Mensen….

Heeft u ooit de tijd genomen om mensen die voorbijlopen te bestuderen? Ik heb het laatst gedaan op LAX, de internationale luchthaven van Los Angeles. Wachtend op mijn vlucht naar een andere staat, bekeek ik de horde die voorbijliep. En de conclusie waar ik toe kwam was, dat er geen plek zo interessant is om mensen te bestuderen als juist zo’n superdrukke internationale luchthaven. Ik had voor de verandering eens geen boek of schrijfgerei nodig om mijn tijd nuttig te besteden. Rondkijken was intrigerend genoeg! Mensen van letterlijk elk allooi kwamen langs. Sommigen liepen heel snel, anderen wandelden op hun gemak voort. Sommigen waren zeer duur en exclusief gekleed, en anderen hadden nauwelijks een versleten jean en een halfvuil T-shirt aan. Sommigen hadden zich warm gekleed, terwijl anderen zich duidelijk aan het voorbereiden waren op een warme, zomerse tijd. Sommigen waren donker van kleur, en anderen zo blank als maar wezen kon. En naast al die verscheidenheid waren hun haarstijlen, hun gezichtsuitdrukkingen, hun algeheel postuur een studie waard.

Sommige van deze mensen hadden duidelijk moeite zich voor te doen zoals ze werkelijk waren. Ze deden overduidelijk hun best een “front” voor te houden. Dat waren diegenen met een nerveuze blik in hun ogen, een gladde, elegante haarstijl, en een duur uitziend stel kleren. Anderen zagen er echter juist uit alsof het ze geen donder kon schelen hoe ze eruit zagen of waar ze naar toe gingen.

En temidden van deze voorbijrazende massa, maakte ik de balans op. Ongeacht hoezeer ze trachtten er anders dan de anderen uit te zien, al deze mensen waren in basis hetzelfde. Ze hadden immers allen een paar benen, een paar armen, een gezicht, en ze liepen door een voet voor de ander te plaatsen. Ze hadden nog iets anders gemeenschappelijk: Ze waren allen op weg naar een doel. Sommigen haastten zich naar de lokatie van hun spoedig vertrekkende vlucht, weer anderen waren op zoek naar de lokatie van hun aansluitvlucht, en enkelen waren op weg naar wachtende familieleden of vrienden, of gewoon een taxi buiten.

Onder de indruk van alle gebeurtenissen en het onbedaarlijke geroezemoes om me heen, begon ik me af te vragen of wij, mensen, niet allen identiek zijn in de ogen van andere wezens, zoals muggen, bijen, en vogels, bijvoorbeeld. En als we dus in grote lijnen op mekaar lijken, en uiteindelijk allen door hetzelfde proces heengaan, van geboorte tot sterven; als we allen streven naar geluk en tevredenheid; als we allen proberen om zoveel mogelijk leuke dingen in ons leven te doen; als we allen op weg zijn om iets te bereiken, hoe verschillend onze doelen misschien ook mogen zijn, is onze algehele overeenkomst dan niet meer-omvattend dan onze kleine uiterlijke verschillen?

En als we inderdaad allen verbonden zijn door deze vitale gemeenschappelijkheden, waren behandelen sommigen van ons anderen dan alsof ze minder zijn, enkel en alleen gebasseerd op hun kleur, positie, handicap, of cultuur? Waarom denken sommigen van ons überhaupt dat we beter zijn dan anderen? En waarom blijven sommigen van ons een onzichtbaar plafond optrekken ? het infameuze glazen plafond ? teneinde anderen te belemmeren in hun groei, en daarbij kompleet voorbijgaand aan het feit dat diversiteit een ware verrijking kan zijn in elke operatie, terwijl engdenkendheid slechts leidt tot kleurloze prestaties?

De verdrietige realiteit van dit artikel is, dat de overgrote meerderheid van haar lezers het er misschien wel mee eens is ergens diep binnenin, maar dat ze niet echt zullen werken aan een positieve verandering. Velen zullen zich verschuilen achter een masker van machteloosheid. Maar weet u wat? Niemand is machteloos! Want zelfs als je de laagste der lage posities bekleedt in een organisatie, kun je beginnen te werken aan de verandering van je eigen gedachtentrend. En, als gevolg daarvan, je houding ten opzichte van diegenen die anders zijn dan jij. Je kunt proberen hen te begrijpen en de verschillen in hun benadering van zaken te respecteren, ook al is het enigszins vreemd in jouw ogen. Maar als je je genoeg openstelt en voldoende positieve interesse toont, zullen ze zich ook openstellen voor jou, en kun je misschien nog een heleboel interessante dingen van hen leren!

Jammer genoeg zijn de meest volhardende typen in hun status quo niet diegenen met een lage educatie, maar juist die, welke een zogenaamde hogere scholing hebben gehad. Diegenen die we “ontwikkeld” noemen.

Want het schijnt dat ze een ding leren in hun opleiding, maar iets anders praktiseren wanneer de deuren van het echte leven voor hen opengaan. En de cyclus gaat maar voort.

Verdrietig? Zeg maar gerust: ontmoedigend!