Moppie, een toevallige ontmoeting

Het hondje, kijkt naar mij en ik kijk terug. Toevallig kwamen we elkaar tegen op een bruggetje. In het water rechts iets verder weg van de brugleuning, onder de schaduw van het laaghangende gebladerde dat net niet het wateroppervlak raakt, zat een meerkoeten paar op het nest. Andere bewegingen in het nest kon ik ontdekken.

De andere boom dichter bij de leuning, waar ik elke jaar, zo midden april de werkzaamheden van twee meerkoeten aanschouw, werd -voordat de winter van 2020 begon- werd langzaam de boom een stam met kale takken dat naar de lucht reikte alsof het wilde roepen ‘Help, ik heb het koud. Deze boom geeft geen schaduw meer aan nieuwe nesten meerkoeten, de eitjes en na het leren zwemmen van de jonkies en een verlaten nest werd. Ik vermoed dat deze boom helemaal van de oever zal verdwijnen.

Alle jaren voordat de boom kaal werd, stonden de wandelaars, de kinderen van een naburige school even stil en bekeken het werk dat beneden op het nest werd verricht. Er werd geteld ‘ja, er het zijn er 4, nog steeds. Altijd bij de leuning van de brug werd er iets verteld, de vingers naar het nest gericht. Ik kwam dan voorbij.
De boom dreigde te breken, de grond rondom de boom liet al, de jaren verborgen wortels, naar de oppervlakte komen. Het werd tijd om nieuwe meerkoeten nesten te behoeden voor een ramp en de kinderen hun trauma’s.

Het hondje stond stil en begon met het staartje dat meer een pluim is, te kwispelen. Ja, hij is al 10 jaar, meneer. Ik vroeg niets’. Dat zou je niet zeggen, hoe heet de hond? Ik had geen reden om de naam van het hondje te willen weten, ken deze vrouw niet. Uit beleefdheid zeg maar. ‘Moppie’ zei de vrouw, naar mijn vorige hond maar die was 12 jaar en dood ‘haar nieren en het plassen deed pijn, dat kon ik zien’. Ze wilde verder gaan met haar uitleg.
Ik heb geen tijd , mijn gedachten waren ergen anders. Snel wenste ik de vrouw een fijne dag mevrouw en met een leuk hondje hebt u Dag Moppie’, het hondje keek naar het water, de vrouw niet.