Om de twee uur gaat mijn wekker af deze nacht. Ik lig op de bank in mijn woonkamer. Met moeite maak ik me los uit mijn slaap. In die schemerwereld tussen droom en wakker worden lijkt het, alsof ik geroepen word. “Piep”, klinkt het zachtjes vanaf de eettafel. Volautomatisch kom ik meteen in actie en spoed me naar de bron van dit nauwelijks waarneembare geluid, dat even dwingend is als het gehuil van een hongerige mensenbaby. Mijn moederinstinct werkt nog perfect, of zou het mijn oma-instinct al zijn? Daar ligt ie onder de lamp in zijn doosje met tissues: een spartelend foetusje. ‘Musje’ is hij intussen gedoopt. Een kenner vertelde me vanmiddag dat het een mereltje is. Maar mereltjes kunnen wat mij betreft best Musje heten. Toch? Geen idee hoe oud hij is. Oogjes nog dicht, twee veel te grote pluisjes op zijn koppie en mijn God was issie lelijk! Zo verschrikkelijk bloot en roze met een dun, lang nekje dat zich naar alle kanten uitstrekt en een echt naveltje. Het zou van alles kunnen zijn, ware het niet, dat hij duidelijk een soort kikkerbekje heeft met een eitandje erop. Het is dus een vogeltje. Oneindig kwetsbaar en ‘piep’klein.

Mijn vriendin vond hem gisterochtend op een tuinstoel, waarin ze wilde gaan zitten. Hartstikke dood, dachten we, toen we hem samen goed bekeken. Hij had een wondje, waarvan we vermoedden dat een kattennagel de oorzaak was. Verder was hij helemaal gaaf. Toen we er zo met onze neus boven stonden, zagen we beweging. Althans, dat dachten we. Nauwelijks waarneembaar. “Hij leeft nog!” riepen we tegelijk.

Ineens kreeg ik een flash back:

Brigitte Kaandorp in een show van jaren geleden. Ze staat met een vogeltje in haar handen, waarvan de pootjes tussen haar vingers door bungelen. Het vogeltje is morsdood, maar ze probeert het levend te praten. Ze hoopt dat het leeft, ze denkt dat het leeft, ze meent steeds te zien dat het leeft. Goh, wat heb ik gelachen om die act toen. Het vogeltje was dooier dan dood. Dat was duidelijk.

En hier stonden mijn vriendin en ik intussen net zo achterlijk tegen ons vogeltje te doen als Kaandorp destijds. “Kom maar jochie! Toe maar! Beweeg maar! Je KAN het!”. En verdomd. Hij bewoog weer! Een klein trillinkje in het stompje, dat ooit linkervleugel zou moeten worden. We wisten het nu zeker. Wat nu?

Ik stond in dubio en zei tegen mijn vriendin: “Joh, dat heeft geen zin om zoiets in leven te houden… durf jij hem dood te maken? Dan is ie uit zijn lijden verlost.” Ze keek me met grote ogen aan: “Ben je gek geworden?!”

Als een moederkloek heeft ze het beestje een paar uur lang vastgehouden, warm gemaakt (tussen haar borsten!), Reiki gegeven en Aloë Verasap toegediend. Alle alternatieve therapieën werden uit de kast gehaald. Ik hield me afzijdig, ging aan het werk en keek ernaar. Was allang blij dat zij zich erover ontfermde en de verantwoording nam.
Toen ze naar huis wilde zei ze: “Ik kan er verder vandaag niet voor zorgen, want ik heb het heel druk. Wil jij het doen? Als ie het overleeft, kom ik hem morgen wel ophalen.” Nee, ik wilde het helemaal niet doen! Ik had het ook druk!
Hoe ik me om heb laten praten weet ik niet meer… Ze ging weg en liet me met het beestje zitten. En zo heb ik de hele dag mijn uiterste best lopen doen het leven erin te houden en om de twee uur vannacht gewaakt en gevoederd en af en toe de tissues verwisseld. Het poept en het piept en het leeft nog steeds.

Het is nu bijna half zes. Ik probeer nog even een tukkie te doen tot de volgende voeding en verschoning en dan hoop ik maar dat mijn vriendin “Musje” snel komt halen.

Tukkie doen????? Ik hoor tussen het fluiten van de vogels buiten ineens een dwingend nauwelijks hoorbaar geluidje: ik word al weer opgepiept!!! Tijd voor de volgende ronde! Vanaf de plek achter mijn PC zie ik het opengesperde bekkie en de vleugelstompjes en pootjes spartelen dat het een lieve lust is. Mijn oma- dan wel moederinstinct dwingt me tot actie.

Met een spateltje dien ik het water en brood toe. Het heeft een beetje geregend, zie ik, als ik uit het raam kijk. Straks toch maar eens zien of ik wormen kan vinden in het gras. Nee, die ga ik niet voorkauwen en uitbraken in dat bekkie, zo erg is het nou ook weer niet.

Nachtbraken doe ik liever op een andere manier…

Categorieën: Gezondheidszorg

14 reacties

Dees · 5 mei 2004 op 18:58

Super Ma3anne!!! Prachtige column en helemaal af.

Wat ik zo leuk vind aan jouw columns, is dat ik me soms al bijna in je huiselijke omgeving waan. Knap vind ik dat.

Irma · 5 mei 2004 op 19:08

Geweldig!!!
Kan me zo helemaal voorstellen hoe je daar zit met dat kleine roze wurm.

Ik hoop dat hij/zij het gaat redden; het wordt dan vast een mooie ‘zwaan’ met al deze liefde en aandacht! 😉

Mosje · 5 mei 2004 op 19:15

Het kan zijn omdat ik een paar glazen wijn op heb nu (het is tenslotte bevrijdingsdag), maar heb jij dat beessie “Mosje” gedoopt? 🙂

Alle gekheid op een stokje: prachtig geschreven verhaal!

Kees Schilder · 5 mei 2004 op 20:03

Ontzettend goed geschreven, tot en met het laatste woord.Klasse!

pepe · 5 mei 2004 op 20:12

Heerlijk genoten, van jouw nachtbraken in woorden hier.

Je bent een schat voor de dieren en de mensheid.

Shitonya · 5 mei 2004 op 23:15

Mooi geschreven, schattige column 🙂

Louise · 6 mei 2004 op 09:22

Absoluut beeldend geschreven; ik wás daar in die kamer, midden in de nacht.

De kracht van deze column zit hem in de tegenstelling. Eigenlijk wil je het helemaal niet en hoop je dat het beestje snel opgehaald wordt. Ondertussen ga je werkelijk tot het naadje om dat kleine wurmpje van alle gemakken te voorzien.

klasse!

Irma · 6 mei 2004 op 11:23

Zo’n column staat even in een wachtrij, zoals wij allemaal weten…

Ik durf het bijna niet te vragen….

Is ie er nog? 😕

viking · 6 mei 2004 op 11:39

Ooit heeft een hele muizenfamilie mijn wasmachine als woning gebruikt. Ik heb ze getemd met melk en brood tot ik ze kon vangen en ergens in het buitengebied kon uitzetten.
Jezus wat worriksentimenteel van dit soort verhalen!

deZwarteRidder · 6 mei 2004 op 11:47

lieffffffffffff…maar uit ervaring weet ik dat MEESTAL…..de shock een dermate inpact heeft gehad op de gevleugelde vriend dat uiteindelijk dit funest zal blijken te zijn..edoch.. STERKTE en suk6.

Irma · 6 mei 2004 op 13:56

Dat siert je Viking!

Een hele grote man met een heel klein hartje.
Je steelt de mijne! 😉

Ma3anne · 6 mei 2004 op 14:43

Bedankt voor de reacties… ik word er verlegen van…

Sja, Musje had graag een grote merel willen worden, hij heeft geknokt voor zijn leven en ik ook… maar het begon fout te gaan toen mijn vriendin belde, dat ze hem eigenlijk niet wlde hebben. “Hij lag in jouw tuin, dus…..” zei ze. Hij wilde ineens niet meer echt lekker eten…

Ik heb nog een tweede nacht gewaakt, maar tegen het einde van de nacht was er iets mis met zijn ademhaling. Ik heb hem toen gezegd, dat ie maar beter niet meer zo zou knokken, zijn kansen waren miniem… en ik zou hem nooit kunnen leren vliegen… dus wat moest ie dan als vogeltje…

Ik heb hem lang vastgehouden en gezien hoe hij zich ineens zomaar overgaf aan de dood… hij is in mijn hand gestorven… best aangrijpend… maar ook gewoon de natuur en logisch. Hij rolde zich op in de foetushouding en zou zo weer in zijn eitje gepast hebben… toen zag ik pas hoe klein hij nog was.

Zo een spartelend brokje leven en zo een zielloos, leeg lijfje…
De dood blijft een mysterie….

Irma · 6 mei 2004 op 15:34

Goh…. 🙁

Li · 6 mei 2004 op 22:20

Mooi Ma3anne, het is een column die je in één keer uitleest en waaraan je nog lang blijft terugdenken. Klasse!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder