Kusje

Lieve jij,

Ik zal je niet vragen of je mij stevig in je armen wilt sluiten. Ik zal je niet vragen mij een kusje te geven op mijn wang. Achterbaks op een lieve manier zal ik zoeken naar een manier om ervoor te zorgen dat jij heel even opkijkt en ziet dat ik verlang naar een troost. Ik vrees voor een boze reactie maar aan de andere kant vind ik het fascinerend hoe je me dan aankijkt. Je aandoenlijke lichtblauwe boze ogen doen me net zoveel als een kusje. Zoekend naar een manier om je kwade blik om te zetten naar een lichtelijke troost probeer ik het goed te maken. Ik voel me gemeen en besef dat jij de enige bent die mij dat kusje zal geven.
En dan, 2 stevige armen om me heen. Je drukt een zoen op me hoofd en geeft me het gevoel alsof ik alles mag vertellen. Hetgeen wat me dwars zit. De vragen en antwoorden die ik je wil geven. Terughoudend bedenk ik even snel dat ik dat gevoel helemaal niet wil. Ik stop de woorden diep weg en doe een stapje achteruit. Een stapje verder van de waarheid. Je boosheid en mijn fascinatie komen elkaar voor de tweede keer tegen. De zoen op mijn hoofd verdwijnt langzaam, terwijl ik hem twee seconden geleden toch echt nog voelde. Het gevoel van troost is niet meer te voelen. Elk fijn gevoel is in een oogwenk verloren gegaan en heeft plaats gemaakt voor hetgeen wat ik wou voorkomen. Je vraagt me of je iets verkeerd gedaan hebt. Ik weet het antwoord maar heb het gevoel alsof zwijgen beter is. Tenzij je het gevoel wil krijgen alsof ik je een harde schop in je maag geef. Het gevoel alsof je met je hoofd tegen de muur aan wordt geduwt. Dat gevoel heb ik ook weleens, wanneer ik mijn troost niet vind. Het is spijtig dat jij nu het slachtoffer wordt van mijn egoïstische gedrag. Tegenstrijdige gevoelens strijden om de eerste plaats. Een gevecht waarbij ik troost en verzachting van pijn graag wil vinden maar bang ben om de waarheid tegen te komen. Door middel van afstand te nemen van twee dingen tegelijk besef ik wat ik mis. Die armen om me heen. Maar tegelijkertijd sta ik ver weg van hetgeen wat me afschrikt, hetgeen wat voor de pijn zorgt. Eigenlijk draait het niet meer om jou. Elk stapje wat ik terugneem is een stapje terug van jou. Er ontstaat een afstand tussen jou en mij. Een afstand tussen de waarheid en mij. Een afstand tussen mij en hetgeen wat ik wil voorkomen of wil houden. Het spijt me. Maar het is beter om te zwijgen en veilig slik ik mijn woorden weer in. Niet wetende wat te zeggen ontwijk ik mijn woorden en omarm ik jou. Geef ik jou een kusje.
Je bent gekalmeerd en laat mijn aanraking toe. Onze afstand wordt figuurlijk kleiner. We zeggen allebei niets en de waarheid blijft ongedeerd. Het gevecht in mijn hoofd is tot stilstand gekomen doordat mijn woorden en zinnen achterwege zijn gebleven. Ik voel me een lafaard.
Dit gevoel is beter dan de naakte waarheid. Zonder poespas, houden we elkaar vast. Stevig maar toch een stukje fout. Ik ben er tevreden mee…