Ik ben sinds kort in het trotse bezit van een klooster en daarmee mag ik mijzelf zeer gelukkig prijzen. Het maakt me rijker dan ik ooit had kunnen dromen. Dikke muren geven mij bescherming, een zware deur biedt mij doorgang tot het middelpunt van mijn ziel. Dit klooster geeft mij een innerlijke rust om te kunnen denken, om te kunnen verwerken en om te leren luisteren naar wat mijn hart mij ingeeft. Hier stopt even de tijd terwijl buiten haastig iedere seconde verder tikt. Een ontdekte geheime kamer vol met mysterieuse wegen die leiden tot wijsheid die leiden tot mijn hart, het centrum van mijn ziel. Dit klooster was eerder voor iedereen toegankelijk en werd verwoest door invloeden van buitenaf. Ik wist niets van het bestaan af en was niet bewust van zijn inhoudelijke waarde en onuitputtelijke kracht. Het geeft mij de gelegenheid te dromen zonder in de ochtend te ontwaken en terug naar de realiteit die dromen te vergeten. De wind fluistert mij woorden, de sterren wijzen mij de weg in de nacht.
Ieder mens heeft een klooster daarvoor hoef je geen non te zijn en je te wijden aan god want die vind je in jezelf. Niet iedereen vind dit klooster, verborgen achter hoge bergen en dalen, achter zeeen en rivieren die diep in ons hart ons roepen en wachten op een antwoord. Innerlijke wegen die leiden tot onszelf zijn makkelijk te vinden maar moeilijk te begaan. Mensen vluchten liever in het dagelijkse leven die ze zekerheid en richtlijnen schenkt maar ondertussen geen antwoord geeft op diepzinnige vragen van het hart, ze worden misleid door alles om hun heen en vergeten zo wie ze in werkelijkheid zijn. Vervreemd van hun ziel, gevormd door verdriet, angst en pijn. Omringt door materielistische rijkdom, rijkdom voor even, schijnheilige rijkdom noem ik dat, die leid tot niets.
Achter bergen en dalen, diepverzonken tijden in eeuwige mysterie ligt mijn hart, mijn ziel, mijn klooster.
6 reacties
Shitonya · 13 november 2006 op 11:21
Hmm beetje te zweverig beschreven..een ziel/hart beschouw ik niet echt als klooster..stopt de tijd..innerlijke wegen..onuitputtelijke kracht en bescherming..je ziel wordt nog vaak genoeg vertrapt en je hart gebroken..zo geweldig zijn beide “kloosters” niet.
pally · 13 november 2006 op 11:35
Mooi hoor, dat je je klooster gevonden hebt, als je dat zo voelt.
Maar voor mij voelt je column als een wat bange vlucht achter dikke muren ver van de ‘gewone mensen’.
Misschien wil je er wel heel gauw uit en laat je je weer lekker door het gewone leven om je oren slaan en uitdagen.
Eigenlijk wens ik je dat toe.
Pally
arta · 13 november 2006 op 16:08
Een mooie overdenking! Ik denk dat iedereen zo wel zijn maniertjes heeft om zich even voor de “buitenwereld” af te sluiten.
🙂
KawaSutra · 13 november 2006 op 17:31
[quote]De wind fluistert mij woorden, de sterren wijzen mij de weg in de nacht.[/quote]
Zo zul je nooit verdwalen….
Bitchy · 14 november 2006 op 10:43
Eeuwen oude muurtjes gebruik ik ook vaak om me even terug te trekken. Mooi omschreven.
BabyBandit · 16 november 2006 op 09:20
Er zijn er een paar die mij begrijpen. Het is alles behalve vluchten. Het is je eigen veilige plekje vinden binnen in jezelf. Rust.. ik denk dat iedereen dat wel nodig heeft ipv als een kip zonder kop door het leven te rennen.
@pally Wat je schreef is niet waar.. Ik ben een heel vrijgevochten, energiek, nieuwsgierig mens :). Blijkbaar heb je iets niet begrepen want jezelf even de tijd en de rust gunnen is belangrijk voor een goede persoonlijke basis om het beste uit jezelf te halen. Vind ik