Met zachte hand

Het was een zomerse dag toen ik onlangs op een zondag naar de Biesbosch was gegaan. Twaalf kilometer heb ik gewandeld door een prachtig natuurgebied waar ik nog nooit ben geweest. En normaal gesproken vind ik een wandeling van twintig minuten naar het station al voldoende beweging. Het wegvallen van de hectiek en mechanische geluiden van de stad en dan de rust die de langzaam voorbij varende sloepen en decibellen producerende orkesten van vogels mij bracht, de zon die mij oplaadde, het was een heerlijke dag.

Het was een dag waarbij ik even uit de realiteit kon stappen, of liever gezegd waarbij ik juist in de realiteit terechtkwam, hoe het leven en mijn gemoedstoestand kan zijn als ik daarvoor kies. Ik besef me vandaag dat ik al een aantal weken in een zomer depressie zit. Daar waar de lente en de zomer bloei en opleving brengt, waar leuke festivals, stranddagen en dag uitjes op de agenda komen, daar brengt de lente en zomer mij vaak een depressie. Als je net rondkomt van je wekelijkse leefgeld, dan ben je beperkt in de mogelijkheden om er op uit te gaan.

Jarenlang heb ik me dan thuis vermaakt, en om het in huis koel te houden zat ik met de gordijnen dicht te kijken hoe wielrenners bergen beklommen en dalen doorkruisten in Italië, Frankrijk en Spanje. Een potje tennis in Parijs en Londen. De ene serie na de andere. En och wat vond ik mezelf met regelmaat zielig en somber en hield ik er een omgedraaid dag- en nachtritme op na. Niet bepaald bevorderend. En zo vond mijn lichaam en geest het onlangs weer tijd voor deze heerlijke periode van het jaar. Echter, waar ik voorheen de depressie over me heen liet komen en rustig op zijn deining meevoerde, werd ik nu wakker geschud door mijn bewustzijn. Dit is niet de manier, er zijn tal van mogelijkheden om met weinig of zonder financiële middelen te genieten van wat de lente en zomer kan brengen.

Het besef opende mijn ogen dat ik het roer om moet gooien. Niet te streng voor jezelf zijn, iets wat ik veel gehoord heb en zelf ook veel zeg, maar in mijn geval werkt dat averechts, het biedt mij excuses om stil te blijven staan. Om monotoon en dus mogelijk deprimerend mijn proces te doorlopen. Tegen mijn therapeut zei ik dat een hardere aanpak mij juist prikkelt en tot actie overbrengt. Waarom zou ik dan tegen mezelf zeggen dat ik best een wijntje mag en kan drinken? Terwijl ik het als slaapmiddel in kan zetten en als pijnstiller. Waarom zou ik tegen mezelf zeggen dat het allemaal wel goed komt en dat het weer over gaat? Terwijl ik weet dat ik mijn woorden wel kracht bij moet zetten door mijn daden. Waarom zou ik tegen mezelf zeggen dat ik het met baby stapjes moet doen? Terwijl ik weet dat ik met grotere stappen eerder mijn doelen kan behalen.

Ik ben bang voor verandering en ik ben bang om te falen. Maar de tijd om mezelf met zachte hand te behandelen is voorbij. Angst is een emotie die je waarschuwt voor iets wat in de toekomst kan gebeuren. Het gebeurt niet nu. Maar ik moet nu handelen en ik wil nu veranderen. En als ik gedurende het proces hier en daar niet faal, kan ik er ook niets van leren. En als ik er niets van leer kan ik het ook niet veranderen. Het enige wat ik moet doen, is doen. Met volle overgave.

En nu ik deze laatste woorden schrijf is toevalligerwijs John Hiatt op de radio, met een boodschap hoe ik dit met die volle overgave moet doen…dat ik tegen mezelf zeg: “Have a little faith in me…”