Met mijn vingers in de aanslag boven het toetsenbord wacht ik op inspiratie. Ik kijk naar het plafond zonder werkelijk iets te zien. ,,Ik heb die meubeltjes al minstens tien jaar” hoor ik de stem van Nada van Nie uit de andere hoek van de kamer, waar de rest van mijn familie naar de televisie kijkt. ,,Ik raak erg gehecht aan mijn spulletjes,’’ kwettert ze verder. Tik..tik..tik. Mijn vingers beginnen te rammelen over de toetsen. ‘Dat heb ik helmaal niet,’ verschijnt er op mijn computerscherm en in een vlot tempo volgen er meer letters. Ik wil eigenlijk helemaal niets, geen verantwoordelijkheden, geen verplichtingen en geen bezittingen waar ik alleen maar voor moet zorgen. Van welk bezit zou ik eigenlijk gaan huilen als ik het niet meer had? Wat zou ik het meeste missen als het bijvoorbeeld bij een grote brand zou vergaan? Zelfs na een poosje denken schiet mij helemaal niets te binnen. Als ik het aan anderen vraag krijg ik na een korte aarzeling bijna standaard als antwoord: ,,het fotoalbum.’’
Afgelopen week ontvingen we slecht nieuws. Onze oude tweedehands mercedes uit 1985 liet ons na tien jaar trouwe dienst in de steek. Reparatie was hij niet meer waard. ,,U kunt beter eens gaan kijken voor een andere,’’ was het advies van de garagehouder. Tien jaar lief en leed, hoe slecht we ook voor hem zorgden, nooit liet hij ons in de steek. De ster op zijn neus ging ons altijd voor. Overal bracht hij ons naar toe. Ik herinner me de dagjes naar Amsterdam, Breda of Antwerpen. De dierentuin, waar ik een emmer voer voor de olifanten kocht, maar het bleek olifantenmest te zijn voor in de tuin. We lagen in een deuk. Wat hebben we gelachen. Op vakantie maakten we lange ritten met het hele gezin. Ik hoor nog de kinderstemmetjes in mijn hoofd, de kinderliedjes die we samen zongen en de ruzie’s die we maakten, Die ouwe bak, groen met roestbruine vlekken, vuile ramen en de asbakken altijd vol, de bekleding kapot en geen lampje dat het nog deed. Het ging me aan het hart.
Ach, hou toch op, wat een sentimentele flauwekul. Die herinneringen zitten niet in die auto, maar in mijn hoofd, die pakken ze nooit meer af. Ja, dat zijn mijn grootste bezittingen: mijn herinneringen en mijn verstand. Die verliezen lijkt mij het ergst. Vergeten, dement worden en dat ik dan helemaal niks, nakkes, Nada, van Nie(ts) meer weet.
9 reacties
Siebe · 4 juli 2007 op 08:57
[quote]Afgelopen week ontvingen we slecht nieuws. Onze oude tweedehands mercedes uit 1985 liet ons na tien jaar trouwe dienst in de steek.[/quote]
Dat is zeker slecht nieuws! Het zijn ontzettend foute pooierbakken maar je hecht je er inderdaad aan, ze rijden voortreffelijk en de makke is: dat blijven ze doen. Een vriend van me heeft de zijne even onder een kleed in de schuur gegooid. Over twee jaar is ‘ie wegenbelastingvrij, zo nu en dan de motor even laten draaien en dan straks weer de weg op. Vijf ton op de teller of zo… Het kan moeiteloos.
Je eerste zin van deze column vind ik erg jammer. De column had die niet nodig. Ik zal wel wat dwarsig zijn maar ik denk dan: ‘zo, hij heeft uit inspiratieloosheid en verveling iets geschreven en ik moet dat lezen zeker…’ Je had zo met Noppes van Nie kunnen beginnen als je begrijpt wat ik bedoel. Het had het geheel denk ik ook wat ‘ronder’ gemaakt gelet op het slot. Want verder; leuk.
Gr.
S.
arta · 4 juli 2007 op 09:16
Ik vond juist dat begin wel grappig, hoe zo’n hersenloze powerbimbo (ik hou em erin) jou aanzet tot het schrijven van zo’n mooi stukje!
😀
SIMBA · 4 juli 2007 op 09:36
Toen ik de titel zag dacht ik: “ieksssss” maar gelukkig pakte het allemaal anders uit 😀
lagarto · 4 juli 2007 op 10:01
Ik zie wat je bedoelt Siebe. Openen met: “Ik heb die meubeltjes al minstens tien jaar“ had misschien leuker geweest. We hebben al weer een `nieuwe ouwe` een C180 uit 1985. Glanzend zwart, lichtmetalen zilverkleurige velgen met gouden doppen! Ik ben inmiddels al uitgescholden voor zigeuner. Groeten Lagarto
WritersBlocq · 4 juli 2007 op 10:38
[quote]Ik ben inmiddels al uitgescholden voor zigeuner.[/quote]
Haha! Dat is de nijd! Geen mooier mens dan een zigeunermens!
@ column: de tietel trok mij niet aan, ben pas gaan lezen toen ik reacties zag. Verder wel een lekker verhaaltje, met hier en daar een bubsje maar dat krijg je met ouwe k(n)arren neee, ik draaf door, wat zeg ik nou :oeps: :eh: 😮 :lach:
lagarto · 4 juli 2007 op 11:29
Een `bubsje`?? WB.
lisa-marie · 4 juli 2007 op 22:45
Met veel plezier gelezen en zeer treffend. Meteen ging ik mij afvragen wat ik het meest zou missen als alles in een brand zou vergaan. Ook ik kon niet meteen iets bedenken. Weer verder gelezen en zeer zeker met de laatste zinnen eens.
De laatste zin vind ik een leuke vondst met die woordspeling erin. 😀
pepe · 4 juli 2007 op 23:07
Mooi hoe je schrijft wat ik een week of wat ook zo voelde.
Wij hebben na ruim 400.000 km en een jaar of zeven afscheid genomen van die rooie, die ons op vele plaatsen heeft gebracht en ook altijd weer thuis.
Gelukkig blijven de herinneringen aan die ouwe mooie rooie bestaan.
Het voelt een beetje als oude schoenen weg doen;-)
Inmiddels wel al gewend aan de zwarte vervanger, ook hier hopen wij nog vele km en jaren plezier mee te hebben.
lagarto · 5 juli 2007 op 07:53
Allemaal heel erg bedankt. Ik hou van reacties (aandacht) positieve en negatieve.
Tot schrijfsel. Lagarto