Lieve jij,
Ik zal je niet vragen of je mij stevig in je armen wilt sluiten. Ik zal je niet vragen mij een kusje te geven op mijn wang. Achterbaks op een lieve manier zal ik zoeken naar een manier om ervoor te zorgen dat jij heel even opkijkt en ziet dat ik verlang naar een troost.
Al vijftien jaar lang verheug ik me telkens weer op mijn verjaardag. Zoals een klein kind die eerst aan de visite vraagt waar het cadeautje is. Ik ben zo niet hoor. Maar ieder jaar sta ik om 7 uur ’s ochtends op om te kijken hoe mama mijn oude vertrouwde snoopy-slingers ophangt. Wacht ik de hele dag op de postbode. En zelfs kaartjes met ‘een Dol-fijn-e verjaardag’ maken me dan blij. Je snapt wel welke ik bedoel. Die met die dolfijn ja.
Verradelijk liep ik vandaag met mijn zeer flinke zonnebril op school school. Sjaal om je hoofd en loop opperbest met je lelijke laarzen door die grijze gang met goedkope schilderijen aan de muur. De ochtend was me in een oogwenk voorbij gegaan, zonder ook maar enige affectie voor rode lippen of twiggy wimpers. Nee dit alles wat niet voor mij bestemd vandaag, ik drentelde de hele school af om mijn artikel in te leveren.
God, vandaag heb ik de opdracht gekregen een tekening, plak, knip, knutsel werk te maken. En echt hoor als ik eenmaal een idee heb ben ik een real creabea en zal ik in de weer zijn met potloden, scharen, etc. Maar helaas het zat er niet in vandaag 2 uur lang zat ik met een leeg hoofd te bedenken wat ik ging maken. Oh het moet trouwens gaan over mij.
De meivakantie is voorbij en het leven gaat weer door. Vroeg opstaan is weer van de partij.
De hele vakantie heb ik niks gedaan, tenminste die ene schrale week dan. Er waren dagen waarbij ik uitsliep tot 3 uur ’s middags, dagen waarbij ik niet sliep toen de vogels al weer begonnen te fluiten & dagen waarbij ik de hele dag in myn grijze joggingbroek & tijgersloffen zat. Niks verkeerd aan vind ik. Uitrusten was mijn doel en bereikt heb ik hem dan ook.
