Melodie

Ik stop mijn passen door de winkelstraat om naar de spreekwoordelijke Inca’s van bij de al even spreekwoordelijke Hema te luisteren. Er staat een hele kring mensen. Ik voeg me bij hen. Dan kondigt een van de muzikanten het volgende nummer aan, een altijd veel aangevraagde van Los Jaivas. Ik herken de naam als een bekende Chileense band met een lange traditie. De lokale coverband zet de eerste tonen in en een vreemd gevoel bekruipt me. Dit is toch niet…? Ja, dat is het wel. Dit is precies dat prachtige nummer dat ik ken uit die typisch Chileense film: [i]Machuca[/i]. Wanneer de melodie wordt ingezet, voel ik me ineens enorm geraakt. De zon schijnt op mijn trui en laat me zweten, maar tegelijkertijd krijg ik kippenvel over mijn hele lichaam. Zo warm en zo koud tegelijk. Ik voel dat ik een kleur krijg, dat mijn ogen vochtig worden. Ik slik en hoop dat de mensen om me heen de emotie op mijn gezicht niet zien. Ik kijk even omhoog, zoek steun, waarom weet ik niet. Het is gewoon het moment dat me recht in het hart raakt. Dit is waarom ik zo van dit land hou, van deze stad. Dit is precies dat gevoel dat ik niet kan omschrijven en dat me hier telkens laat terugkeren. Hier zijn raakt me diep.

Ondertussen kan ik onmogelijk stil blijven staan, hoewel ik dat wel probeer. Mijn rechterbeen blijft heen en weer wiegen ter hoogte van mijn knie. Ik luister, kijk, voel en wiebel. Met mijn ogen wijs ik het meisje af, dat me hoopvol aankijkt omdat ze in mij een goede kandidate ziet om een cd aan te verkopen. Het gaat me niet om die cd of om het feit dat deze groep eigenlijk niet zo heel erg goed is en de versterker de elektrische gitaar te hard laat uitkomen in het geheel. Wat telt is die melodie, dit moment, dat nummer, deze plek.

Dan komt er een einde aan de magie. De heren van de band nemen een korte pauze en de luisteraars gaan ieder hun eigen weg. Alsof er niets veranderd is. Ik gooi een muntje in de gitaardoos en loop vlug de straat weer in. Dankbaar, neuriënd, verward, gelukkig en melancholisch. Uren later bekruipt me nog steeds kippenvel wanneer ik de melodie door mijn hoofd laat zoemen.