daden die zij gezien heeft zijn niet te bevatten.
Ze heeft ze gezien omdat ze afstand van haar lichaam deed.
Het lichaam voelde het maar daar was zij niet meer.
Ze keek van een afstand hoe haar lichaam vele malen gebruikt werd door vele mannen.
Iedere keer dacht ze zich vrij gevochten te hebben van de ellende om niet bij jezelf te kunnen zijn. Je te mogen tonen zoals ze was.
Puur en kwetsbaar.
Iedere keer weer kwam er een nieuwe schade.
Het te voelen en te ervaren zou ze niet overleefd hebben, dus keek ze van een afstand.
Op sommige momenten deed ze haar ogen dicht om niet te hoeven zien.
De onzichtbare littekens waren talrijk.

Ze was begonnen met zich te delen.
Een deel was haar kern, haar eigen ik. Warm, krachtig en behulpzaam.
Het andere deel was het lijdende voorwerp. Alle schades kwamen bij dat deel terecht.
Dat deel trok zich steeds meer terug voor deze wereld en de pijn die daar veroorzaakt werd.
Toen de pijn en schade groter werd en de schades niet meer geabsorbeerd konden worden is er een derde deel ontstaan. Woede.
Een alles verterend gevoel dat bij onrecht omhoog kwam.
Eerst alleen voor anderen te helpen maar uiteindelijk ook voor zichzelf.
Woede betekende niet dat er zo maar schade berokkend kan worden aan mensen maar dat je de kracht krijgt om te overleven op momenten dat er gevaar dreigt.
Ze leerde vele technieken om zich te verdedigen en zelfs te moorden.
Overleven en schade beperken was het doel.
Ze werkten alle drie samen totdat haar littekens bewust werden open getrokken.
Toen ging ieder zijn eigen weg.
3 personen in 1 lichaam. Gevangen in herinneringen, gevangen in zichzelf.
Ik denk niet dat er een grotere straf bestaat op deze wereld.

Ze had het nodig en het heeft haar bijna vernietigd. Zij had de kracht om te leren herstellen.
Al haar herinneringen overspoelde haar samen met de pijn.
Alle drie lieten ze hun herinneringen los, zodat het lichaam voelde, de ogen zagen en het gevoel van onrecht en woede ging leven.
Voor het eerst in haar leven was ze het waard om voor te vechten. Zij voor zichzelf omdat ze het waard was.
Ze zag dat wat mensen met haar deden kwam door haar kwetsbaarheid en werd bang.
Ze was kwetsbaar en dat zou niet veranderen. Voor mensen die ze niet kende had ze een beeld geschapen. Een stoer en sterk mens met een scherpe tong, iemand die niet schuwde voor geweld als zij zichzelf of het hare moest verdedigen.
Iemand die goed uit haar woorden kwam en zich de kaas niet van haar brood af liet eten.
Iemand die ze niet is maar moet zijn om te overleven.

Ze heeft de basis regels stap voor stap moeten leren. Door veel schade.
Sociaal heeft ze zichzelf ontwikkeld op een veel trager niveau dan de meeste mensen.
Gedrag regels begrijpen heeft haar vele jaren gekost maar nu kan ze socialiseren met mensen.
Ze leert om te gaan met haar angst voor mensen en te leren hoe ze zichzelf moet beschermen tegen de mensen die het minder goed met haar voor hebben.
Ze krijgt de lessen die ze al zoveel jaren terug had moeten leren maar waar geen ruimte voor was omdat ze moest overleven.

De verdorde plant die ze was geworden komt weer tot leven.
De eerste ontluikende bloemknoppen zitten er al.
Zij drieën beginnen een geheel te vormen tot weer 1 mens.
Een mens dat completer is.