Na dit kabinet, grijze muizen zonder partijbelang!

Partijpolitiek maakt soms meer kapot dan je lief is. De koppige Moeder des Vaderlands noemde politici ook wel kruideniers. Die ergernis kan ik mij wel voorstellen want vanaf haar 18e jaar had ze te maken met mannen in toen zeer dure pakken die niet altijd beslissingen namen in het belang van het land, maar meer voor hun partij. De ene premier na de andere volgde en toen de oorlog uitbrak was de toenmalige premier de Geer zo’n zwakkeling dat ze hem zonder daartoe eigenlijk de macht te hebben verving. Hij is ook terug naar Nederland gegaan, maar zijn terugkomst was een tijdelijke propagandahit voor de Duitsers. Maar het kwam hem duur te staan, want de eerst zo gerespecteerde politicus van CHU is na de oorlog flink gestraft.

De man die burgemeester was geweest van Arnhem, redelijk succesvolle Minister van Financiën, ook nog een jaartje op Binnenlandse Zaken en Landbouw had gezeten, die tweemaal Voorzitter van de Ministerraad was – zo werd dat toen officieel genoemd – werd na de oorlog veroordeeld door een tribunaal. De bijzondere strafrechter gaf hem een voorwaardelijke straf en in 1947 werd hij gestript van de titel “Minister van Staat”. Maar de wraak van Wilhelmina was genadeloos. Hij moest al zijn onderscheidingen inleveren en daartoe behoorden zeer hoge statussen, zoals de Ridder Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Hij wilde misschien terug naar bezet Nederland om te beginnen aan vredesbesprekingen. Maar dit kostte hem de kop. Dit had er ook mee te maken dat de partijen na de oorlog wel eensgezind waren over de straf voor mensen waarvan ze vonden dat die het land hadden verraden.

Na de oorlog had Koningin Wilhelmina de hoop dat de partijpolitiek op zijn einde zou komen. Er wordt gezegd dat ze grondwet wilde herschrijven zodat de macht van de vorstin of vorst weer werd als vroeger. Het werk van Thorbecke dat haar grootvader met enige moeite en na veel wikken en wegen had getekend zou dan ongedaan worden gemaakt. De familie van Oranje had meer gedaan dan lintjes geknipt of tot de laatste twee formaties, formateurs benoemd. Ze zouden weer echte macht hebben gehad omdat men in de donkere dagen van de oorlog enige troost vond in Oranje. Heel veel geheime radio’s zorgden ervoor dat mensen de stem van de vorstin konden horen via Radio Oranje. Maar al die plannen, of ze nu echt zijn of fictie van mooie schrijvers zoals Tomas Ross die hiernaar verwees in de televisieserie Bernhard, schavuit van Oranje… Ik ben bang dat we nooit volledig achter de waarheid komen.

We zijn nu ver weg van 1945, maar in 2019 is de partijpolitiek levendig. Zodanig dat het soms onmogelijk lijkt om het land regeerbaar te houden. De laatste verkiezingen laten zien dat de kiezer totaal onvoorspelbaar is. Ik maak ook een kanttekening, ik vind ook dat we in Nederland enorm zuur zijn geworden. Want er zitten heel wat slechte verliezers bij die meteen gaan gillen over sjoemelen als de uitslag niet bevalt. Maar zou het wel zo zijn dan ging de vlag uit.

Maar deze partijpolitiek doet opnieuw de vraag naar boven komen: is misschien een ander kabinet dan we gewend zijn niet even beter. Stelt je eens een Zakenkabinet voor of zoals Dries van Agt bijna 9 jaar geleden zei, een Kabinet van Nationale Aanpak voor pleiten bij College Tour. En al zijn we kabinetten met een meerderheid in de Kamer gewend, gemaakt door politici is dat niet een reden om het eens anders te doen? 4 jaar lang een kabinet, niet met Ministers of Staatssecretarissen die telefoneren of appen naar hun partijleider: kan ik hier wel mee instemmen.

Mensen uit het bedrijfsleven, mensen uit de samenleving die met hun voeten in de klei staan en de gewone man van de straat met voldoende ervaring. Horen die niet een keer thuis op het bordes naast onze Koning? En dan hebben we geen 2 ministers die zich bezighouden met justitiële zaken zoals nu het geval is, of 2 ministers die eigenlijk over het onderwijs gaan! Puur en alleen maar zodat elke partij haar poppetjes in het kabinet krijgt. We hebben nu 3 kabinetten gehad onder het leiderschap van Mark Rutte. Ik ga niet op Facebookplaatjes zetten van ga namens het Nederlandse volk. Want dat plaatje is niet de wens van de gehele Nederlandse bevolking, anders was hij na Rutte 2 – een kabinet dat niet bepaald gemakkelijk was – niet herkozen. We kunnen hem veel verwijten, maar hij heeft de koffers van de Staat der Nederlanden weer weten te vullen met hulp van 3 mensen op de post van Financiën. Ministers van Financiën, Jan Kees de Jager (CDA), Jeroen Dijsselbloem (PvdA) en nu Wopke Hoekstra (CDA). Maar de mensen zijn moe van partijpolitiek, van het feit dat alles is dichtgetimmerd en dat hun wensen niet worden gehoord.

Laat daarom 4 jaar lang een zakenkabinet het werk doen, dat beslist geen gemakkelijke tijd zal hebben. Het zal vaak onder vuur te komen liggen. Maar laten we 4 jaar lang eens even afkoelen van die nijdige haat als het gaat om partijen. Laten we kleurloze grijze muizen met verstand neerzetten en die eens de boel in orde brengen. Die ons goed vertegenwoordigen in het buitenland, die een beleid maken tegen de armoede en die werk lonend maakt. Laat het een kabinet zijn dat zich hard maakt voor alle vormen van nieuwe energie, dus laat kernenergie ook op de lijst staan, bijvoorbeeld. Dit alles kan niet worden gedaan door mensen die een partijprogramma hebben en die zoveel jaar na dato nog steeds moeten horen: waar is mijn 1000 euro?! Links, Centrum of Rechts, ze kunnen op dit moment niet met elkaar samenwerken. Dus waarom niet het stokje gewoon 4 jaar geven aan mensen die bekwaam, misschien een beetje saai, maar wel effectief zijn! Welke partij zo een kabinet ten val brengt laat ook zien dat die bezeten zijn door de demon van de partijpolitiek, en er niet zitten in het belang van het Koninkrijk der Nederlanden met iets meer dan 17 miljoen inwoners.