Nadenken over de jeugd van tegenwoordig…

Het indoctrinatie proces van het huidige systeem is een voortrazende trein, waar de meerderheid van Nederland instapt; bang om nooit ergens aan te komen.
De angst om de boot, de trein of het vliegtuig te missen, is natuurlijk een metafoor:
Het is angst om achter te blijven, niet ‘mee te kunnen komen’ en overgeleverd te worden aan instanties die niet ‘de burger’ dienen, maar de overheid.
Die overheid heeft als doel mensen schrik aan te jagen, te kleineren, onmondig te maken met sancties en restricties, vrijheden af te nemen, met als doel zoveel mogelijk angst aan te jagen zodat iedereen toch in die voortrazende trein stapt.
Ik heb het aan den lijve ondervonden.

Het indoctrinatie proces wordt doorgegeven aan de nieuwe generatie. Ik zie het bij mijn jongens, waar de oudste nu op de grens van zogenaamde ‘volwassenheid’ staat.
Over twee weken wordt hij 18 jaar.
Ik leef al 12 jaar niet samen met de vader van mijn zoons en in die twaalf jaar zijn hij en ik elk onze eigen weg gegaan. Mijn jongens wonen deels bij hun vader en deels bij mij. Een groter contrast is er bijna niet; qua levenswijze staan wij mijlenver uit elkaar en zo krijgen mijn jongens beide kanten mee.
Welgesteld en het strikte minimum. Zoiets.

Ik heb een groot deel van mijn leven in die steeds sneller rijdende trein gezeten. De vader van mijn jongens zit er nog steeds in, om bij de metafoor te blijven.
Ik zie de angst bij mijn jongens. Angst die door hun vader wordt aangewakkerd, en nou zal mijn situatie – die drie jaar geleden niet erg rooskleurig leek – niet meehelpen.
Toch ben ik nu gelukkiger dan ooit. Ik ben uit de trein gestapt. Niet alleen omdat ik niet meer tegen die hoge snelheid kon, maar vooral omdat ik doorkreeg (na jaren) dat de trein nergens heengaat.

Mijn oudste zit midden in zijn Havo tentamens en bereid zich voor op een eindspurt. Tijdens dit zware traject moet hij ook gaan beslissen wat hij hierna gaat doen. Raar systeem.
Stel je voor, je bent bezig met een enorm belangrijk project op je werk, het zit in de eindfase en het behoud van je baan hangt ervan af… in diezelfde tijd moet je al gaan solliciteren – plus gesprekken voeren, en opdrachten maken – voor een eventuele nieuwe werkgever… Gekkenwerk!
Als mijn zoon de Havo haalt kan hij naar het HBO.
De universiteit of het HBO is de heilige graal blijkbaar, want toen ik mijn zoon had ingeschreven op een MBO kwam de hele omgeving in opstand. Zijn vader, zijn broer begrepen het niet.
Mijn oudste begrijpt het wel. Hij wil – net als ik – niet in die voortrazende trein stappen. Niet alleen omdat hij dat gewoonweg niet goed kan, maar ook omdat hij heeft gezien wat het met mij deed, en wat ‘die trein’ met zijn vader doet.
Hij gaat iets doen op het MBO wat hem de tools leert om dat te doen wat hij het liefste doet.
Toen ik hem zei; ‘Als je van je passie, of favoriete hobby je werk kunt maken, dan hoef je helemaal niet mee in die hoge snelheidstrein,’ begreep hij precies wat ik bedoelde.

Ik heb van mijn grootste passie mijn werk gemaakt en dat begint eindelijk zijn vruchten af te werpen. Ik werk hard, maar sta ondertussen lekker te mijmeren op het station, en laat de trein aan mij voorbijgaan.
Dat wil hij ook.