Misgelopen

Vanmorgen ging ik met de hond wandelen. Toen ik weer thuis kwam, merkte ik dat ik de sleutel had vergeten. Buitengesloten! Mijn vrouw was kort nadat ik met de hond was vertrokken, naar de supermarkt gegaan, en had de poort op slot gedaan. Omdat ze nog meer winkels moest bezoeken, kon het even duren voordat ze thuiskwam. Mijn mobiel lag binnen, naast die van haar. Nadat ik de hond met zijn ketting had vastgelegd aan de poort, rende ik naar de supermarkt, aan de overkant van de straat. Op een drafje stoof ik door de winkel, gang in gang uit, maar nergens een echtgenote te bekennen. Dan maar weer snel terug naar huis. Wat nu? Mijn poging om over de schutting te klimmen, mislukte jammerlijk. Ik ben ook niet meer de jongste! Vervolgens rap naar het huis van de achterburen, onze tuinen grenzen aan elkaar. Daar aangebeld, maar geen reactie. Juist toen ik weer wilde weglopen, hoorde ik een sleutel in het slot van de voordeur draaien. Achterbuurvrouw, in ochtendjas, deed open en keek mij vragend aan. “Kan ik via de tuin? Sleutel vergeten,” legde ik uit. Geen probleem. Even later stond ik in mijn eigen tuin, en kon ik weer naar binnen, in mijn eigen huis. Eerst nog de hond los gekoppeld van de poort, en daar kwam mijn vrouw terug, met de boodschappen. Ik vertelde mijn verhaal, en dat ik haar in de supermarkt had gezocht. “Ik ben nergens anders geweest dan in de supermarkt,” beweerde ze. We waren elkaar daar echt faliekant misgelopen.Het deed me denken aan een voorval, ruim vijf en dertig jaren geleden. Ik woonde nog bij mijn ouders op de boerderij. Het was hartje winter, en vroor dat het kraakte. Het was laat, en ik lag al in bed, toen ik mijn moeder naar boven hoorde komen, naar mijn slaapkamer: “Vader is straks nog naar achter gegaan, om te kijken of alles goed is, en komt maar niet terug. Ga eens kijken, misschien is er iets gebeurd,” sprak ze bezorgd. Met mijn broer, die ook uit bed was getrommeld, liep ik via de koeienstal naar achter, naar buiten, waar aan de overkant van de weg de varkensstal stond. Het was pikkedonker, en niets te zien. We riepen. Niets. Vervolgens liepen we buiten, langs de koeienstal, weer terug. Ook niets. Raar! Weer terug in het woonhuis, was daar moeder, die alsmaar bezorgder werd. “Misschien is hij het veld ingelopen?” Mijn broer en ik stapten in de auto die voor het huis stond, en reden de velden in. Het was ijskoud, en akkers en weilanden waren wit uitgeslagen van de vorst. In het maanlicht hadden we een duidelijk zicht. Maar; geen vader. Na zo een eindje te hebben rondgereden, maakten we rechtsomkeert. We vroegen ons nu echt af wat er aan de hand kon zijn. Thuis aangekomen troffen we vader en moeder in de keuken. Vader een beetje gepikeerd, omdat wij ons onnodig druk hadden gemaakt. Juist op het moment dat wij vanaf de varkensstal de route buiten langs de koeienstal naar voren waren gelopen, had vader de binnenweg gekozen. Opluchting, maar frappant hoe je elkaar soms totaal kan mislopen.