Mombasa Dagboek (2)

Zal ik het nooit leren? Zodra ik begin te schrijven over mijn plannen, breng ik ze meteen in gevaar.

Oen. Stomme, stomme, stomme eikel.

Twee weken geleden zag het allemaal zo rooskleurig uit, en nu… Ik ging een vriendin opzoeken in noord Londen. We hebben wat gedronken en de avond doorgebracht. Rondom één uur ’s ochtends begonnen we ruzie te maken en uiteindelijk heeft ze me eruit gegooid.
Ik moest terug naar haar huis (50 km daarvandaan), maar ik had te veel op. Ik zat in mijn auto en na een aantal minuten peinzen, besloot ik om het risico te nemen.

Oen. Stomme, stomme, stomme eikel.

Ik denk dat het niet meer dan vijf minuten later was dat ze me gevraagd hebben om te stoppen. De details zijn niet belangrijk – jullie kunnen allemaal raden wat volgde. Maar de gevolgen zijn enorm.

Tegen de tijd dat jullie dit lezen zal ik de uitkomst al weten. In Engeland krijg je automatisch een autorijverbod voor één jaar, tenzij je de rechter kunt overtuigen dat je alle inkomsten zult verliezen wanneer je geen auto kunt rijden. Omdat ik grote problemen heb met mijn rug en heupen (ik sta officieel geregistreerd als gehandicapt), denk ik dat ik een redelijk kans maak dat ik mijn rijbewijs kan behouden.

Het probleem is dat ik in dat geval zeker een zware boete krijg, plus geheid een “community service order” (normaal gesproken minimaal 100 uur), in die uren moet ik me verdienstig maken voor de maatschappij.). Dat zal zeker betekenen dat ik mijn vertrek moet uitstellen, om de boete te betalen en mijn “dienst” te doen.

Josephine is erg geschrokken, maar vol begrip. Zij is een goed mens en nu weet ik zeker dat het goed zal werken om haar als logé te hebben.

Mijn Mombasa plannen lopen dus groot gevaar en ik zit met veel spanning en onzekerheid.

Ik hou jullie op de hoogte!