Op dit forum las ik een leuk artikel van Prlwytskovsky (16/03/2007) die ca. 15 jaar later zijn oude pestkop weer tegen het lijf liep, met wie het slecht was afgelopen. Zo’n poëtisch rechtvaardig einde heeft mijn verhaal niet, maar wil toch mijn ervaring delen. Enerzijds om maar eens schoon schip met het verleden te maken, en anderzijds om huidige slachtoffers van pesten een hart onder de riem te steken en wat suggesties te doen. Inmiddels is het ca. 20 jaar geleden (vanaf eind 1987) dat ik slachtoffer werd van een pestkop van het wanstaltigste soort. De pesterijen hielden wel ongeveer een jaar aan. Hoewel men het nu niet meer zou denken was ik toen een spichtige puber van 19 jaar, 1 meter 85 en nog geen 70 kilo zwaar, bijna 25 kilo lichter dan mijn huidige forse, licht gespierde en gebronsde postuur (ahum 😉 ). Ik had om diverse redenen een nogal laag zelfbeeld en kon moeilijk aarden in de nieuwe omgeving. Misschien is 19 jaar oud om nog gepest te worden, maar ik denk dat pesten niet echt aan leeftijd is gebonden. Regelmatig lees ik artikelen over “gepest worden op het werk” (mij gelukkig nooit overkomen) en dan gaat het dus over volwassenen onderling ! Maar ik was toen een welhaast ideaal slachtoffer voor mijn toenmalige kwelgeest dus, notabene een medelid van de studentenvereniging waar ik toen lid van was !

Het begon met mijn verhuizing naar Utrecht om daar te gaan studeren. Omdat ik daar niemand kende werd ik lid van een studentenvereniging (Veritas) en ontmoette hier reeds enkele weken na aanvang de meest weerzinwekkende en verachtelijke persoon die ik ooit heb ontmoet of ooit nog hoop te ontmoeten. Zijn naam staat jammer genoeg nog steeds in mijn geheugen gegrift: P., eveneens wonend in Utrecht. Hij was wat ouder dan ik dus zal ongeveer van 1967 zijn.
Zonder dat daar de geringste aanleiding voor was (tenzij mijn neus, haar of kleur ogen een legitiem treiter-criterium zijn), werd ik door hem bij elke gelegenheid tot op het bot beledigd, vernederd en bedreigd, soms zelfs met de dood.
Een van zijn “scherpzinnige” pesterijen was om mij consequent “Kaas” te noemen (mijn roepnaam is “Klaas”). “Hee daar heb je Kaas !”, was zijn oeverloos herhaalde mantra als hij mij weer had gespot… Een dergelijk zogenaamd “humoristisch” (gàààp!) naamgrapje ook nog een jaar lang volhouden getuigt toch wel van een infantiele stompzinnigheid van de ergste orde en geeft wel aan dat zijn verstandelijke, emotionele en creatieve vermogens het lagere-schoolniveau niet overstegen waren. Hetgeen toch vrij opmerkelijk is voor een jongen van boven de 20… 😉
Zijn overige “heldendaden” richting mij bestonden vooral uit het mij praktisch onmogelijk maken om contact te maken met andere leden door het wegduwen, legen van bierglazen boven mijn hoofd, het fluisteren van half-zieke beledigingen en bedreigingen in mijn oor en het overal rondbazuinen wat voor klootzak ik wel niet was en dat men niet met mij mocht praten of omgaan… Feitelijk werd ik door hem gestalkt, en dit dus terwijl ik daarvoor nooit hem of wie dan ook op enige manier hinderde of benadeelde en alleen maar kwam om een biertje te drinken en wat gezelligheid te zoeken, die in mijn toenmalige studentenkamer (met muizen als mijn enige huisgenoten) ver te zoeken was.

Als ik nu een dergelijk type zou tegenkomen zou ik hem zonder twijfel vierkant uitlachen, maar toen was ik toch niet tegen hem opgewassen. Hij straalde een soort kwaadaardige stompzinnigheid uit en was (tenminste destijds in mijn ogen) groot en zwaargebouwd (om niet te zeggen lomp), minstens 20 kilo zwaarder dan ik en stond ook te boek als alcoholist, gewelddadig, aggressief en onberekenbaar. Bij zijn pesterijen werd hij bovendien bijgestaan door een vriendje wiens naam ik wel vergeten ben en die dan ook niets meer dan een meeloper was. Het woord lafheid zal niet in zijn vocabulaire zijn voorgekomen, tenzij hij 2 tegen 1 als dapper beschouwde…

