Ik ben sinds kort in het trotse bezit van een klooster en daarmee mag ik mijzelf zeer gelukkig prijzen. Het maakt me rijker dan ik ooit had kunnen dromen. Dikke muren geven mij bescherming, een zware deur biedt mij doorgang tot het middelpunt van mijn ziel. Dit klooster geeft mij een innerlijke rust om te kunnen denken, om te kunnen verwerken en om te leren luisteren naar wat mijn hart mij ingeeft. Hier stopt even de tijd terwijl buiten haastig iedere seconde verder tikt.
Ik plof met twee zware tassen neer op een bankje op het station. Het is zondag dus vrij rustig. Ik observeer de mensen die hier en daar verspreid staan en net als mij wachten op hun trein die hun naar de desbetreffende bestemming zal brengen. Mijn aandacht wordt getrokken door een piepklein blond meisje met krullen dat achter haar ouders aanloopt gevolgd door oma die een waakzame blik op het meisje werpt.
Zwetend en stampend maar nog lang niet moe geniet ik van het laatste uurtje van een geslaagd feest. De sfeer en de muziek maakte het tot een fantastiche avond die uiteindelijk maar helaas snel tot een einde zou komen. Ik kijk om mij heen en krijg lachende gezichten toegeworpen wat een fijn saamhorig gevoel creeerd. Ik draai me om en wil me een weg banen naar de toiletten als ineens mijn aandacht wordt getrokken door een menigte midden in de zaal. Er wordt een cirkel gevormd en mijn verstand zegt dat dit geen breakdance optreden is.
Tegenwoordig hebben alle kinderen bijna ADHD (eigentijdse kinderen worden ze genoemd) Alhoewel IS het wel ADHD? Ik denk van niet! Het wordt te snel in het hokje ADHD geplaats waardoor het oorspronkelijke probleem wordt overzien! En er te snel onnodig medicijnen worden voor geschreven!
