Nederlanders en klagen

Waarom klaagt het Nederlandse volk zoveel?

Zijn wij Hollanders dusdanig murw geslagen dat wij ons alleen nog laten leiden door negatieve gevoelens en dito gesprekken? Is het maanden achtereen slecht weer, dan klagen we steen en been: een te hoge energierekening, een te laag vitamine D-niveau, een verprutste oogst op het platteland waardoor we voor groenten van de koude grond de hoofdprijs moeten betalen. Ik kan nog wel even doorgaan. Is het daarentegen een lange periode warm weer, is het ook niet goed: we slapen dan slechter, de planten verpieteren in de tuin en we slepen ons dan iedere dag naar het werk, blij dat we daar wel airco hebben.

Onlangs was ik op vakantie in Macedonië, in Ohrid. Een gebied in voormalig Joegoslavië waar het voor ons westerlingen goedkoop vertoeven is. Het eten kost er nauwelijks iets, de mensen lopen de benen onder hun kont vandaan om het ons naar de zin te maken. En dat is moeilijk. Erg moeilijk. Ik hoorde gesprekken waarvan mijn tenen gingen krullen. Te weinig bestek, het eten te eentonig, de kamer verouderd en waarom is er geen animatie? Of is de aanwezige animatie te luidruchtig? En het personeel bleef minzaam vriendelijk lachen, hetgeen ik pas een echte prestatie vond.

Wat wil je nou zeurpiet? Een driesterren hotel is gebaseerd op de levensstandaard van de Macedoniërs zelf. Het is nog steeds ‘s lands wijs, ’s lands eer. Wil je een uitgebreid ontbijt, met alles erop en eraan en nog meer dan dat, moet je niet naar een dergelijke omgeving gaan. Al heb ik mijn twijfels of het mogelijk is om dergelijk klagende mensen het überhaupt naar de zin te kunnen maken. Die vallen onder de noemer ‘notoire klagers om maar aandacht te krijgen’. Wat zullen die een rotleven hebben, denk ik dan stiekem.

Met een lach denk ik af en toe terug aan een vakantie op Kos, twintig jaar geleden. Het was op dat moment Grieks paasfeest. Voor de Grieken een eeuwenoude traditie waarbij lamsvlees op het huiselijk menu staat. Geen wonder dat er in de restaurants geen lamsvlees te verkrijgen is gedurende die twee dagen. Een luid roepende, zeer gezette  toerist (jawel: een Hollander) in tuinbroek (Oh my God) en met rood aangelopen gezicht, bleef  maar schreeuwen naar het personeel dat hij lam wilde. Dat is toch typisch een geval van het niet willen begrijpen.

Klagen. Een tweede aard van heel veel mensen. Ik geef toe, ook ik doe hieraan mee. Alleen, klagen brengt zoveel negatieve gevoelens met zich mee die juist het klagen weer doen aanwakkeren. Een neerwaartse spiraal welke je het beste kunt doorbreken door zelf te veranderen. Waar heb je zelf invloed op? Focus je vervolgens daarop, speel hierop in en doe dat op meerdere vlakken. Je zult merken dat het klagen langzamerhand minder wordt. Waarom? Omdat je de regisseur over je eigen leven bent geworden in plaats van een marionet in het grote geheel dat ‘samenleving’ heet. Waarin we zoveel moeten wat we eigenlijk helemaal niet willen.