Mijn oorgasme

Ik hoor je zuchten en kreunen, met de precisie van een Zwitserse klok. Je klanken zwepen mijn lichaam op tot een ritme, waar de centrifugeerstand van een wasmachine een puntje aan kan zuigen. Hard en ritmische en daarna weer loom en onsamenhangend zweep je mij op tot meer. Steeds feller en feller stoot mijn lichaam in perfecte harmonie met jou ritme en je klanken, die zwoeler en zwoeler worden. Vaag hoor ik wat je me probeert te vertellen, maar er is nu slechts aandacht voor het volbrengen van onze gezamenlijke missie. Al schokkend en volkomen uitgeput komen wij samen tot het slot wat waardig is aan deze inspanning, mijn oorgasme.

Muziek, wie is er niet mee grootgebracht, of heeft niet zijn lichaam in totale overgave in de strijd geworpen op het ritme van de klanken. Voor de één een doel in het leven op zich, voor de ander slechts een middel om te ontladen van alle dagelijkse beslommeringen. Waar op deze wereld je ook komt, er is altijd één universele taal die alle barrières weet te slachten, de taal van de klanken en het ritme.

Hoe kan het dan echter dat een nummer, waar voor iedereen dezelfde melodie inzit, zo verschillend ontvangen kan worden door de luisteraar. Als muziek daadwerkelijk universeel zou zijn, hadden we slechts één categorie waar alles onder geschaard zou worden, en niet alle subgenres die we nu hebben. Rock, pop, country, hip hop en ga zo maar door, zijn allen muziekstromingen, vaak gespeeld met dezelfde instrumenten, maar beluisterd door slecht een selecte groep liefhebbers. Wat is het dan in juist dat genre of die melodie, wat de liefhebber daarin aantrekt en een ander juist afstoot.

Hoe komt het dat vaak dezelfde liedjes in de diverse hitlijsten staan, terwijl deze door verschillende nationaliteiten beluisterd worden. Een song van bijvoorbeeld U2 komt bij ons hoog in de hitlijsten door de melodie, maar tevens door de tekst, die voor ons in het engels goed klinkt. Hoe zit dit dan in bijvoorbeeld Amerika, waar datzelfde nummer vaak ook in de top van de hitlijsten terecht komt. Waar wij het vloeiend klinkende en lekker bekkende: where the streets have no name horen, moet het voor de Amerikanen toch anders klinken als zij horen: waar de straten geen naam hebben. Het kan aan mij liggen, maar dat bekt toch even iets minder.

Moet ik nu geloven dat alle muziek die in de eigen taal gezongen wordt, voor het gehoor de proporties heeft zoals een gemiddelde Borsato plaat voor de meeste Nederlanders, waarmee de hitpotentie van alle grote sterren verklaard is, of zijn daar andere maatstaven voor.
Wat maakt een hit tot een hit, is dit slechts een pakkende melodie of doet de tekst er wel degelijk toe in het internationale wereldje, en als dit zo is hoe verklaar je dan de ieder jaar terugkerende zomerhit. Deze feestnummers, van taal vaak zuid-europees of zuid-amerikaans, moeten het slechts hebben van het goed in het gehoor liggende ritme.

Muziek zal dus altijd een onbegrepen fenomeen blijven, dat eenieder bied wat hij of zij wil horen. Het heeft echter zijn wortels zo diep in de maatschappij liggen, dat zijn taal nooit zal uitsterven en altijd een gewillig oor zal vinden.