Eindelijk is het dan zover…Ze krijgt haar lang verwachtte navelpiercing!
Er was geen houden meer aan, na maanden van bidden en smeken ben ik overstag gegaan,
op voorwaarde dat het gedaan zou worden door een erkende juwelier. En ik moet mee; omdat ze nog geen zestien is, heeft ze mijn toestemming en handtekening nodig. Van tevoren instrueert ze me zorgvuldig dat ik niet ‘belachelijk’ moet doen bij de juwelier.
Anders schaamt ze zich dood voor me!! En ik moet goed beseffen dat ik er echt alleen maar bij ben voor de broodnodige toestemming; verder kan ze het wel alleen af. Onder die stoere uitspraken schuilt een onzeker meisje.
Ze is gespannen, ik merk het aan alles.
Wanneer de juwelier ons naar een ‘behandelkamertje’ loodst, merk ik dat ook ik het spannend vind. Ze moet op een soort ‘tandartsstoel’ plaats nemen.
Ze kijkt met ontzag naar het tafeltje naast haar waar allerlei glimmende instrumenten uitgestald liggen. De man probeert haar gerust te stellen door uit te leggen wat hij gaat doen.
Hij vertelt dat de plek waar de piercing komt verdoofd wordt, zodat het uiteindelijk nog minder als niks zal zijn, wat ze eventueel voelt. Hij spuit een spray op haar buik en wacht even tot deze ingewerkt is. Ze rekt de tijd, aarzelt steeds weer, houdt de man eindeloos aan de praat door steeds iets anders te vragen en stelt het grote, maar enge moment daarmee zoveel mogelijk uit.
Hij mag niets doen van haar; pas als zij “ja” zegt. Inmiddels heeft ze een hoogrode kleur: het huilen staat haar nader dan het lachen.
De klok tikt verder. Ik wil haar bemoedigend toespreken, maar na een verwoestende blik, mijn kant op, kies ik ervoor wijselijk mijn mond te houden. De tijd dringt want de verdoving is nu bijna uitgewerkt. Uiteindelijk wordt de meneer ook wat ongeduldig en stelt een daad.
Hij klemt de huidplooi tussen een tang en prikt, toch nog plotseling, maar heel doortastend.
“Au,“ ! roept ze. Kort daarna wandelt ze trots, hoewel nog een beetje bibberig, mee naar buiten, haar felbegeerde navelpiercing verborgen onder haar truitje nog. Ze heeft instructies meegekregen hoe ze de wond moet verzorgen en is duidelijk opgelucht dat de klus geklaard is.
Even later belt ze haar vriendin….en ik hoor haar trots vertellen:
“ik heb net, zonder verdoving, een navelpiercing laten zetten!”
……………………………
“Nee…ik voelde er niets van!”
15 reacties
Eddy Kielema · 4 juni 2005 op 17:08
Ooit wilde ik een ringetje in mijn oor, maar ik durfde nooit naar de juwelier om een gaatje te laten prikken. Dus ik heb bewndering voor een ieder die daar wél de moed voor op kan brengen! Mooie sfeertekening, Champagne!
Mosje · 4 juni 2005 op 17:33
Ik ben een liefhebber van de klassieke navel, een mooi rond en diep kuiltje, maar helaas lijkt het wel of deze verdrongen wordt door stulpjes. Stulpjes steken wat naar buiten, lijken op een mislukte knoop, en hebben soms van die rare randjes.
Tja, en soms zijn ze ook nog behangen met een piercing, de genadeklap voor elke navel.
Dees · 4 juni 2005 op 17:52
Stoer hoor, zo’n puberdame…. En nu natuurlijk nog op pad voor de bijbehorende nieuwe outfits.
Volgende maand d’r eerste tattoo?
😉 Dees
champagne · 4 juni 2005 op 19:16
Deze navelpiercing heeft ze nu een jaar en ik moet eerlijk zeggen; het staat haar erg mooi. (ze heeft een prachtnavel Mosje) Afgelopen week lanceerde ze haar volgende verzoek: een tongpiercing 🙁
KawaSutra · 4 juni 2005 op 19:18
[quote]Ooit wilde ik een ringetje in mijn oor,[/quote]
Ik heb het wel gedaan. Je hebt precies het gevoel omschreven, Champagne. De oorring is al jaren geleden verdwenen wanwege mijn werk. Ik heb er nog spijt van. Wie weet komt ie er weer, of een tattoo.
