Mijnheer van Deursen, mag ik marsmuziek van u?

Als ik marsmuziek hoor, speelt deze zin vaak automatisch door mijn hoofd. In mijn tijd bij de Katholieke Plattelands Jongeren was dit steevast het startsein voor het defilé van de jaarlijkse sportdagen. Jongens en meisjes, doorgaans van agrarische komaf, marcheerden dan een sportveld op, om een in het voorbije jaar ingestudeerde gezamenlijke dansoefening (reidans) te presenteren aan het publiek. Herinneringen aan deze periode: de geur van vers gemaaid gras; de muziek van de dansoefeningen (wie van de oud-K.P.J.ers herkent niet het nummer “Wheels” van de “String-a-Longs”); de van thuis meegekregen tas met sportspullen; de fles frisdrank en de belegde broodjes. De sportdag begon in de regel ’s morgens met een mars van alle deelnemende afdelingen door de straten van het dorp der organiserende thuisclub. Eenmaal op het sportpark volgden allerlei atletiekactiviteiten. Kogelstoten, verspringen, hoogspringen, touwtrekken, hardlopen, met ’s middags de finales van de diverse onderdelen. Ook werden dan de gezamenlijke dansoefening en de piramidebouw beoordeeld. Daarna volgde de prijsuitreiking en de  beste afdelingen van die dag kregen een uitnodiging voor de Interkring-sportdag. Later heb ik bedacht dat die dansoefening helemaal niet zo verkeerd was voor lijf en leden. Er zaten allerlei gymnastische rek- en strekoefeningen in die ik nog regelmatig toepas om het lichaam soepel te houden. En soms zie ik enthousiaste Tai Chi-beoefenaars bewegingen maken, die verdacht dicht in de buurt komen van wat wij decennia geleden al onder de knie probeerden te krijgen. Bij ons was het geen vraag wat je ging doen als je eenmaal tien was geworden; de leeftijd waarop je tot de K.P.J. kon toetreden. Mijn broers en zussen waren er allemaal bij. Behalve de wekelijkse training van de dansoefening had de K.P.J. een culturele groep te bieden, een handbal-competitie en -toernooien. Jaarlijks stonden ook een dropping en een uitwisseling met andere afdelingen op het programma. Voor de leiding werden kaderdagen georganiseerd, voor de aspiranten was er een bivakweek. Kortom: volop activiteit en voor elk wat wils.

Maar begin jaren negentig kalfde het ledenbestand in een rap tempo af en zocht de plattelandsjeugd een onderkomen bij andere verenigingen en disciplines.  Dat betekende het einde van een tijdperk. Toen ik een tijd geleden een uitnodiging kreeg voor een reünie van mijn oude K.P.J.-vereniging waren de verwachtingen hoog gespannen. Maar de opkomst viel tegen. Of er nog ooit voldoende animo zal zijn voor een volgende reunie valt te betwijfelen.  Blijft de herinnering aan mijnheer van Deursen, met zijn marsmuziek.