Mooie herinneringen

Het zijn niet altijd de vrolijkste samenkomsten die stof voor een column leveren. Deze keer was het een crematie. Een van de jonge sprekers die zijn oma met ontroerende woorden herdacht, zei o.a. dat hij geen geld verzamelt maar mooie herinneringen.

Dat sluit als een maatpak aan bij mijn eigen denken en levenshouding. Geld, zeker, je hebt het nodig. Maar daar is alles mee gezegd. Als het om mooie herinneringen gaat, raak je niet uitgepraat. Je moet ze koesteren, want ze zijn helemaal van jou. Niemand heeft exact dezelfde herinneringen als jij. Je hebt wel dezelfde oma gekend, was misschien meer dan eens met neven en nichten tegelijk op bezoek, maar alleen door jouw ogen en met jouw hart heb jij haar meegemaakt. Juist daarom kun je die ervaringen delen: omdat ze, soms weinig, soms veel, verschillen. Door ze naast elkaar te leggen, of over elkaar heen, worden die herinneringen driedimensionaal. Ze krijgen reliëf, diepte. Alsof je een 3-D film bekijkt. Ze krijgen geuren en kleuren.

Mijn oma ‘overkant’ kon niet doodgaan. Opa was voor de oorlog gestorven, hij was een zwart-wit foto van een ernstig kijkende maar aardige man met een reusachtige snor. We konden hem niet bereiken, want hij was niet meer dan een illustratie uit de geschiedenis. Oma verwende ons, wees ons terecht, liefkoosde ons, troostte ons – en had het eeuwige leven. Oma en opa ‘padje’ waren er wel allebei. Ik heb zóveel aan ze te danken. Ik mis ze alle drie. Ook zij werden uiteindelijk atomen, oneindig verspreid in het oneindige universum. Verdriet veranderde in dankbare herinneringen. Ik kan nu glimlachend aan hen terugdenken.
Ze hadden het niet makkelijk. Bittere armoede, werkloosheid, crisis, oorlog, al die geweldige verworvenheden van het kapitalisme hebben ze meegemaakt. Maar ze waren niet verbitterd. Want ook zij verzamelden geen geld, maar mooie herinneringen.