Mijn mama heeft kanker

Eigenlijk wilde ik de titel anders opschrijven. Maar het is zoals het is en als ik de titel ‘Mijn mama’ had genoemd, was de kanker daarmee helaas niet verdwenen. Dit is geen column, want wat heeft ze er nu aan om mijn mening te horen. Dit is geschreven uit mijn hart en laat zien hoeveel ik van mijn moeder hou.  En hopelijk levert dit aan het einde een glimlach voor jou op.

Zachtjes schuifel je met je rekje van links naar rechts en voor naar achter. Gelukkig zit er een reflector voor het overige verkeer op. Steeds denk ik bij mezelf waarom ga je nu niet rustig liggen of zitten. Nee, want ze heeft nog zoveel te doen. Wasje draaien, opruimen, mijn vader corrigeren…te veel om op te noemen. Nu is het onze beurt en kunnen we heerlijk voor je koken. Uit de hoek horen we je laatste kooktips. Een vleugje zout er op of toch dat citroentje uitpersen?

Een ding hebben Nederlandse moeders allemaal gemeen (denk ik). Ze willen hun zoons en dochters niet belasten met hun ‘problemen.’ Raar want in andere culturen is dat de normaalste zaak van de wereld. Ik denk bij me zelf we hebben zoveel gekregen. Nu is het onze buurt om te geven…

Gewoon domme pech dat je net op je heup bent gevallen. De zuster vroeg nog of ze moest helpen. Het leven kan soms hard zijn, maar dan staat je ‘mamsy’ weer voor je met een glimlach. En dan denk je…potverdikke waar tovert ze die ineens vandaan.

Nu zit je aan het bed gekluisterd, maar komt mijn vader elke dag langs. Ik weet dat de ‘Van de Weijertjes’ weinig emotie tonen, maar wij zullen je wel altijd blijven steunen. Een blik zegt soms meer dan woorden…

De kracht en doorzettingsvermogen zullen de kanker straks overwinnen. De weg daar naar toe, zal alleen zwaar zijn. Maar kijk eens wie daar zijn. Ik, mijn broer en mijn vader. SAMEN gaan we die eindstreep halen.