Met de tijd mee

“Ach, als je met de tijd mee wil, dan zal je er toch aan moeten geloven.” Soms kan ik het niet laten, om gesprekken van anderen lichtelijk af te luisteren. Mijn nieuwsgierigheid dwingt mij, ik wil weten wie er met de tijd mee moet, en waarom. En, natuurlijk, waarom hij zow’n cliché zin gebruikt. X. (zoals ik hem hier zal noemen) was er van overtuigd. “Zo erg is het niet, kom op. Iedereen heeft er minimaal één.” Mijn gedachtes spelen met mijn ziekere gedachtes. Één? Waarvan dan? Waarom zijn mensen in het openbaar altijd zo vaag? Kom op, verklaar je, ik kan moeilijk hier de hele dag blijven zitten. Zo goed is de koffie ook weer niet.
“Maar wat als ik nu anders wil zijn, en niet mee wíl met de tijd?” Op dat moment brak ik bijna in huilen uit. Kom op! Wees duidelijk, deel de schande met Cassilda. Maar nee hoor, niet alleen hij was vaag, zij ook.
A. (zoals ik haar hier zal noemen) was koppig, en weigerde om haar standpunten te wijzigen. Al was het maar voor een paar millimeter. “Waarom nou niet schat?” sprak X. verbaasd, en lichtelijk geirriteerd tegen A., blijkbaar hebben ze een ‘relatie’, of iets wat daar op moet lijken. “Omdat ik dat gewoon niet wil.” vertelde A. op een hoogstens arrogante toon.
Ik zuchte en bedacht me dat ik er waarschijnlijk nooit achter zou komen. Ik nam een slok van mijn kofffie, dat om heel eerlijk te zijn, meer op slootwater leek. Of, een slap aftreksel daarvan. Plotseling ging mijn mobiel af. De gehele zaak kon meegenieten van Hanzel und Gretyl’s, Ich bin über alles. Mijn mobiel lag, zoals altijd, helemaal onderop in mijn tas. En, zoals altijd was ik weer te laat met opnemen. Lichtelijk geirriteerd smijt ik hem weer in mijn tas, en besluit ik om te vertrekken. Plotseling hoor ik A. zeggen; “Omdat ik niet zo wil worden zoals zij.”. Ik voelde me aangesproken. Ik vroeg haar wat haar zo erg leek om mij te zijn. Ze vertelde me vervolgens dat ze een hekel had aan puberale meisjes, die niet zonder mobiel konden.
Hierna vertelde ik A. dat ik inderdaad niet zonder mobiel kon, omdat ik, en mijn sociale leven meer voor mij betekenen, dan een mogelijk leven leiden zoals ze dat in 1938 deden. A. werd kwaad, en keek vervolgens naar haar vriend/man/slaaf. Die trouwens alleen maar in de lach schoot.
“Ja, want mee met de tijd gaan, is geen zonde hoor.”, ik reken af, loop weg en realiseer mijzelf dat sommige mensen té dom zijn, om mee te gaan met de tijd. En A. was daar een goed voorbeeld voor.