Mis Antropie

Keurig zitten veertien kinderen om de doopvont, waaruit mijn nichtje elk moment haar doopsel mag ontvangen. Ze is al acht, dus begrijpt de woorden van de pastoor goed. Over een paar minuten zal zij erbij horen, bij de club. Bram kijkt achterom de kerk in en zoekt mijn blik. Hij is niet gedoopt en hoort er dus niet bij. Na het verwonderen, worden de vissen in het weiwater bewonderd, waarna de priester zich tot de kinderen richt.
“Weten jullie wat je allemaal met water kunt doen?”
Opgetogen steekt Bram zijn vinger op.
“Vissen!” krijst hij zo hard in de microfoon, dat elke aanwezige automatisch naar zijn oren grijpt. Trots kijkt hij weer naar ons om. [i]Zouden ze me wel gehoord hebben?[/i]
“Prima, prima”, zegt de pastoor. “Maar wat kun je er nog meer mee doen?” Door gebrek aan reacties van de andere kinderen, geeft hij met tegenzin de microfoon nogmaals aan mijn zoon.
“Je kunt er in plassen!” Bram kan er als enige smakelijk om lachen. De voorganger laat de rest van de vragen, die ook in het misboekje staan, varen.
“Jullie mogen nu allemaal in het water blazen, zo hard je kunt.” Tijdens het luide blaasconcert springt een fontein aan.
“Knap, hoor. Jullie hebben het water aangeblazen.” Sprakeloos staren de kinderen naar het wonder dat zij teweeg hebben gebracht. Bram niet. Als een echte spuit elf hangt hij met zijn hoofd onder het water, al mededelend: “Zo, nu ben ik ook gedoopt. Mag ik straks tenminste een tosti.” Na nog enkele terloopse opmerkingen, over wie nu toch die scheet heeft gelaten en andere interessante zaken, is de priester het zat. Water naar de zee dragen is duidelijk niet zijn stijl. Enigszins overspannen worden de kinderen weer naar hun plaats gepraat.

“En dan is het nu tijd voor het allerbelangrijkste.” De pastoor spreekt op geheimzinnige toon. De dopelingen, Ricardo, Ashley en Dylano mogen inclusief bijpassende ouders naar voren komen. Het lijkt alsof er plots een waterstofperoxidebom is ontploft die alleen vrouwen treft. Platinablond kent meer gradaties dan ik ooit voor mogelijk hield. Een tweede gevolg van de explosie lijkt totale dementie te zijn. Dit effect treft beide seksen. Niemand weet meer waarom ze eigenlijk hun kind laten dopen. Naar wie hebben ze het vernoemd? Ís het überhaupt vernoemd? Of ging het toch alleen maar om het feestje? De waarheid blijft in het midden.

Het gedrag van de kerkbankers is volkomen in evenwicht met dat van de mensen op het altaar. Onder gezucht -[i]”het duurt zó lang”[/i]- vliegen er sigaretten door de lucht. “Kunnen we er straks gelijk eentje opsteken.” Een lesbische peettante wordt onder grote hilariteit tot pottante benoemd en mijn zus, moeder van de gedoopte, zit de hele dienst de laatste roddels uit te wisselen met haar achterbuurvrouw. Wanneer de pastoor zegt dat god achter elk mens staat, begrijp ik haar.

Mijn vriend schuift steeds verder over de kerkbank naar het gangpad. Zijn houding zegt: “Ik hoor hier niet bij.” Mijn hand, strak in de zijne, voert echter de boventoon. Onopvallend zoekt hij gevoelsmatige hulp bij de andere families maar, niet gehinderd door enige mate van IQ, wordt dat als vriendelijke groet opgemerkt. Zijn blik daalt ontmoedigd weer naar de grond. Op zoek naar het gat, dat er nooit is wanneer je het nodig hebt.

Vol goede moed probeert de priester de strijd met de ongeïnteresseerdheid van de aanwezigen aan te gaan. Het is tevergeefs. Vlug worden de kinderen bewaterd vanuit de kerkelijke vissenkom. Mijn nichtje probeert nog een poepje van haar voorhoofd te vegen, maar de oliehand is sneller. Ze krijgt een donkerbruin liegebeestkruis op haar voorhoofd. Toch kijkt ze trots. In rap tempo wordt de mis afgerond. Achter in de kerk beginnen de mensen zich al voor de volgende dienst te verzamelen.

Opgelucht staan we op. Het feest wordt overgeslagen. Waarschijnlijk gaat ook dat in het water vallen. Naar huis, de eerste zegen van vandaag.
Terwijl we mijn zus gedag zeggen, komt de pastoor bij ons staan.
“Ik krijg nog zestig euro van u”, verwijt hij haar, als ware het de ultieme mis-daad. Met zo’n commercieel christelijk talent slaan we het collectebakje bij de uitgang graag over. De communiedienst in april overigens ook. Eén misser per jaar lijkt mij ruim voldoende.