Onze krant had het er onlangs nog over: de gevoelens die bepaalde termen oproepen kunnen erg verschillen. Werd ‘milieu’ ooit uitsluitend gebezigd binnen zichzelf in stand houdende entourages, inmiddels is het verworden tot een tenenkrommend stopwoord op elke verhandeling en discussie over de toestand van onze leefomgeving. De aanleiding is de puinhoop die de allesbepalende levensvorm op aarde ervan maakt. Met allesbepalend bedoel ik: omvang keer mate van impact. Vele diersoorten overvleugelen de mens qua aantallen exemplaren ruimschoots, zij zijn echter vrij beperkt in hun invloed. De natuur bestaat uit biotopen, wij bezetten de hele wereld. Toch zal de wereld zich uiteindelijk van ons bevrijden. Ons overwinnen. Ondanks ontelbare rapporten over hoe klimaat en daarmee temperatuur, weer en zeespiegel te beheersen, is een simpele taalkundige exercitie voldoende om aan te tonen dat dit een verloren strijd is. Het toont tevens de arrogantie van onze soort aan. We worden vanuit vele hoeken aangespoord bij onze handelingen rekening met de omgeving te houden. ‘Dat is ook beter voor het milieu’ is inmiddels als een geruststellend cliché in menige reclameboodschap opgenomen. Daar zit ‘m de kneep: vergrotende trappen van bijvoeglijke naamwoorden zijn bij uitstek menselijke maten. Onze leefomgeving, de natuur, kent geen beter of slechter. De natuurlijke omgeving is altijd autonoom en onverschillig naar haar inhoud, waarbinnen zelfs de mensheid slechts een ondergeschikte trap is. Negatief? Welnee, de natuur is volgens de milieumaffen immers het beste af zonder ons. Bijkomende bonus: eenmaal uitgestorven, zullen we er eindelijk nooit meer iets over horen.
13 oktober 2018 #BinnenDoorDenker
0 reacties