Rond drie uur kom ik aan op mijn werk. Vandaag is het dan zover, Nederland staat in de kwartfinale. Ik ben zo zenuwachtig, ik voel me weer als het kleine meisje dat voor het eerst op schoolreisje gaat. Ik baal wel een klein beetje, dat ik het niet in de kroeg kan kijken, zoals elke wedstrijd. Zo gezellig. Zodra ik een voet binnen de deur heb gezet komt Pim, een van onze bewoner op me af rennen. Pim woont begeleid zelfstandig bij onze woongroep en is net zoals ik helemaal koekeloerie van voetbal. Pim is vrij druk van zichzelf en loopt altijd over van vragen. Hooooooooooooooooi, Karin, nou vandaag moet het gebeuren he! Zijn gezicht is bezweet van de warmte en de inmiddels opgelopen spanning. Hij heeft een glimlach van oor tot oor. Meegaand in zijn enthousiasme, geef ik hem een kneepje in zijn arm en zeg net zo nerveus te zijn als hij. We gaan ervoor Pim.

Pim kan ervoor kiezen om de wedstrijd in zijn eigen appartement te zien, maar hij zit goed in zijn velletje en geeft aan samen met ons te willen kijken. Om kwart voor vier zetten we de tv aan. Pim stiefelt door de woonkamer. Hoe lang moeten ze spelen Karin? Moeten ze winnen om door te gaan? En wat als het een gelijke stand is? Pim kan bijna niet meer stoppen met praten. Op al zijn vragen probeer ik zo goed mogelijk antwoord te geven.

Om 16:00 is het moment dan eindelijk aangebroken. Het Nederlandse volkslied schalt door de kamer. Het eerste kwartier kan ik zelf helaas niet kijken, maar met een radiootje op de achtergrond beleef ik het mee. Als Brazilië scoort komt Pim gelijk naar me toe rennen en schreeuwt: Helaaaaaaaaaaas, ze staan 0-1 achter. Als ik terug kom in de woonkamer heeft Pim toch zijn woning maar weer even opgezocht. De spanning is hem even te veel. Bij elke bal die richting Braziliaans doel gaat hoor ik hem enthousiast mee brullen. Ik doe net zo hard mee. Af en toe roepen Pim en ik even naar elkaar. Jammmmmmmmmmmmmerrrrrrrrrrrrrrr. Oeeeeeeeeeeehhhhhh mis. Oeeeeei.

Als de eerste helft is afgelopen komt Pim de woonkamer weer binnen lopen. Nou Karin dat ziet er niet zo best uit. Ze moeten wel winnen he!! Pim heeft inmiddels nog meer zweet op zijn voorhoofd ontwikkelt. Kijk Karin ik heb toch mijn oranje shirt maar even aangetrokken, misschien helpt het. Het Oranje gekleurde shirt is een shirt afkomstig van de landmacht, maar Pim draagt het al was het het voetbalshirt van Johan Kruijff. Ik wil hem niet teleurstellen, want stiekem begin ik toch te twijfelen aan de winstkansen van “ onze jongens “! Ze gaan het vast goed maken in de tweede helft, positief blijven, zeg ik.

Dan klinkt het fluitsignaal voor de tweede helft. Pim zijn ogen staan strak gericht op het scherm. Hij zit op het puntje van zijn stoel. Ook ik weet bijna niet meer hoe ik het moet hebben. Als hij me aankijkt knipoog ik even, het komt vast goed Pim. En dan is eindelijk het moment daar, Nederland scoort 1-1. Pim vliegt van zijn stoel en geeft me een knaller van een high five. Met zijn allen juichen we voor Nederland. Ik heb kippenvel op mijn armen staan. Pim weet niet meer waar hij het moet zoeken. Weer begint hij door de woonkamer heen te lopen, gaat voor het beeld staan en kwekt aan een stuk door. Ga zitten Pim anders pak ik secondelijm en plak je kont vast aan de stoel, zeg ik. Ik wordt nerveus van je. Pim kijkt me aan en zegt: “ Daarom loop ik ook “ Ik wordt helemaal gek. Toch gaat hij zitten en gespannen kijken we toe hoe Nederland de wedstrijd vervolgt. Ik kan een glimlach niet onderdrukken.

Als Nederland wint gaan we straks met zijn allen in polonaise door de kamer zeg ik. Pim kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. Ja zeg ik dan moeten we het even goed vieren toch? Pim kan niet breder glimlachen en vind het best. Met zijn allen?, zegt hij. En wie gaat er dan voorop? En waar gaan we langs? Jij gaat voorop zeg ik en we zien wel waar we heen lopen. En wat we beide niet verwacht hadden gebeurt dan eindelijk toch. Nederland scoort 2-1 en het dak gaat er af in de woonkamer. Pim en ik schreeuwen onze longen uit ons lijf en wederom wordt er een dikke high five uitgedeeld. Wat een wedstrijd.
De laatste minuten zijn aangebroken. Het is erop of eronder. Pim heeft weer een spraakwaterval aan vragen. Hoe lang moeten ze nog spelen? En wat als het nu nog gelijk wordt? Hoeveel minuten blessuretijd komen er nog bij? Ik geef aan dat het hooguit 2 of 3 minuten zullen zijn. En gaan we echt de polonaise doen? Pim is er een beetje verlegen onder. En inderdaad, de blessuretijd is 3 minuten. Tergend langzaam tikken de seconden weg. 10, 9, 8 , 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0. “ Fluit dan af “: zegt Pim. En dan eindelijk, fluit de scheidsrechter voor het einde van de wedstrijd.

