Missemist

Reeds geruime tijd bestaat in veel landen een rookverbod voor openbare ruimten. Ook voor ruimten waar ontspanning en genotsmiddelen centraal staan is het rookverbod van kracht. De anti-rook kruisridders zijn meedogenloos, dat dergelijke ruimten daardoor hun bestaansrecht verliezen zal ze (rook)worst zijn. Café’s zijn failliet gegaan, rooksalons die geheel hun bestaan hebben ingesteld op het verbranden van tabaksstaafjes hebben de pijp aan Maarten gegeven, restaurants zien ook een duidelijke teruggang in het klantenbestand. Het peukje na het eten is voor velen een must. En laten we eerlijk zijn, roken is ongezond, en de niet dampende medemens laten meeademen in de nicotinemist van een ander is niet erg sociaal.

Na de middelbare school meldde ik me bij de Laboratorium School in Hengelo. Medische chemie had mijn totale belangstelling, en ik zag mezelf dan ook al een carrière opbouwen in een spannend laboratorium, kledderende bloedvlekken analyserend en buitenaards aandoende etterbulten onderzoekend van ’s morgens tot ’s avonds. Desnoods midden in de nacht bij een schimmelinfectie-crisis.

De eerste chemie praktijkles was een echte belevenis. De leraar met het uiterlijk van Einstein en de lichaamshouding van Quasimodo begon uit te leggen dat deze eerste les niet zou gaan over het periodiek systeem der elementen, maar over inzicht in analyse en gevolgtrekking. Op de lessenaar lag een minilab. Nee, geen Madurodam laboratorium, maar een blaasbalgje (of liever, zuigbalgje) waaraan een glazen buisje (met daarin een soort poeder) bevestigd kon worden. Met 1 pompbeweging kon de ons omringende lucht door het pijpje gezogen worden, en aan de verkleuring van het poeder kon bepaald worden hoeveel van een bepaalde stof in de lucht te vinden was.

De leraar vroeg of alle leerlingen die rookten hun pakje genot op hun tafeltje wilden leggen. In die tijd rookte ik het gitzwarte schaamhaar van de dochter van de weduwe, en de leraar vroeg mij om even een saffie te draaien. Roken in de klas, mijn plezier kende geen eind. Toen de peuk eenmaal brandde (en de antirookkruisridders in spe duchtig begonnen te kuchen en klagen) werd met het minilab eenmaal gepompt in mijn nabijheid. Het witte poeder in het buisje kleurde op slag net zo zwart als de tabak in mijn blauwe buultje. De minilabtest werd met verschillende buisjes herhaald, sommige kleurden rood, anderen groen, afhankelijk van de stof waar het buisje op moest reageren, verschillende reactiekleuren. Intussen waren er zoveel kleuren verzameld dat bijna elke vlag van de wereld samen te stellen was met de testresultaten.

Mogen we aannemen aan de hand van deze testresultaten dat rokers hun gezondheid ernstige schade berokkenen? “Ja” galmde de klas in koor. Mogen we aannemen dat rokers meer gezondheidsschade oplopen door het inademen van rook dan niet rokers? Opnieuw een unaniem “Ja”. En is het ongepast om niet-rokers mee te laten roken tegen hun wil? De antirookschildknaapjes en -knapinnetjes knikten fanatiek. “Mooi” sprak de leraar. “Dan gaan we nu naar buiten met het minilab.

Aangekomen op de Oldenzaalsestraat hoek Bornsestraat, voor de verkeerslichten, werd het minilab opgeheven om lucht te happen. Op het moment dat het verkeerslicht op groen sprong, en alle vrachtwagens, personenwagens en brommers een flinke dot gas geven om snelheid te maken, pompte het minilab een pufje lucht naar binnen. Duidelijk was meteen dat hier Javaanse Jongelingen, vuurtorenwachters en marlboromannen achter het stuur zitten, die gezamenlijk het wicht van de weduwe te kakken zetten. De dochter van Nel steekt bleek af bij de rookwolken van bulderende diesel en benzine zuipers. Enkele minilabpufjes later blijkt dat auto’s en vrachtwagens net zo goed tabak kunnen tanken, immers, veel van de stoffen in de uitlaatgassen komen overeen met de stoffen in tabaksrook.

Mogen we aannemen dat 1 sigaret roken minder schadelijk is als 1 seconde stil staan voor een verkeerslicht? De hele klas, met uitzondering van de koene antitabakkruisridders in spe, stemt in.

Koene antitabakkruisridders in spe groeien op. En hun macht zet zich om in heldendaden. Inmiddels hebben ze de tabakdraken weten te verdrijven uit alle openbare gebouwen. Er zijn wel speciale rookruimtes ontstaan in cafe’s en op werkplekken, maar die worden al fel bestookt door de orde van “Het kruis door den tabak”. Stelt u zich eens voor, er zou wat drakenadem kunnen ontsnappen en een ridder of schildknaap in de neus kunnen dringen. De nieuwe kruistocht richt zich op terrassen. Die zijn dan wel in de open lucht, maar ook daar moet een verbod komen op het verbranden van bolknak of filterpeuk. Immers, ook daar kan de rook de gezondheid van de tabakhaters verpesten.

Het zal niet lang meer duren, en we kunnen heerlijk genieten van de uitlaatgassen van de antitabakkruisridders als ze langs de terrassen rijden, controlerend of niemand het lef heeft om toch een tabakje te ontsteken, zonder dat de geur van benzine of diesel verpest wordt door de stank van nicotinehoudende genotsstaafjes.

Iedereen kent de beelden van grote steden waar de horizon aan het zicht onttrokken wordt door de smog van uitlaatgassen. Ik wil de groep rokers nog zien die dat na kan doen, enkel met een buultje tabak. Uitlaatgassen waar koene antitabakkruisridders aan mee produceren. Maar kom niet aan het ros van een ridder, dat ros helpt mee aan het oplossen van missemist.

Ik kan uren door gaan. Maar eerlijk gezegd? Ik heb tabak van deze column.