Een hele dikke walvis spartelt door de Grote Oceaan. Hoestend en kuchend. Hij slaat met zijn blauwe vinnen keihard op het water. De golven die daardoor ontstaan spoelen de boot waarin de jonge onderzoekers hun subject bestuderen haast omver. Niet in de Grote Oceaan, alsjeblieft. Daarin wil je niet verdrinken.
De hik, het is gewoon de hik. Maar hoe maak je een grote dikke walvis nu aan het schrikken? Tien tellen de adem in laten houden lukt sowieso niet. Dat snapt een walvis niet. Laten schrikken dus. Hij is nog jong, het subject dat de volle aandacht heeft van de jonge onderzoekers. En zij weten wel raad met dit euvel. Levertraan showen. Alleen het zicht van het flesje doet beven.
0 reacties