Zoals gezegd heeft deze “terreur” wel een jaar aangehouden, tot ik op zeker moment er echt genoeg van had en deze club verliet, waarna het ook afgelopen was met het zenuwslopende getreiter.
Ik heb mij later veelvuldig afgevraagd waarom ik niet veel eerder ben weggegaan, en waarom ik alles zo lijdzaam onderging. Toentertijd weigerde ik kennelijk om die gedachte in mijn brein toe te laten, mogelijk om de volgende redenen.
-Ten eerste was het voor mij onvoorstelbaar dat iemand dit “zomaar” deed dus ging ik uit van een misverstand dat uitgepraat moest worden. In mijn naiviteit en onbegrip probeerde ik het met “praten” op te lossen, maar elke poging daartoe resulteerde in een soort zwakzinnig gegrijns en gegrinnik en een verergering van het getreiter. Soms ging ik zelfs uit eigen beweging op hem af in de hoop eens een normaal gesprek te kunnen voeren en het probleem uit de wereld te helpen. Wat dan steevast uitliep op een paar misselijke vernederende opmerkingen en/of een glas bier over mij heen…
-Ten tweede voelde ik wel degelijk angst van “wat gaat hij straks doen”. Volkomen onterecht hoopte ik toen dat ik, door een beetje met hem mee proberen te praten, mezelf kon behoeden voor nog meer gepest en getreiter. Een beetje zoals in de oorlogstijd sommige joden dachten hun hachje te redden door de Duitsers te paaien, zoals treffend wordt geïllustreerd in het boek “Uit naam van al de mijnen” van Martin Gray. Hierinn wordt op pakkende wijze beschreven hoe in 1938 de Joodse gemeenschap van Warschau volledig in de tang werd genomen voorafgaand aan de deportatie naar vernietigingkamp Treblinka, en hoe de SS-beulen genoten van het vernederen van hun ten dode opgeschreven slachtoffers. Ter vermaak van de SS-ers werden de joden onderworpen aan allerlei misselijke spelletjes, zoals uitkleden en “kikkeren” ten overstaan van de soldaten. Ook dachten veel joden dat ze met een kruiperige onderdanigheid de bezetter konden paaien en zo het noodlot konden ontlopen of op z’n minst uitstellen…
Gray over de Nazi-bezetters: “Ze wilden ons eerst laten lijken op het beeld dat ze van ons gecreëerd hadden, daarna maakten ze ons af”.
Ook tijdens lezen van dit boek moest ik meermalen denken aan mijn vroegere treiteraar P., die kennelijk op zeker moment had besloten (zonder mij persoonlijk te kennen of iets te weten van mijn achtergrond) dat ik een waardeloos persoon was (hij gebruikte o.a. termen als “sukkel” en “sufkut” om mij te beledigen en vernederen) en zag het daarna als zijn ziekelijke plicht om de etiketten die hij op mij had geplakt (en eigenlijk voornamelijk op zichzelf van toepassing waren) voor zichzelf en de omstanders te bevestigen.
-Tenslotte voelde ik wel degelijk schaamte over het misbruik en was mij zeer bewust van de ongelijke machtsverhouding. Ik had nog net genoeg eigenwaarde om hem de overwinning niet te gunnen en bleef daarom toch komen naar de verenigingsavonden. Tot ik het dus echt helemaal zat was, en mijn afkeer en walging het begon te winnen van het misplaatste loyaliteitsgevoel jegens de vereniging.

Gelukkig heb ik verreweg de meeste jaren daarna nauwelijks meer aan deze griezel gedacht, toch heb ik het nooit volledig losgelaten en bleef het als een soort slecht genezen wond aanwezig in mijn onderbewuste…. die zich soms weer liet gelden door gevoelens van extreme haat en wraaklust tegen de treiterkop. Ook word ik laatste tijd toch weer af en toe teruggeflitst naar die tijd…. toen ik niet lang geleden het meesterlijke korte verhaal “Alles is eventueel (Everything’s Eventual)” van Stephen King las moest ik direct terugdenken aan pestkop P., die veel overeenkomsten heeft met het karakter Skipper Brannigan in het boek, wiens dagelijkse bezigheid bestond uit het leven zuur maken van zijn collega (hoofdpersoon Dinky Earnshaw, net als ik toen 19 jaar)… Helaas miste ik de gave die deze Dinky blijkt te hebben en die hij succesvol inzet om zich te ontdoen van zijn kwelgeest, die dan ook eindigt als “pierenvoer” 😉 Een aanrader om te lezen !