We blijven een beetje puber, natuurlijk. 😀
Louise · 4 juni 2005 op 20:15
Het sterke van deze column vind ik dat door de gedetailleerde beschrijving van de dochter juist het gevoel van de moeder/ik persoon haarscherp naar voren komt, zonder genoemd te worden…
(best een knappe analyse, al zeg ik het zelf, maar ik kan er natuurlijk gigantisch naast zitten. Ach, dat risico neem ik gewoon, het blijft tenslotte een gevoel 😀 )
Bakema_NL · 4 juni 2005 op 20:19
Twee piercings (en ringen) in mijn linkeroor en ik had er eentje in mijn rechteroor, maar die is dichtgegroeid omdat ie nog zo vers was en ik moest het er uit halen toen ik in militaire dienst ging…..tijdens oefeningen tenminste…gaatje zat er te kort om blijvend te zijn. Een piercing gewoon traditioneel in je oorlelletje stelt echt helemaal niks voor, zonder verdoving, je voelt er compleet niks van eigenlijk.
En vorig jaar had ik bijna een tepelpiercing genomen……gebeurde toen niet, maar het zal er vast wel van gaan komen nog.
Navelpiercings vind ik wel leuk, maar niet voor mezelf. 😛
pepe · 4 juni 2005 op 20:25
Weer knap geschreven Champagne.
Moeilijk soms dat moeder zijn! Je doet het meestal niet goed in de ogen van de kinderen.
Tot ze ouder worden en dan plots beseffen dat jij toch nog niet zo’n nare moeder bent.
Komt vast goed bij jullie!
Li · 4 juni 2005 op 21:10
Ik vind het prachtig!
Als ik vijfendertig jaar jonger was geweest en twintig kilo lichter dan had ik er ook een paar genomen 🙂
Ik had gehoopt dat mijn zoons zich zouden tooien met wenkbrauw- tong- en oorpiercings. Maar die vinden het maar stom. Slechts eentje heeft zich in de oren laten prikken. Maar draagt allang geen ringetje meer.
Mocht ik ooit van gedachte veranderen dan sleur ik één van mijn jongens mee naar de piercingprikker en schrijf daarover een ’tegenovergestelde’ column 😀
Li
Ma3anne · 4 juni 2005 op 23:13
Op wat kleine foutjes na, weer een leuke column uit het leven gegrepen.
Ik had het niet zo op die tattoos en piercings op jonge leeftijd bij de kids. Heb ze voorgesteld ermee te wachten tot ze volwassen waren, zodat ze het mij niet aan zouden kunnen rekenen als ze er spijt van hadden. Daar snapten ze niets van, maar ze hebben keurig gewacht.
Nu zijn ze volwassen en hoeven ze niet meer.
Raindog · 5 juni 2005 op 00:19
Erg leuke column hoewel ik me zoals bekend maar moeilijk met het ouder-kind gevoel kan identificeren. Vooralsnog blijft het gewoon bij kind-ouder wat mij betreft.
Waar ik vandaan kom (waar de jeugd tegenwoordig schapen achterna zit en boeren die dat liever niet hebben inelkaar slaat omdat men die ochtend alweer iets teveel in de keet gedronken heeft) was een oorring gemeengoed. Dat is dan ook zo’n beetje het enige waar ik in mee ben gegaan. Zeventien jaar was ik. Ik heb er o.a. kruisjes en een eind ketting van eerst een kapotte halsketting en later een kapotte Amstel bierflesopener in gedragen. Een wisseling van het ringetje rijdend in de stadsbus door Leeuwarden ontaardde in een waar bloedbad. Maar hij zit er nog steeds. Ongeacht mijn werk trouwens Kawa ;-).
Overige lichaamsverminkingen zoals tattoo’s weiger ik. Ja, eentje heb ik er. Een konijntje, achter op mijn linkerbil. Maar elke keer als ik hem aan mensen wil laten zien kruipt ‘ie in zijn holletje.
😀
melady · 5 juni 2005 op 00:41
Je hebt leukere colums geschreven.
Het commentaar van Raindog was leuker dan je column.
Wright · 5 juni 2005 op 10:15
[quote]Wanneer de juwelier ons naar een ‘behandelkamertje’ loodst, merk ik dat ook ik het spannend vind.[/quote]
Kan ik me goed voorstellen! 😉
Dapper dat je erbij bent gebleven, want ondanks verwoestende blikken, denk ik dat ze er stiekem wel blij mee was.
Leuk geschreven.
WritersBlocq · 5 juni 2005 op 10:57
Brrrr, ik haat piercings, zo mogelijk nog meer door deze beschrijving….
sally · 5 juni 2005 op 14:04
Het moeder/dochter gevoel.
Ik herken het precies!
Gaatjes in de oren zijn natuurlijk al lang de normaalste zaak van de wereld.
Piercings vind ik helemaal niets.
Vooral als ze gaan ontsteken laten ze een lelijk litteken achter.
Heb ik al verscheidene malen gezien.
Dus…zorg dat ze het goed verzorgt! (Tip van een bezorgde moeder)
liefs Sally