Moederliefde en het ‘ik ook ‘ syndroom

Vandaag belt een goede vriendin met de mededeling dat ze een slechte bui heeft en de vraag of ik wil komen scrabbelen. Het duurt even voor ik de koppeling tussen die twee dingen kan maken.”Ja, ik zit slecht in mijn vel en ik wil er niet over praten waardoor, maar jij begrijpt het wel als ik een rot bui heb en weinig zeg.”
“En het leidt me even af”. Ik heb er nog geen woord tussen kunnen krijgen want ze praat snel en zonder spaties.
Wel word ik nieuwsgierig dus ik vraag niks.
Dan komt ze huilend tevoorschijn met wat haar dwarszit….

Haar oudste dochter, imnmiddels de veertig gepasseerd, is gisteravond op bezoek geweest en totaal onverwacht begonnen allerlei zaken uit haar jeugd op tafel te smijten. Het bleek één grote aanklacht over wat er allemaal mis zou zijn gegegaan in haar optiek.

Ik luister zwijgend(nog steeds)naar haar af en toe snikkende relaas.
als er toch een kleine adempauze ontstaat, kan ik alleen maar zeggen: ” Dat is mij ook gebeurd met mijn oudste zoon pas geleden en ik was er net als jij kapot van.”
“Ik kan er niks meer aan veranderen als ik dingen heb fout gedaan,” snikt ze.
“Ja,ja, beaam ik, ook al bijna de tranen nabij, “dat is het ergste”.
“Nou wil ze dat ik zeg dat ik er spijt van heb, en dat kan ik niet want ik dacht dat ik het goed deed”.
“dat wou hij óók, ik weet precies hoe jij je voelt,”beaam ik weer en begin me wel erg’ik- okerig’te voelen.
Het gaat nog een uurtje zo door en ik wil geen lezer vermoeien met de inhoud.
“Jij begrijpt het!”snift ze geregeld tussendoor”. We knikken in de telefoon.

We hebben volgens mij beiden het gevoel tegen ons spiegelbeeld te praten. Maar het lucht op.
Hoewel ik werkelijk met haar meeleef en ook weer verdriet heb, voel het tegelijkertijd alsof we in onze eigen slecht geschreven soap spelen.
Van het scrabbelen zien we voor deze middag maar af. De enige woorden waar ik op zou komen zouden zijn : ik, ook en janken zijn. En soap misschien, maar dat mag niet eens want dat is een engels woord…