De daadwerkelijke gedachtenkronkels van deze derderangs galbak zal ik nooit weten en heb daar ook geen enkele behoefte aan, maar ik ben er vrij zeker van dat hij innerlijk van een dusdanig deerniswekkende zieligheid was, dat hij dit alleen maar kon compenseren door een op dat moment weerloos en kwetsbaar persoon (wat ik toen helaas wel was) als nog minderwaardiger/zieliger neer te zetten (natuurlijk liefst ten overstaan van zoveel mogelijk omstanders). Voorts had hij onmiskenbaar een gevoelloze en sadistische inslag, en door types als hij denk ik dat een film als “Hostel” (Eli Roth/Quentin Tarantino) best in het echt zou kunnen gebeuren…  Waarbij deze P. (what’s in a name !) niet zou misstaan in de rol van “The Butcher” (in de film gespeeld door Josef Bradna).

Kort en goed, is het allemaal nog ergens goed voor geweest ? Natuurlijk had ik het liever niet meegemaakt, maar maar als één ding onveranderlijk en onherroepelijk is, is het wel het verleden dus kun je dat maar beter koesteren als iets dat je heeft gemaakt tot wat je nu bent . Wat ik ervan geleerd heb is dit: hoewel iedereen kan veranderen blijven we in de kern (onze “ik”) toch dezelfde en deze P. was van een pure, authentieke, aan satanisch grenzende slechtheid zoals ik die nooit meer bij iemand heb aangetroffen. Dit soort mensen (gelukkig zijn het er niet veel) kunnen je haten je om wat je bent, niet om wat je doet. Of zien anderen simpelweg als “lust-object” voor hun perverse sadisme. In zulke gevallen zal “het uit willen praten” niets helpen en zal je duidelijk je grenzen moeten aangeven, desnoods met (fysiek en/of verbaal) geweld. Doe je dit niet, zal de pestkop eindeloos doorgaan en steeds een stap verder gaan, net zolang tot hij je helemaal gebroken heeft. Sinds die tijd ben ik niet meer gepest en laat dit ook nooit meer gebeuren… 🙂

Wat ik slachtoffers van pesten nog wil meegeven is dit:
-De pester is zielig/gefrustreerd en het ligt nooit aan jou ! Zelfs al zou je jezelf niet de moeite waard vinden. Iedereen heeft het recht om jou wel of niet aardig te vinden, maar iemand die kennelijk iets tegen jou heeft, maar toch zijn tijd besteedt om je te treiteren/beledigen of anderszins lastig te vallen, heeft zelf geen vrienden om z’n aandacht op te richten, of is vroeger misschien wel zelf gepest en wil nu wraak nemen op iemand in wie hij zijn eigen zwakte meent te herkennen.

-Probeer nooit, ik herhaal NOOIT !, de pestkop te paaien door kruiperig vriendelijk tegen hem te doen, of hem anderszins enige aandacht te geven. Zeg kort maar krachtig dat je hem oninteressant vindt en keur hem vervolgens geen blik meer waardig ! Ik word nooit meer gepest. Hun ziekelijke kick is jouw angst/aandacht of onderdanigheid, geef ze die nooit !

Als iemand iets herkent in mijn verhaal zijn reacties natuurlijk welkom ! En een volgende x een wat vrolijker onderwerp… 🙂

Categorieën: Algemeen

16 reacties

Fem · 23 maart 2008 op 14:27

Forum :kophouwe: ??? zit ik hier verkeerd???

…. volgens mij staat deze lap tekst ook ergens als reactie geplaatst….

SIMBA · 23 maart 2008 op 14:35

Ik ben na vier alinea’s, 2 emocions en 10 keer (haakjes) afgehaakt.
Ik hoop voor jou dat je schoon schip hebt gemaakt dan heeft deze lap tekst in elk geval nut gehad.
Welkom op CX en ik kijk uit naar je volgende, vrolijker onderwerp.

Troy · 23 maart 2008 op 17:08

Dag Klaas,

Ten eerste, welkom hier! Columnx is, zoals reeds vermeld, inderdaad geen forum maar een columnsite. Voor een column is je relaas dan ook veel te uitvoerig. Ook de emoticons zijn uit den boze; een tekst dient voor zichzelf te spreken.

