Mobiel of mondig… of mondig mobiel?

Er was eens een tijd, dat ik nog wat minder mondig was… Er was ook eens een tijd, dat ik geen mobiele telefoon had en werkelijk dacht, dat ik me nooit zou storten in die manie. Hoe anders kan het leven lopen, getuige mijn ervaring van een jaar of 12 geleden… Net 21, absoluut nog niet droog achter de oren, en ja hoor: “Wil je met me uit?”, vroeg hij. Hij, een paar jaar ouder dan ik, succesvol in zijn werkend leven en evenzo succesvol in zijn gedragingen aan de bar. “Ja”, piepte ik zenuwachtig. En zo kwam het, dat wij op een goede vrijdagavond onderweg waren naar een schilderachtig mooi restaurant, ergens in de landerijen van de provincie Utrecht.

“Het belooft een gezellige avond te worden”, zei hij hartelijk en ik geloofde hem. Natuurlijk was ik onder de indruk van dit gesoigneerd overkomend heerschap; hij, de gevierde zakenman, die mij meenam naar een van de betere restaurants van Nederland. Hij hield galant de deur voor me open en schoof mijn stoel netjes aan. Toen zei hij op een wat pedante, dominante toon: “Zal ik maar even voor je bestellen, want ik kom hier natuurlijk vaker”. Ondanks dat ik niet zo voor vooringenomenheid ben, dacht ik in mijn bakvissenhoofdje, dat het wel heel heerachtig van hem was. En het schaap zei dus evenzo schaapachtig “graag” en zat een half uur later enigermate ontstemd te kauwen op een lamskotelet. Een krullenbol lust nou eenmaal zo’n lam weer niet…

Dat was niet de minst ongerievende omstandigheid van de avond. Hij had een druk werkend en sociaal leven, zo verzekerde hij mij. Maar eerlijk gezegd, was die garantie al een gegeven door het feit, dat zijn – toen nog – mobiele koelkast aan een stuk door bleef rinkelen. Dit was niet zo’n punt geweest, ware het niet, dat hij zichtbaar genoot van elk gesprek, dat hij “naturellement” aannam. Hij draaide zich dan zijwaarts op zijn stoel en begon luid, geamuseerd en druk gesticulerend te oreren. En ik zat daar… not amused te kauwen op wat eens een dartel product van Moeder Natuur was geweest! Na het eten liet ik van de ellende mijn brandende sigaret in mijn nog halfvolle, maar nee-ik ben-niet-zo’n-grote-eter-haha bord vallen. “Roken is ook niet erg lady-like.” En stilzwijgend glimlachend dacht ik: “Nee, bellen onder het eten is wel echt heel keurig”, terwijl hij zijn volgende gesprek met de oh-zo-belangrijke buitenwereld voerde.

Eindelijk dan stapten we weer in de auto, alwaar het volgende telefoongesprek zich aandiende. Hij liet de auto in razende, bijna maniakale vaart over de A2 scheuren en voerde laagvliegend zijn interessante gesprek. Toen hij de tumor in de vorm van een wezenloos grote telefoon non-chirurgisch van zijn oor verwijderd had, legde hij gewoontjes zijn hand op mijn knie en sprak de legendarische woorden: “Wat ben je stil vanavond, meisje!” En net toen ik uit mijn schulp wilde kruipen en hem zou vertellen, dat het wat moeilijk praat met iemand die steeds aan het bellen is… je raadt het al… toen ging de telefoon. Aan het einde van mijn Latijn inmiddels, greep ik het ding, voordat hij het kon oppakken, deed het raam open en smeet het apparaat de berm van de A2 in en zei: “Ja, zo kan het dus ook!”

Rest mij jullie te vertellen, dat hetgeen een bijzonder gezellig avond beloofde te worden, eindigde bij een benzinepomp, alwaar ik de auto uitgezet werd. En daar stond ik dan met al mijn daadkracht, zonder mobiele functionaliteiten om papa of taxi te bellen. Tragisch gevalletje van zelfonderschatting en miscalculatie: geen woorden, maar kennelijk wel daden… zij het wat voorbarig!