Natuur

Als je goed luisterde kon je een gesprek volgen. Een onderdeel van de honderden luide stemmen die tezamen een onophoudelijk geroezemoes voortbrachten. De akoestiek in de voormalige kerk gaf je een onderdanig gevoel, je stapte een groter geheel binnen. Het was de perfecte plek voor een persoonlijk gesprek. Je woorden zouden immers direct verdampen en opgaan in het gekwetter van de kolonie. De scene binnen deed denken aan een schilderij van Rubens. Een opeengepakte kluwen mensen, druk gebarend. lachend, pratend. Onder het hoge plafond keken de beeltenissen van het Christendom op het schouwspel neer. Begrijpende berusting of tijdloze verstening? Warmte of kilte, afhankelijk van je bui. Keken de goden met ons mee of hadden ze zich lang geleden teruggetrokken? Hun beelden vormen het enige ‘bewijs’ van hun bestaan. De nieuwe meesters van de planeet maken nu de dienst uit. Zij drinken bier, laten zich gaan en komen tot rust in het weekend. Ja, het weekend, want pas op, hardwerkend Nederland jakkert zijn weken aan elkaar. Volle agenda’s, vroeg naar bed en vroeg weer wakker, dat is het ijzeren ritme. Wie daar van afwijkt, tja, een rare vogel natuurlijk. Nederland woont, werkt en ontspant volgens een vast patroon. Waar is toch onze natuur gebleven?

De natuur ja, je weet wel, die plek waar de horizon zichtbaar is en waar de knisperende eikenblaadjes zich dwarrelend laten meevoeren door de wind met vrij spel. Daar waar het mais en het koren wuiven en de geuren van het seizoen iedere gedachte binnendringt. In de verte blaft er een hond en slechts een enkele vogel is brutaal genoeg om je pad te kruisen. De rest van het leven stelt prijs op eenzaamheid. Eekhoorns schieten schuchter weg, herten laten zich niet zien en insecten krioelen onzichtbaar.

Wat is het fijn je klein te voelen. Een tijdelijke toeschouwer van een eindeloos decor. De geur van natte aarde of het zicht op een biddende roofvogel, een zachtjes wiegende eikenboom, een krakende tak of een tor die worstelt met een takje. Dennenaalden gaan gebukt onder dikke druppels dauw en de aarde ademt vochtigheid. Alleen stilte kan dit tafereel waarderen. Zelfs mijn adem klinkt brutaal. Kan ik nog kleiner worden?