Wel heb ik je verhaal uit weten te lezen aangezien ik zelf ook in een soortgelijke positie als jij heb gezeten en het onderwerp me toch nog altijd bezig houd. Nog steeds begrijp ik niet waarom iemand zich op zo’n negatieve manier op een ander wil richten. Dat soort mensen zijn erg tragische figuren wat mij betreft. Ik ben blij dat je het van je af hebt kunnen schrijven, en dat je nu je wat jaartjes verder bent afstand hebt kunnen nemen van die periode. Succes met je volgende column!

Dees · 23 maart 2008 op 19:09

Tsja Claudio,

De kritieken heb je al gehad, dus doe ik even aan amateurforumpsychologie; ik denk dat hij op je viel. De aan satanisch grenzende slechtheid kan ik niet helemaal uit je verhaal halen, maar misschien heb je bepaalde details achterwege gelaten?

Dit zijn overigens niet zijn echte voor- en achternaam, hoop ik? Want dat doe je gewoon niet.

Troy · 23 maart 2008 op 19:33

@Dees: Grappig, je opmerking over die stiekeme ‘liefde’ die zich uit in gruwelijk gedrag. Dit heb ik jaren later met toepassing op mijn levensverzieker ook al eens bedacht…

En wat betreft het wel of niet kloppen van de naam: Tsja, als het echt zijn naam is, is dat [i]politiek correct[/i] gezien inderdaad niet helemaal netjes, maar aan de andere kant hoef je na het jarenlag vertonen van zulk wanstaltig gedrag ook niet te verwachten dat je daar de rest van je leven ongezien mee wegkomt, toch? 😉

We leven godzijdank niet meer in de middeleeuwen maar soms, heel soms, wens ik wel eens dat die schandpaal speciaal voor sommige mensen weer eens in het leven geroepen zal worden :duivel:

Neuskleuter · 23 maart 2008 op 19:33

Praatgroepen zijn geloof ik elders te vinden. Ik heb het gelezen en het is wel heftig. Ik ben wel blij dat je het zo beter kan verwerken, maar als je echt aandacht voor je verhaalt wilt, voor de inhoud, dan kan je het beter ergens anders plaatsen.

En je hoeft trouwens geen vrolijker onderwerp te plaatsen hier hoor! 😉 Je bent vrij om te schelden, te schoppen, te huilen, te gallen, te overdrijven, te lachen, te ergeren… Als het maar in een lekkere column is. Lees maar eens wat van anderen hier en probeer te kijken wat jou het beste ligt.

Succes met je volgende! 😉

Teunis · 23 maart 2008 op 20:45

[quote]Omdat ik daar niemand kende werd ik lid van een studentenvereniging (Veritas)[/quote]

Veritas… Tja, dat is ook wel een beetje de goden verzoeken met al die glanzende SS-kindjes uit het Gooi in een pand. Bovendien, je gaat zelf akkoord met de hierarchische verhoudingen en het collectieve afzeiken. Dus helemaal medelijden heb ik niet met je.

Maar aangezien ik wel van het leuteren over persoonlijk drama houd: heb je wel eens bedacht dat hij wellicht in zijn eerste jaar ook enorm is gepest? Ik weet nog dat ik na een jaar lang als brugklasser te zijn geterroriseerd, in mijn tweede jaar extra hard was voor de nieuwe brugpiepers. Een soort compensatiegedrag. Net als bij apen.

Groeten Teunis

Ma3anne · 23 maart 2008 op 22:25

Ik tel 1806 woorden. Neem de lengte van een gemiddelde column ca. 450 woorden, dan heb je hier dus vier columns aan elkaar geplakt.

Een beetje knutselen aan zo’n van-je-afgeschreven tekst had geen kwaad gekund. Dit leest van geen kant.

Verder wens ik je alle goeds toe. :zon:

LadyDaan · 24 maart 2008 op 00:25

Is een weblog een idee?

Claudio · 25 maart 2008 op 00:10

Volgens mij is mijn vorige reactie niet overgekomen dus nog een poging.
Beste/lieve mensen, het spijt mij zeer, om maar meteen het boetekleed aan te trekken…:oeps: Ik weet het, mijn “column” is helemaal geen column en ik had daarom ook niet gerekend op plaatsing, vandaar dat hetzelfde verhaal ook als reactie onder de column van Prlwytkovski stond. De (ongeschreven) regel van “geen smileys (of haakjes)” kende ik niet, de site biedt de mogelijkheid wel en ik heb ze dus iets te veelvuldig toegepast… Tjessis, ik doe het zelfs nu weer ! :oeps: :oeps: :oeps:
Maar bedankt voor de reacties, al druipt het sarcasme er soms wel vanaf… En ja, het was echt een griezelige creep, maar als ik alle details verteld had was mijn verhaal zo lang geworden dat ECHT niemand het meer gelezen had, en nu zijn het er toch nog een paar 😀
Volgende keer misschien beter !
Claudio

Bitchy · 25 maart 2008 op 04:51

Ben het in grote lijnen eens met de vorige reacties.

Ik denk idd dat wat o.a. Teunis zegt dat pestgedrag vaak voort komt uit de ervaringen die de pester eerder heeft opgedaan.

Ook is het mogelijk als je jouw *levensverzieker* het nu zou vragen, hij het niet eens meer weet en het allemaal als een grote grap heeft bedoeld.
Pesten/plagen het hoort er bij, we worden er groot en sterk van, maar er zijn duidelijke grenzen die niet overschreden zouden mogen worden.

[quote]bijna 25 kilo lichter dan mijn huidige forse, licht gespierde en gebronsde postuur [/quote]

Uhh offtopic, dit maakt mij naast het pestgedrag erg nieuwsgierig 😉

SIMBA · 25 maart 2008 op 08:09

[quote]maar als ik alle details verteld had was mijn verhaal zo lang geworden dat ECHT niemand het meer gelezen had, en nu zijn het er toch nog een paar [/quote]
😆

Claudio · 25 maart 2008 op 11:11

We kunnen er lang over discussieren maar ik begrijp dat “forum” hier als vies woord wordt beschouwd… 😉
En over mijn postuur, dat was natuurlijk enigszins ironisch bedoeld, maar heeft er wel aan bijgedragen dat ik niet bang meer ben voor potentiële treiterkoppen, die ik overigens hoogst zelden meer tegenkom.
Plagen en pesten zijn natuurlijk volledig verschillende dingen, mijn vrienden en ik doen niets liever dan elkaar lekker stangen, terwijl pesten een vorm van mishandeling is.
En tenslotte nog voor alle opbouwende critici: ik had niet verwacht dat mijn eerste poging tot column/verhaal een schoonheidsprijs verdiende, en dat geldt voor de meesten denk ik ! 😀

Wellicht is een weblog inderdaad een betere plek, het woord “praatgroep” bezorgt mij overigens de kriebels en associeer ik toch iets teveel met links-alternatieve types… 🙁

Claudio · 25 maart 2008 op 11:17

Dat van die Gooise glanzende SS-kindjes is wel een goede… de vergelijking met SS-sadistjes had ik in mijn verhaal al gemaakt. Overigens had Veritas in die tijd niet de reputatie die je beschrijft. Medelijden hoef ik niet, het ging trouwens om een jaargenoot wiens gedrag volledig buiten het gangbare “afzeiken” viel en voornamelijk op zoek was naar zwakkere slachtoffertjes om deze kapot te maken. Dat van dat compensatiegedrag kan ik wel onderschrijven.
Groeten Claudio

Anne · 25 maart 2008 op 21:12

Ook ik heb het pesten aan den lijve ondervonden, en je adviezen zijn goed en zinnig. Maar niet altijd even bevredigend voor de gepeste zelf. Je blijft zitten met de agressie die de pesters in je losrukken. Je trainen in terugslaan en stampen is daarom denk ik ook een goed idee. Alleen dat vereist extra aandacht en tijd en energie…maar steekt men die erin, dan komt de moed vast vanzelf wel. En ach, ik ga niet zeuren over de vorm van je verhaal. Soms is inhoud belangrijker.

Claudio · 26 maart 2008 op 12:05

Toch nog een beetje waardering… 😉 Al was begrip, erkenning of discussie niet het doel van mijn posting. Ik wilde mijn verhaal gewoon een x openbaar maken en als iemand er zijn voordeel mee kan doen is dat meegenomen.
Ik heb idd wel het idee dat op deze site vooral gelet wordt op vorm en lengte van een posting. Niets mis mee verder, en de redactie had natuurlijk het volste recht om mijn pennevrucht niet te publiceren… 😀
Maar hij staat er nu en blijft wat mij betreft staan. Ik heb besloten om mijn oude kwelgeest maar te vergeven… Niet uit christelijke motieven (ik ben overtuigd atheist) maar omdat haat een energie-vretende emotie is die ik niet de rest van mijn leven wil voelen. Inmiddels kan ik alleen nog maar medelijden met hem hebben.
Genoeg over dit onderwerp, misschien kom ik nog eens terug met een “echte” column. Iedereen bedankt voor de positieve en/of kritische reacties en veel succes !

Geef een reactie

Avatar plaatshouder