In de drukte van de dag is het een vluchtig tafereel. Een seconde oogcontact zegt meer dan menigeen in jaren zeggen zal. Het kruis van je broek hangt op je knieën en je jas is veel te groot. Je haren zijn ongewassen, het elastiek probeert het samen te houden maar dit lijkt een zinloze opgave. Je linkervoet sleept wat door de goot en je bril staat er verloren bij.
Vragend kijk je me aan. Het is een gesprek van doodse stilte, de stilte zegt meer dan de woorden voorheen ooit deden. Ergens liggen nog de kaarten, brieven en de foto’s van weleer. Onleesbaar schreeuwend verklaren zij de eeuwig durende vriendschap. Het geschreeuw wordt gedempt door de met stof bedekte verhuisdozen waar zij, hoogst waarschijnlijk in een verregaande staat van ontbinding verkerend, al enkele jaren hebben versleten. Dit alles stamt van voor de dag dat jij besloot om te verdwijnen. Niet voor enkele maanden, niet deze keer.

De drukte druist langs ons heen. We staan stil en praten even, in doodse stilte. Wat verwacht je dat ik zeggen zal, tegen de jongen die alles aankon? Het liefst haal ik je been weer uit goot en zet hem terug op Aarde waar hij hoort. In gedachten sleur ik je mee naar een kledingzaak voor een outfit en een baan. Ik wil je vragen wat je doet nu, toch begin ik er niet aan. Nog even wil ik mijn illusie bewaren en beschermen. Een zingende postbode zodat je stotteren onmerkbaar blijft. Gevangenen bewaarder zodat je wat vaker bij je moeder bent.

Je ‘vrienden’ lopen door. Geen aandacht schenkend aan het oponthoud. Jarenlang heb ik me afgevraagd of je nog zou leven. Nu in een enkele seconde heb ik alle antwoorden gekregen. Vragend kijk je me aan, onze blikken kruisen even. Ik draai om en verdwijn in een feestende massa.
Het was fijn je weer te zien. Spreken we af voor een volgende keer? Ik wil blijven staan en naar je zwaaien. In gedachten roep ik nog bemoedigend ’tot over negen jaar dan!’.

Categorieën: Maatschappij

Assepjotster

In the depth of winter I finally learned that there was in me an invincible summer...

10 reacties

Mien · 11 mei 2009 op 14:10

De strekking van je verhaal is duidelijk en oke.
Je schept alleen verwarring in tijd en plaats.
Bewust of onbewust?
Ik weet het niet.
In ieder geval geeft het je verhaal een aparte unheimische dimensie.

Mien

LouisP · 11 mei 2009 op 18:35

U-queen,

’t is kort, en het is gemeend. Zo komt het mij mij over.
Vreemde zinnen afgewisseld met hele duidelijke mooie zinnen.

Ik vind het mooi.

gr.

L.

Garuda · 11 mei 2009 op 18:36

[i]”Tot over negen jaar…”[/i]

Voor mij heel herkenbaar, al praat ik dan over zes jaar 😉

Goed stukje!

Dees · 11 mei 2009 op 22:32

Het raakt me. Word er nieuwsgierig van. Een ex-geliefde, een broer, een vriend van ooit? Een ex-leerling? Niet antwoorden hoor, maar word er nieuwsgierig van. Mooi geschreven.

Anne · 12 mei 2009 op 07:31

Intrigerend stukje.

lisa-marie · 12 mei 2009 op 09:32

Het prikkelt me, het intrigeert me.
Ik wil het weten en toch ook weer niet.
Goed geschreven en ik heb genoten 😀

Macx · 12 mei 2009 op 10:46

Een bijzonder stuk, goed geschreven. Gevangenen bewaarder is volgens mij 1 woord en de rest van die zin begrijp ik ook niet zo goed.

champagne · 12 mei 2009 op 10:57

Ook ik ben benieuwd naar het verhaal achter deze ontmoeting. Niet alles vond ik even makkelijk te lezen, wél vond ik het een mooi, indringend stukje.

arta · 12 mei 2009 op 12:58

Alles is al gezegd.
Mooi stuk!
🙂

u-queen · 12 mei 2009 op 21:48

Nieuwsgierigheid vind ik een heel mooi compliment 😉 Heel erg bedankt voor deze erg positieve reacties, dat doet een mens goed 😀

@ Macx
Zelf wist ik het eerlijk gezegd niet meer zeker en gokte in dit geval op twee woorden 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder