Nachtboekfragment

Soms, als de avond nog aan het vallen is en de wereld langzamerhand begint uit te doven, is het al zo klaar als een klontje. Het wordt helemaal niets. Soms ook, blijkt dat het begin van ‘het lange jaar van de zombie’. Of erger. Het begint vrij onschuldig. Met de kat die langs de lamellen ritselt, een kraan die drupt, een bovenbuurvrouw met een ijsbeeraanval en een zware tred. Voldoende in een juiste [i]setting[/i], om het hart zijn dodenmars in te laten zetten, sneller, sneller, sneller die borstkas uit, op naar de invasie van het hoofd, in een naargeestig ritme.

Onvermijdelijk volgen ándere spoken, die als figuren in de carrousel rondmalen, ondertussen steeds gruwelijker vervormend en wraakzuchtiger. De gele herriestoppers zijn niet bestand tegen de prikkelende herrieschoppers. In het hoofd maakt de geest alvast een sprong in de tijd naar het moment van later, het moment van afgeleefd-doch-met-een-glimlach wallen tonen aan al die mensen die iets willen, op het moment dat de grootste wens een holletje onder de grond en een klap van de man met de hamer is.

Een nacht van woelen en krioelen. Van even wegzakken en je een halve hartaanval schrikken van het feit dat je zomaar wegzakte. Van het te warm hebben en het te koud krijgen, omdat zonder dekens ook geen goed idee was. Van toch nog maar een sigaretje roken. Van computer aan en toch maar weer uit. Van boeken die teveel aandacht vergen en het gepieker in de weg zitten. Van al je energie stoppen in het jezelf rustig maken en daar verschrikkelijk onrustig van worden.

Van filosoferen over de zinloosheid der slaap.

Een nacht waarin je de uren die nog over zijn, aan het tellen bent. [i]Als ik nu in slaap val, heb ik tenminste nog 3 uur, 2,5 uur, 2 uur en 12 minuten slaap.[/i] Van wanhoop en berusting en wanhoop en verontrusting en wanhoop en heel soms, als er genoeg gewanhoopt is, een uitgeputte rust.

Een fractie van een ademtocht later is er de wekker, die je vertelt dat het de hoogste tijd is om de ruïne te maskeren met een overdosis cafeïne en een [i]fake smile[/i].

Door vermoeidheid heen ontstaat dan een explosie van energie, die weer wat restjes laatste reserves bijeenschraapt en op doet bollen, om je de dag door te helpen. Energie, afgewisseld met momenten die in haast lethargische toestand worden beleefd. [i]Microslaapje[/i] heet die wezenloze status-quo. Lief naampje, voor het met open ogen en open mond eruitzien als een halve idioot. Bovendien; vele microslaapjes staan garant voor het weer een volgend nachtje doorleven zonder macroslaap.

“Melk met honing, werkt altijd!”
En zo krijg je slijm in je keel en een vieze nasmaak tijdens de eindeloze nacht, die tóch te kort bleek voor slaap.

“Ga eens een stukje lopen voor het slapen gaan, dat geeft rust.”
Een romantische wandeling met anticiperende stress, hand in hand, naar uiteindelijk weer geen dromenland.

“Heb je het ouderwetse schapen tellen geprobeerd?”
Ooit de tel kwijtgeraakt en daar wakker van geschrokken?

“Ga eens muziek luisteren.”
Daar lig je dan, mee te denken met de tekst, vooruit te denken op de tekst en te wachten op het aanzwellen van de basgitaar waarvan je nu al weet dat die snel gaat komen en je daar doorheen toch niet kunt slapen.

[i]What the heck[/i], wie weet kan ik iets met meditatie.
[i]Ik zie godverdomme geen strand en ik hoor geen zee en als ik aan niets denk, denk ik toch ook aan iets en waarom kan ik niet aan niets denken, zoals niets niets hoort te zijn in plaats van iets? Ik kan ook niets.[/i]

Ik ga me bezatten….
Ik rook een joint.

En daar lig ik dan, stoned en zat het plafond te bekijken waarvan ik elk structuurtje, vlekje en plekje ken. Hij drááit er nu een beetje bij, maar alles maalde al zo hard.

Het enige dat helpt is het accepteren dat het is wat het is en het daarbij te laten. Jezelf te troosten met de wetenschap dat je ‘er niet dood aan gaat’, althans, waarschijnlijk nog niet die nacht. Waarom het altijd zo lang duurt voordat ik die remedie herontdek, is me een groot, groot raadsel, waar ik trouwens nachten van kan wakker liggen.