Nederland heeft gewonnen, ontlading maakt zich meester van ons. Kom op, zeg ik. Tijd voor de polonaise. En daar gaan we met zijn vieren, Pim voorop. Luid zingend: Ole, Ole, Ole, Ole we are the Champions. En wij doen net zo luid mee. Wild zwaaiend met onze armen lopen we een rondje. Naar binnen, naar buiten, iedereen staat te kijken, maar daar trekken wij ons niets van aan. Wat een wedstrijd! Nederland heeft gewonnen. Mijn baal gevoel is als sneeuw voor de zon verdwenen.

De namen in dit verhaal zijn fictief i.v.m. Privacy.


17 reacties

LouisP · 4 juli 2010 op 12:15

Breative,
prachtig geschreven. Ik zie het zo voor me. Goed ook de wedstrijd samengevat.
Volgens mij moet een uitroepteken binnen de aanhalingstekens. En dat laatste zinnetje vind ik zo saai tegenover het opwindende stuk. Waaruit blijkt dat die Pim of hoe die ook heet aan jouw een geweldige helper of verzorger heeft.

goed gedaan!

Louis

sylvia1 · 4 juli 2010 op 12:24

Met heel veel plezier gelezen!

Patrick · 4 juli 2010 op 12:57

Het onderwerp is een ingrediënt voor een goed verhaal, ik denk dat je het meer had kunnen uitbuiten,
hier en daar misschien d’s en t’s aanpassen.. (“ik wordt”).

succes..

DACS1973 · 4 juli 2010 op 14:58

Een lief stukje, B. Het had misschien een tikkeltje korter gekund. Bij citaten wel consequent aanhalingstekens gebruiken s.v.p. Niet de ene keer wel en de andere keer niet.

Breative · 4 juli 2010 op 16:02

Hoi Louis,

Bedankt voor je reactie. Het was een hele leuke belevenis. Met de laatste zin refereer ik meer naar mezelf, wilde de wedstrijd eigenlijk heel graag met mn kerel in de kroeg kijken en had de smoor behoorlijk in. Maar dit had ik niet willen missen.

Wat betreft mn schrijffouten, vroeger had ik een 10 voor grammatica maar dat is een beetje ingekakt.

Misschien weer s n cursusje volgen.

:hammer: Groetjes Breative

Breative · 4 juli 2010 op 16:02

Bedankt.

😀

Breative · 4 juli 2010 op 16:03

Bedankt voor je reactie. Als je tips hebt zijn ze van harte welkom. Ben benieuwd naar je tips hoe ik dit meer had kunnen uitbuiten.

:lach:

Breative · 4 juli 2010 op 16:05

Je hebt helemaal gelijk, in een andere reactie die je ook kunt lezen ben ik hier al even op ingegaan.

Korter was in dit geval moeilijk, want was bang dat ik anders de essentie niet goed zou weergeven.

Mocht je tips hebben dan zijn deze van harte welkom.

Bedankt voor je reactie.

arta · 4 juli 2010 op 20:01

Door de punten die Dacs al noemde kon ik maar niet in je verhaal komen. Ingekort had het, wat mij betreft, juist meer de essentie kunnen raken en dat inconsequente gebruik van de aanhalingstekens maakte dat ik hier en daar terug moest lezen om het te blijven begrijpen en dat haalt de flow uit het lezen en dat is niet fijn, maarre…. We (als ze verloren hadden had ik natuurlijk ‘ze’ gebruikt) hebben wel gewonnen en dát maakt veel goed!!!:-D

Avalanche · 4 juli 2010 op 20:04

Leuke, aanstekelijke column, Breative.

(Wel klein beetje jammer, dat je in je enthousiasme de achternaam van levende legende Johan, laat beginnen met een K).
😉

Mien · 5 juli 2010 op 18:09

In één adem uitgelezen.
Net als de wedstrijd.
Spanning goed weergegeven.
Leuke column.

Mien

Fem · 6 juli 2010 op 07:31

Leuk en lief!

Anti · 6 juli 2010 op 08:51

Erg leuke manier om de wedstrijd nog eens te beleven! Mooi beschreven ook maar ook ik denk dat je door te schrappen het verhaal nog een stuk sterker zou kunnen maken. Misschien gewoon eens proberen als test, als je dat tenminste leuk vindt.

Breative · 7 juli 2010 op 11:53

Bedankt voor je reactie.

Ik heb van meerdere lezers het advies gekregen om het in te korten. Ook zijn er die het in een adem hebben uitgelezen. Wat dat betreft is het lastig om het iedereen naar de zin te maken. Maar zoals altijd ben ik blij met je kritiek en die wordt zeker opgeslagen bij de rest.

Groetjes Breative

Breative · 7 juli 2010 op 11:54

dank je wel Mien

:wave:

Breative · 7 juli 2010 op 11:55

Dank je wel Fem.

:zon: :zon: :zon:

Breative · 7 juli 2010 op 11:57

Hoi Anti,

Ik zou in een nieuw verhaal eens kunnen proberen om de lange versie terug te brengen naar een kortere versie. Hangt af van het verhaal, maar het proberen waard. Ben soms bang dat de lijn eruit gaat.

Bedankt voor je reactie, ben er blij mee.

Groetjes Breative 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder