Mijn moeder

Al vijftien jaar lang verheug ik me telkens weer op mijn verjaardag. Zoals een klein kind die eerst aan de visite vraagt waar het cadeautje is. Ik ben zo niet hoor. Maar ieder jaar sta ik om 7 uur ’s ochtends op om te kijken hoe mama mijn oude vertrouwde snoopy-slingers ophangt. Wacht ik de hele dag op de postbode. En zelfs kaartjes met ‘een Dol-fijn-e verjaardag’ maken me dan blij. Je snapt wel welke ik bedoel. Die met die dolfijn ja. Als mijn moeder dan om 1 minuut over 12 naar boven komt. Ik weet dat zij het is, dat hoor ik aan haar manier van lopen. Dat zijn gekoesterde momenten, het samenzijn wat telt.Dan doe ik doe alsof ik slaap en woewel ik weet dat ze gaat zingen verbaast het me iedere keer weer..

..alleen dit keer was het anders. Nog nooit is mijn verjaardag zo miserabel geweest. Ik ben een jaar lang vijftien geweest en een jaar lang wil ik al zestien zijn, het is toch heel anders als vijftien zijn. Dat weet ik, en jij ook. Maar vanaf nu vertoon ik een grote afkeer tegen verjaardagen. Zij die er moest zijn was er niet. Zij die me niet hadden moeten storen deden het juist wel. Ik had geen slingers en geen mama die me ’s nachts verraste. Mama had het druk met andere dingen. De hele dag heb ik lamlendig in mijn bed gelegen. Zonder ook maar enig enkel traantje te bespeuren. Kom op griet, hou je groot! Totdat vriendjelief die avond kwam. Met de gedachte: ‘God kind, je gezicht staat op half zeven, vertel mij wat er is en ik sluit je stevig in mijn armen´. Elk meisje weet de gevolgen daarvan.
Bitterzoete tranen rolde over mijn wangen. Ik probeerde uit te leggen dat ik het niet snapte. Waarom mama er niet was, waarom ze me in de steek had gelaten op mijn verjaardag. Het tegendeel blijkt nu schrijfsgewijs; ik snap het in feite wel, want zo moeilijk is dat niet. Na de hele dag Jan en alleman te hebben afgesnauwd moest ik me erbij neerleggen.

Jij zegt: geniet van de kleine dingen.
Ik zeg: mispunt die je daar bent.

Zonder cadeau, kan ik wel leven. Zonder slingers ook. Maar net zoals ieder ander meisje-meisje had ik mama op mijn verjaardag gewild, ’s nachts aan mijn bed zittende. Ik wil roze taartjes eten, samen Cappucino drinken, ik wil mijn mama. Jammer genoeg bleek alles anders te zijn. ’s Avonds kwam ze als het ware weer thuis van haar avonturen. Haar avonturen. Bah! Alsof ze haar stoute pumps had aangetrokken en haar hold-up kousen even hoog had opgetrokken. Voordat jullie een verkeerd beeld krijgen van mijn moeder vertel ik alvast even dat ze die toch echt niet heeft. Ik vertel het, om de nadruk te leggen op het feit dat het haar even was ontschoten dat haar dochter Ruby Zestien zou worden, met een grote Z. Misschien was ze het niet vergeten, misschien wilde ze het vergeten. Misschien heeft ze een nare gedachte bij het getal 16. Misschien..

In het ‘verleden’ heb ik meerdere gesprekken met een man gehad. Over thuis, over mama, over de papa die ik niet heb. De man die verteld dat praten helpt. Ken jij die man?
Ik stopte mijn tranen veilig in mijn zakdoek en hoopte dat ze op zouden zijn. Deed een poging tot een gesprek met mama waarbij ik vertelde wat ik voelde. Een gesprek waarbij ik bang vroeg waarom ze er niet was. Hopend op een antwoord in de trant van dat het haar speet. Kennen jullie die momenten waarbij je elke seconden als een Tik in je hoofd hoor tikken, en elke andere seconden als een Tak? Dit was er zo een, mama was aan het nadenken en vertelde dat hetgeen wat ze die dag moest doen heel belangrijk was. Met andere woorden belangrijker als mij. Tranen ontsnapte. En ik dacht toch echt dat ze veilig waren in mijn zakdoek. Dat ik veilig op de bank zou kunnen zitten zonder te huilen. Dat was niet zo, net zoals dat ik had verwacht dat zij ervoor me zou zijn. Mama sloot mij stevig in haar armen. Ik denk niks.